Benjamin

Hoog tijd om jullie weer eens Up To Date te brengen over het leven van de kroost. Vanaf nu geen excuses meer en ik doe er alles aan om het gemis goed te maken zonder te gaan vervelen. Daarom vraag ik "geef me tips in de comment box waarover jullie wel eens wat meer zouden willen te weten komen". Om de spits af te bijten begin ik met een update-tje van elk, iedere dag eentje.
We beginnen met de jongste.

Benjamin, liever "Ben" geheten tegenwoordig (omdat dat stoerder klinkt maar vooral omdat dat korter is om te schrijven, haha...).

Ben zit nu in het vierde leerjaar in een klas met 31 kinderen. De juf die het schooljaar met hen begonnen is, is ondertussen al vervangen door een andere juf. Ander en beter, maar zo begon het toch allemaal niet zo ideaal voor hem dit jaar. Toch doet ons ventje nog steeds zijn allerste best en kreeg hij vorige week al de Award of prijs van "vriendelijkste kind" uit de klas. Dat horen we natuurlijk graag, want wat is er belangrijker dan een goed en aardig kind te zijn, het is toch de persoonlijkheid of wie we zijn wat belangrijk is in het leven, niet?

Ben heeft vliegtuigen hangen op zijn kamer, Ben heeft een zweefvliegtuig met afstandsbediening gebouwd met zijn papa (dat nog moet uitgeprobeerd worden bij ideale weersomstandigheden), Ben kent alle reklametijdschriftjes over vliegtuigen van voor naar achter en van achter naar voor van buiten, Ben is er zeker van dat hij op zijn veertiende in het naburige stadje Camarillo mag gaan studeren voor piloot van sportvliegtuigjes. (Ai ai ai, en die papa maar werken!)
Kort gezegd, Ben droomt van vliegtuigen.

Maar Ben maakt ook flink zijn huiswerk, alleen, dat laatste erg belangrijk. Het is nog maar zelden dat ik eens moet helpen. Dat wil niet zeggen dat het altijd makkelijk gaat, maar aan de keukentafel lukt de concentratie nog altijd beter dan op zijn kamer tussen al zijn vliegtuigen en ander speelgoed.

Ben aan zijn huiswerk vandaag (klik op het strookje dan zie je het groter).

Als een visje in het water

Ben is in het YMCA swim team en is daar samen met zijn vriendje erg gelukkig mee. Ben heeft als enige van de vijf de minste zwemlessen achter de rug, terug in Belgie zwom hij ook samen met de anderen in een zwemclub maar dat was maar tot zijn vijfde, niet lang genoeg om een goeie zwemstijl aan te leren. Onze jongen is wel erg comfortabel in het water, hij zwemt al baantjes vooraleer de lessen van start zijn gegaan en wil de hele tijd door haantje de voorste zijn, of moet ik beter visje vanvoren zeggen? Zelfs met een gebroken sleutelbeen is Ben niet uit het water te houden, rugslag, schoolslag, vrije slag, vlinderslag, hij doet het allemaal.
Een gloednieuw team in een gloednieuw zwembad net naast de school, ook Helena en Catherine zwemmen mee, maar wel in een ander baantje. Vier keer per week na het huiswerk en voor het avondeten, en onderwijl kijkt mama zwetend toe vanuit de gym op een fiets of vanop een ander toestel.

de ER

We haten de spoedafdeling van het ziekenhuis, spoed die ik uit enkele eigen ervaringen vaak moeilijk onder die noemer kon vatten. Maar met zijn zevenen heb je nu eenmaal zeven keer meer kans om er terecht te komen. De keren dat we er kwamen was 's avonds laat of 's nachts en wat krijgen ze natuurlijk nog meer op die uren binnen, raar volk. Geen wonder dat de vriendelijkheid dan soms nog ver te zoeken is. Vermijden is de huisregel, maar soms is er geen ontkomen aan, ook al kennen we nu een paar betere eerste hulp alternatieven voor ons gezin, toch had ik zondagavond weer geen ander keuze.

We hadden een rustige surfdag achter de rug. Ben toonde de hele tijd zijn boogyboardkunsten die hij in de hoge golven tijdens het Junior Guards kamp had geoefend, met zijn nieuwe boardfins aan met leash om ze niet te verliezen ging het extra hard, geen moeite had hij om zijn scherpe bochten te doen, te 'tuben' en een 360 graden ommekeer te maken. Hij is er helemaal vol van, hij zet het surfen even opzij (zegt hij) en wil een boogyboard champion worden, en hij is vastbesloten. Hij weet alvast alle benamingen van de kunsten en doet ze nog ook.

Eens thuisgekomen moet er hard gewerkt worden, alle pakken en boards worden uitgespoeld en alles wat mee was ook, het strand en de zee is fijn maar eens je thuis bent is het zand irritant.

Ben kwam als eerste uit de douche, liep even langs bij de buurkindjes die net thuisgekomen waren van een lange vakantie en toen hij weer in het gras onze oprit afliep, struikelde hij ongelukkig (door zijn slippers) en viel (nog boobyboardend) op zijn schouder. KRAK. Geen geween en de pijn verbijtend wou hij dat het over ging, maar een blik onder zijn t-shirtje toonde een dikke bult op zijn sleutelbeen. AI.

Zeven uur op een zondagavond, naar de ER of Emergency Room dus. Een geluk bij een ongeluk, bijna alleen in de wachtzaal dus ook geen lange wachttijd en raar maar waar eens binnen in de zaal dacht ik op een ER voor kinderen te zijn want enkel kinderen en allemaal met breuken! De dokters konden het zelf moeilijk geloven, wat was er die dag toch aan de hand?

Ben heeft zijn sleutelbeen gebroken en zijn arm rust nu in een doek om het allemaal wat stil te houden. Onze beachboy die een tijdje aan land moet blijven, wat een pech.

BMX restauratie

Grote broer een nieuwe auto en kleine broer een nieuwe fiets. Natuurlijk bij beide niet letterlijk te nemen, tweedehands nieuw zou correcter zijn. Feit is dat de twee jongens content zijn en papa maar weer eens zijn best heeft gedaan.

Alex kreeg deze, toen nog glimmende, BMX rond zijn zes jaar, hij fietste ermee naar school, thuis in de tuin, naar vriendjes en deed er als kleine jongen zelfs boodschapjes mee als naar de bakker en beenhouwer. Pas toen de afstanden groter werden stapte hij over naar een gewone jongensfiets, de BMX bleef toen zijn fietsspeeltje.

BMX is voor altijd en is zelfs nog leuker in je apejaren als je groter en sterker bent, maar een fiets in Belgie heeft het hard te verduren door weer en wind zodat de nieuwe glimmende look al snel ver te zoeken is. Zo besliste Alex hem eens helemaal op te knappen toen we net verhuisd waren in ons nieuwe huis met een droom van een knutselgarage. "Als papa een auto kan restaureren kan ik dat bij mijn fiets ook", dacht hij toen. Dag 1 haalde hij de hele fiets uiteen, tot de laatste moer sorteerde hij alle onderdelen apart in dozen en dag 2 begon hij die op te kuisen. Maar verder raakte hij niet.

Anderhalf jaar later, afgelopen zaterdag, besloot papa om eens komaf te maken met die in-de-weg dozen en begon zelf aan de restauratie. Gelukkig duurt die bij een fiets niet zo lang als bij een Austin Healey, want vanavond was hij al helemaal klaar, twee dagen werk voor alle roest weg te halen, nieuw en professioneel gespoten frame in erg cool en stoer mat zwart, opgekuiste spaken en de nieuw gehaalde stukken erin. Het was een puzzel maar alles zit weer hoe het moet, enkel aan de remmen moet nog wat gesleuteld, dus Ben, nog eventjes afblijven!

Ben en zijn zonsondergangen

Iedere avond rent Ben op het terras als de zon ondergaat, hij is er gek op. Iedere avond kleurt ze prachtig rood, of roze of paars en iedere avond is het anders. Geen wonder dat hij dan telkens roept "kom rap eens kijken, zo'n mooie sun!"

Vanavond wou hij er foto van om aan zijn vriendjes te tonen, mamas minicameraatje ging op het ministatiefje, dat zette hij op de leuning van de hoge balkon en ik hield het voor hem vast, hij was de kiekjesmaker.

Ben is jarig!

De kleine man, zo gelukkig als wat dat hij vandaag eindelijk weer eens jarig was. Onze traditie wil dat in de ochtend alle pakjes, inkluis alle reeds ontvangen kaartjes en presentjes, versierd met een ballon, op de plaats staat waar anders je ontbijt ligt. Maar soms foppen we wel eens, vooral bij de kindjes die al eens komen piepen vooraleer ze eigenlijk in de keuken toegelaten zijn. Want de jarige komt als laatste en niet voordat alle anderen klaar staan om te zingen van Happy Birthday, een welkomstcommitee dus.
"Ga je me ook tricken??" vroeg hij me gisterenavond bij zijn laatste nachtzoen als achtjarige, want eerder bij Helena hadden we het eigenlijke geschenk van ons nog wat achtergehouden. Spannend dus.

En ja hoor, we hebben hem ook ge'tricked'. Zijn hartewens had hij op lego.com uitgekozen, welja, er was een hele rij keuzes die in aanmerking kwamen als 'dat wil ik graag'. Dus bestelde ik al een hele tijd op voorhand wat uit zijn keuzelijst maar bleek dat nu wel 'out of stock' en de geplande leveringstijd lag lang na zijn verjaardag. Om zijn ongeduld te stillen, want wel iedere ochtend vroeg hij of ik al besteld had, had ik verteld dat ik wat uitgekozen had maar dat het hoogstwaarschijnlijk niet op tijd zou komen. Niet erg, een prentje van mijn gemaakte keuze was ook goed en een uitstap naar de speelgoedwinkel op zijn verjaardag als compensatie zag hij ook al goed zitten.

Maar vorige week kreeg ik per email bericht dat het pakje verstuurd was, het zou dus op tijd zijn, maar om alle spanning niet te breken had ik daar niets van verteld. Maar net toen we buiten bezig waren kwam het postautootje de oprit opgereden en had die een gigantische bruine doos voor ons mee. Ons mannetje sprong overeind en was als eerste om het aan te nemen, en toen hij wou gaan schudden om eens te 'voelen' (want ja, lego stopt het wel in die neutrale bruine postdozen, maar legoblokjes rammelen nu eenmaal op een voor lego unieke manier en dat hoor je) kon ik hem net op tijd tegenhouden, dat het waarschijnlijk de wisselstukken van de wasmachine waren en die wel eens breekbaar kunnen zijn. Oh ja, nu zag hij het, op de doos stond trouwens mijn naam en Lego komt toch met een UPS-truck he?

De doos ging dus in een hoekje van de garage en niemand die er nog naar piepte, zelfs al lag ze zomaar voor het graaien, Ben was er gerust in dat zonder het pakje zijn verjaardag ook wel tof zou worden.

En zo begonnen we deze ochtend met de per post aangekomen geschenkjes en kaartjes en een pakje van zijn grote broer die ondertussen al naar school was. En toen na het enthousiaste uitpakken en lezen van de kaartjes geen prentje te vinden was, kwam de bruine doos al 'rammelend' te voorschijn.

Tegen half negen waren we klaar om te vertrekken naar zee en om alle kinderen van het Life Guard kamp te kunnen trakteren, had hij een super size Costco pretzel trommel meegenomen, iets zout smaakt altijd zo heerlijk daar. Natuurlijk hebben ze dan ook met zijn allen voor hem gezongen terwijl hij bovenop de Life Guards hun truck mocht staan.

En raad eens waar hij vanavond de hele tijd stilletjes mee bezig was?

einde schooljaar gekte

We kunnen het best zelf moeilijk geloven dat we deze tijd van het jaar alweer zijn, de laatste schooldagen, deze week nog uit en dan volgende week maar half.
Bijna iedere avond is er wat gaande, uitreikingen van diplomas allerhande, vergaderingen voor de zomertrainingen, concerten en banketten. Overdag hebben de kinderen het druk met de laatste stukjes leerstof, af en toe nog een grote toets, een eindwerkje dat nog af moet, een voordracht en nog een heleboel fieldtrips of uitstapjes. Mijn agenda staat vol geschreven en iedere dag blijkt wel uit balans te zijn.

Om het evenwicht te bewaren als vrijwillige mama op school, probeer ik dezer dagen nog wat aan te vullen zodat ik op het einde van volgende week met een gerust hart aan de zomer kan beginnen omdat ik voor ieder toch ongeveer evenveel zal bijgedragen hebben in hun klas.
Zo ging ik vorige week nog mee op een schoolreisje met Catherine en vandaag met Benjamin. Een kindermuseum waar ze mochten ontdekken en spelen, vooral dat laatste lag nogal in de smaak en vanavond verkondigde hij deze uitstap dan ook als de beste ooit. Moe viel het ventje na zijn huiswerk in slaap op het terras, mama ook.

Een dagje meetrekken in de bus is altijd erg leerrijk, je leert de andere ouders kennen maar vooral ook de vriendjes en je ziet je kind weer eens vanuit een ander hoekje.

spiderman-3

Als er bij sonypictures een nieuwe film uitkomt dan krijgt papa een uitnodiging om die te gaan bekijken vooraleer die in de filmzalen komt en dan mag hij 1 gast meebrengen. Zo wachten de kinderen ieder hun beurt af en vandaag was dat de laatste in de rij, of de jongste van de vijf, de benjamin van het gezin, Benjamin.

Slechts de avond ervoor vernam hij het nieuws, wat jammer dat ik geen foto of filmpje heb van zijn reactie want het was voor hem te mooi om waar te zijn en hij kon amper blijf met zichzelf om zijn contentement uit te drukken.

Zo trok hij zijn mooiste hemd aan en droeg hij de broek die anders als ongemakkelijk afgeschilderd wordt. Beladen met dekentje en kussen voor tijdens de terugrit huiswaarts pikte papa hem 's avonds op en vertrokken ze met zijn tweetjes naar Los Angeles. Pas laat, als de anderen en zelfs mama al lagen te slapen kwamen ze weer thuis.

Spiderman is nu een nieuw idool in huis, naast Star Wars waarvan alle episodes de plaats hebben ingenomen van Scooby Doo, overal in huis duiken op de meest rare plaatsen zelf ontworpen ruimtetuigen op, vanmorgen vond ik er zelfs eentje op de middenconsole in de auto en deze avond was die weer plots verdwenen.

Ben en zijn klas treden op

Iedere school kent wel zijn jaarlijkse optredens van en door de kinderen, het publiek zijn de ouders, grootouders en vrienden, nergens is dat anders, ook hier niet. Wel met een groot verschil dat ieder leerjaar zijn eigen avond heeft verdeeld over een heel schooljaar, de school is erg groot en zo voorkomt men een overrompeling en krijgt iedere klas de nodige tijd en aandacht. Het gaat hier dan ook niet om een feestavond maar enkel en alleen over een show die goed op tijd start en tijdig weer gedaan is.

Vanavond was het Ben zijn jaar, met de acht tweede leerjaars deden ze een show over de swingende levensstijl in de naoorlogse jaren, "Rockin through the decades". De films "Grease", "Annie", "Hair" en "Saturday Night Fever", daaruit werden telkens twee liedjes vertolkt, Ben en zijn klasje deden onder andere "Staying aLive", een kort filmke. (Ben is het ventje met een blauw overvestje, lang haar en op de tweede rij het dichtste in het midden in het clipje)

Poison Oak

Hoe een schijnbaar onschuldig plantje zelfs na meer dan een week plots het hele lichaam van een klein jongetje gaat aanvallen met akelige bobbelige plekken die heel hard gaan jeuken.

Dit teisterde ons deze afgelopen week.

Het begon allemaal toen we op zondag 4 februari met enkele toffe buren al vroeg in de ochtend vertrokken voor een gezonde wandeling in mijn geliefde park, daar waar ik tijdens de week aan het lopen ben, niet ver en erg mooi.

Om de wandeling wat extra pit te geven zouden we tot aan de waterval gaan, met het beetje regen dat er deze winter reeds viel, zou er genoeg water moeten zijn. Kinderen vinden gewone wandelingen al snel erg saai, dus bouwde buurman Dave wat extras in en beklommen ze de waterval tot aan de top. Niet echt gemakkelijk en ook wel een beetje gevaarlijk, een blik op mijn gsm waarop ik zie dat er midden al dat graniet geen ontvangst is, doet me hen onmiddellijk terug roepen, ik heb echt geen zin in ongelukken.

Maar het avontuur heeft gelonkt en langs het wandelpad naar beneden gaan is geen optie meer, ze doen het langs de bedding van de stroom, over de rotsen, soms met een voet in het ijskoude water, allemaal erg plezant. Benjamin heeft schrammen op zijn benen van braamstruiken, niets ergs. (de fotos)

Afgelopen zondagavond, exact een week later, krijgt Ben erge rode uitslag. Het begint op zijn benen met grote verheven rode plekken die erg jeuken, 's ochtends zit het over de hele oppervlakte van zijn benen en ook op armen en handen, hij heeft er erg veel last van. De volgende ochtend zit zijn hele lichaampje onder de rode plekken, zijn gezichtje en hals staan rood gezwollen, hij heeft een rusteloze nacht achter de rug en voelt zich er ziek van.

Met uitslag kom je bij de kinderarts langs een achterdeurtje, zo kan de verpleegster eerst kijken of je geen besmettelijke ziekte binnenbrengt. Maar de dokter heeft het snel door, Poison Oak, verklaart hij zelfzeker. Zelf ben ik er niet van overtuigd, we zijn dit weekend niet gaan wandelen hoe kan het dan? Vorige week misschien? Ja maar, inderdaad, wie allergisch reageert op dit venijnige plantje krijgt dit soms pas na een week of zelfs pas na twee weken.

Een klein plantje dat een beetje lijkt op een jong eikeboompje, zelfs door niet aanraking kan je geprikkeld worden door de sterke etherische olien, die brandwonden geven of rode plekken of zoals bij Benjamin een allergische reactie verwekken.

Nog steeds steken nieuwe plekken de kop op, soms zijn het enkel vlekken maar sommige zien eruit als verheven striemen, de jeuk is ondraaglijk. Gelukkig heeft de dokter een sterke siroop en een creme voorgeschreven op basis van cortisone steroiden, of zoiets toch, het helpt in ieder geval.

Natuurlijk (her)kennen we het plantje en kenden we de gevaren, maar om de een of andere reden zijn we dat die zondag uit het oog verloren, we hebben ons toen zo erg goed geamuseerd.

geluk

"Today is my lucky day!" Juichte Ben deze ochtend.

Natuurlijk was het voor hem een superdag. Hij kreeg vandaag een "award" voor zijn harde werklust, omdat hij zo goed is in wiskunde en omdat zijn engels erg is vooruitgegaan.

Er lag sneeuw voor de kleuters en bij het naar huis gaan stond hun hek nog open en zo kon hij ook nog even spelen met het witte goud.



Tegen vijfen werd hij verwacht op een blijven-slapen-verjaardagsfeestje van een van zijn vrienden uit de klas van vorig jaar en zelfs morgenochtend gaat hij van het ene naar een ander feestje van een vriendje uit zijn klas nu. Als dat geen geluk is!

Iedere maand worden per klas een vijftal kinderen beloond met een diploma en bijhorende sticker, pin en gratis bon bij een of ander eethuis. Alle kinderen komen wel eens aan bod en altijd is er wel iets positiefs te zeggen, nooit iets negatiefs. Het filmpje:

sneeuw bij +18 graden:

talenkwestie

Helena stelde gisteren deze vraag: "Waarom spreken wij thuis altijd Nederlands, da's zo raar en niemand doet dat hier toch?" Zelfs na enige uitleg vond ze het nog steeds eigenaardig dat we dat wellicht altijd wel zullen blijven doen, maar ze begrijpt het nu weer.

Alexander maakt ook wel eens meer de opmerking "Don't speak Dutch mom!" maar daar heb ik begrip voor als zijn vriendin hier ook ergens rondloopt.

En dan onlangs, een van Evelines vriendinnetjes ging een keertje een dag mee surfen. Later had ze verteld aan een ander vriendinnetje "Oh Eveline's family is SO cool, they all can speak Dutch, can you believe that, they ALL can, even Eveline!"

plots gegroeid

"Ik voel me ineens zo groot de laatste tijd!" verteld Ben me voor het slapengaan. "Het is net alsof ik zo plots een jaar ouder geworden ben, baf zo ineens", geeft zichzelf een tik op zijn hoofd en trekt een zot gezicht.

Inderdaad, ik had ook al zoiets gemerkt de laatste dagen, hij zit zo goed in zijn vel. Hij grapt, hij lacht, rent, maakt vlijtig huiswerk, is plezierig en behulpzaam. Echt plezant!

Ben en het vliegtuig

Sinterklaas heeft Ben's hartewens vervuld.

Hij is de meest fantastische bouwer die we kennen, zowel met de Duplo blokken maakt hij hele stadsbuurten als met de K'nex zit hij geduldig uren te bouwen alsook met de klassieke Legoblokjes is hij een echte kunstenaar.

Als benjamin heeft hij al het speelgoed van zijn oudere zussen en broer maar natuurlijk is er niets zo leuk om zijn eigen gloednieuwe bouwpakket te krijgen.
Zo stond op zijn lijstje het Lego vliegtuig en andere Lego city voertuigen.
De Sint heeft hem ruim bedeeld dit jaar. De doos met het vliegtuig was het eerste wat na school open ging en voor het avondmaal was het helemaal klaar. En papa die dacht dat hij dat samen met hem in het weekend zou mogen doen. Pech papa!

Dat vliegtuig vliegt nu al de hele week door het huis. 's Ochtends vroeg landt het even op het grote mama en papa bed, dan duikt het langs de trap naar beneden en maakt een veilige landing op de keukenblok om na het ontbijt zich in de woonkamer te gaan parkeren waar het trapje wordt aangeschoven zodat alle passagiers kunnen uitstappen terwijl ze wachten tot Ben weer thuis komt van school.

zieke Ben

Eind vorige week liep hij al wat gehumeurd rond, zaterdagnamiddag klaagde hij over hoofpijn na een verjaardagsfeestje en die nacht kreeg hij koorts. Zo ziek als een hond, ik kan me bij hem de laatste keer niet meer herinneren, het moet dus al zeer lang geleden zijn.
"Het gaat echt niet goed met mij" kwam hij met hoge koorts me wakker maken. Al twee dagen vechten we die hoge temperaturen aan met Perdolan suppo's nog uit Belgie, net nog niet vervallen, het doosje is nu leeg. Een vergelijkbare koortsremmer vond ik deze middag tussen de rekken van de supermarkt, nu hopen dat die vannacht zijn werk doet.

Deze ochtend zijn we natuurlijk bij de kinderarts langs geweest, Ben vond het raar dat hij ziek de auto in moest, we zijn zo verwend in Belgie dat de huisdokter daar bij je aan huis komt, maar hier doet niemand dat. Longen staan zuiver, geen rode keel en geen pijnlijke oren, het zou een virus zijn die met koorts moet uitzieken, geen medicatie, enkel koortswerend werken en ook morgen thuis van school. En woensdag, donderdag en vrijdag is er vrijaf omdat we Thanksgiving vieren, hij mag dus rustig uitzieken en eindeloos DVD's bekijken, Leve onze film- en cartooncollectie.

Scooby Doo

Natuurlijk denkt die kleine jongen niet de hele dag aan glimmende Corvettes en lange stretched limo's, maar is en blijft hij de grappige, zotte man van acht.

Zijn grote favoriet is "Scooby Doo". De knuffelhond zit bovenop zijn locker naast zijn bed, het rode kastje met slot erop voor al zijn gespaarde dollars in zijn blauwe "piggybank" en voor zijn piratenzak vol goud en juwelen die hij raapte uit de Pinata van Sterlings verjaardagsfeestje.

Elke keer hij in de winkels dvd's zien liggen, zoekt hij tot hij er eentje tussen vindt die we nog niet in onze collectie staan hebben. Als niet-televisie kijkers zijn we er niet zo gierig op en kopen al eens makkelijker een nieuwe film of cartoon.

Toen we vorige week in de boekenwinkel liepen, wou hij dolgraag het dikke kleur-en stickerboek van Scooby Doo. Eerst was ik een beetje argwanend, Ben die helemaal niet graag kleurt, die stickerboeken meestal snel voor bekeken ziet en dit koste toch wel een $12.99, niet onmiddellijk het goedkoopste. Maar de hele tijd dat we er rondliepen hield hij het koorstachtig onder zijn arm. Ok, dacht ik, laten we het dan toch maar eens proberen.

Met succes, talloze prenten heeft hij al echt mooi ingekleurd, ik kan het bijna niet geloven dat het zijn eigen werk is.

Gisteren haalde ik mijn oude grote kleurenpotlodendoos boven. Al mijn kinderen weten het, dat is mama's doos en daar kom je niet aan, tenzij je het vraagt en ze 'ja' zegt. Maar Benjamin heeft ze nu in bruikleen om in zijn nieuwe Scooby Doo boek te kleuren.

Vanmorgen wou hij zijn kleurboek meenemen naar school om te "sharen", dat heet zo als je wat wil laten zien in de klas en er wat over wil vertellen. De potloodjes staan ondertussen netjes te wachten tot vanavond.

Ben's ochtendlijke mijmeringen

"Na mijn Corvette ga ik een Limosine hebben."
...
"Maar wel met een 'rijder' (=driver). "
...
"Want we gaan wel allebei werken."
...
"Misschien ook wel twee limosines, of wel drie."
...
"Ofwel gewoon een kleintje."

Catherine zit naast me vooraan in de auto en grinnikt.

infinity dollars

Alex wil een jobke want hij wil een auto kopen. Binnenkort zou hij graag aan zijn lessen theorie beginnen, maar hoelang die binnenkort is hangt een beetje van hemzelf af want papa wil eerst zijn resultaten kennen op school en hij wil enkel B's en A's zien en dat komt allemaal door het liefje rond Alex' nek van zeven in de ochtend tot negen in de avond.

Eveline die wil ook al een auto, ze is nu nog te jong, maar heeft uitgerekend dat ze binnen anderhalf jaar ook al kan beginnen en als ze nu al begint te sparen ze op haar zestiende genoeg dollars heeft, een modelleke om haar surfboard in te steken zegt ze.

En Catherine kan ook geld gebruiken, ze is nu al superzuinig op haar gespaarde centjes, nog te weinig want zij wil een eigen laptopje kopen. Met al haar honor-vakken hebben ze heel veel opzoekingswerk en heeft ze bijna dagelijks een essay te schrijven of een power point presentatie op te zetten. Nu is het rijtje schuiven met Eveline aan deze (mijn) computer of het oude laptopje beneden dat niet altijd doet wat er van computers verlangt.

Helena ziet het allemaal nog niet zo problematisch, ze vindt van zichzelf dat ze de gemakkelijkste is in huis, als ze maar vriendinnetjes kan vinden in de buurt.

Maar Benjamin die ziet zijn toekomst al helemaal zitten, zijn grote wens is "infinity dollars", zijn persoonlijke uitdrukking voor oneindig veel geld.

kapper mama

Ik vind hier nog steeds mijne "Danny" niet, sinds mijn zeventiende ging ik trouw bij hem langs, het hele gezin groeide mee in zijn zaak, we vertrouwden hem en geen haar op mijn hoofd die dacht om vreemd te gaan.

Maar hier blijft het naar de kapper gaan nog altijd een pijnlijke bedoening, het is slechts een enkele keer dat we echt tevreden zijn en dan blijkt bij de volgende afspraak het meisje verdwenen, opnieuw zoeken en uitproberen.

De laatste keer ging ik in een opwelming langs bij KidsCuts, de naam leek me wel OK, maar de zorg en het tempo liet te wensen over, het geheel duurde nog geen vijf minuten en het resultaat was om te huilen, de ergernis zat me toen al zo hoog dat ik tegen dat mens niets meer wou zeggen en ik het thuis wel opnieuw en beter zou doen. Gelukkig stond het nog lang genoeg om de afwerking zelf in handen te nemen. Kind op de hoge stoel in het midden van de keuken en met mijn kappersschaartjes ging ik aan de slag en met resultaat, na een half uur was ik tevreden en ook de anderen vonden het vele beter. Een hele lange zomer heeft het meegegaan, het surferskapseltje van een surferboy.

Begin schooljaar, dat doe je met versgeknipte haren vooral als ze te ver over je ogen vallen en nu ging ik er geen geld meer aan weggooien maar begon ik er ineens maar zelf aan. Kind op de hoge stoel in het midden van de woonkamer voor een DVD van Scooby-Doo, tijd genoeg om mijn knipavontuur te beginnen en te beeindigen.

Eigenlijk weet ik niet eens waar ik moet beginnen, welke volgorde ik moet aanhouden, hoe ik het haar moet pakken, hoe het symmetrisch te houden en wanneer ik nu moet stoppen met knippen. Kortom, ik doe gewoon zomaar wat aan, wel met zorg en met veel liefde en dan hopen dat het helpt en het resultaat beter is dan die madam van KidsCuts.

Een hele dag al bekijk ik zijn kapsel vanuit alle hoeken en kanten om te erge fouten op te sporen om alsnog met het schaartje wat bij te corrigeren, het valt nog best mee, als leek zonder kennis en ervaring is het nog zo slecht niet.

Er mochten wel geen foto's gemaakt worden, wel van zijn nieuwe en allereerste hemd net als papa om naar school te gaan, terwijl hij aan de telefoon was met zijn grote broer. Die zit sinds zaterdag en nog tot morgen in de bergen in Arrowhead aan het meer, met zijn vriendinnetje, bootje varen, visje vangen, zwemmen, of gewoon nog wat genieten van de laatste dagen zomervakantie.

Ben's B-Party

Verjaardagsfeestjes, het is me wat. Voor de kinderen zelf is het erg leuk maar voor de ouders is het soms stressen, hard werken en erop toezien dat er geen ongelukken gebeuren, vooral bij jongens is dit laatste erg belangrijk. Ofwel heb je de optie de party uit te besteden, op locatie dus, dan tel je er een flinke som geld bij neer maar alles is dan wel geregeld, je hoeft je nergens zorgen over te maken en je komt na afloop thuis in een rustig en onaangeroert huis. Het soort feestjes dat hier erg veel wordt gegeven.

Vorig jaar werd Benjamin voor zijn eerste uitnodiging gevraagd op een mission bij Lazerstar, je kunt er allerlei spelletjes spelen met je gekregen 'tokens' en je mag deelnemen in een lazershooting met een heleboel andere kinderen, fun verzekerd voor jongens, meisjes, klein en groot.

Als mama sta ik niet helemaal achter dit concept, vooral toen hij na het feestje nog een hele avond verder bleef 'lucht' schieten, was ik er vast van overtuigd dat we daar wel nooit meer zouden binnengaan. Toch hijzelf was er razend enthousiast over en ook zijn zussen hun nieuwsgierigheid was geprikkeld. Toen ook Alex een tijd geleden de kans kreeg om daar eens te mogen 'spelen' was ook hij erg tevreden over zijn speelschietervaring.

Voor Benjamins feestje dit jaar wou ik graag eens iets speciaals doen, ik wou hem graag eens extra verwennen, iets doen waar hij echt zot van is en daarmee bedoel ik ook 'hij' en niet ik. We waren er allen, dus ook de andere kinderen, mee eens dat hij voor al zijn harde werken, de tutoring en de summerschool, wel eens iets meer had verdiend.

Waarmee konden we hem dan meer belonen dan zijn verjaardagsfeestje te mogen geven bij "Lazerstar", ook al moet ik daarvoor even al mijn principes opzij zetten en de portemonee wat verder opentrekken.
Ze hebben een superleuke tijd gehad daar in die speeltent, al zijn goeie vrienden waren er en ook de rest van de Vanbrandekes mocht meedoen en ook zij waren erg blij het eens te mogen doen. Papa heeft het ook eens mogen proberen en mama heeft eens goed kunnen bijkletsen. Een geslaagde missie dus.