We haten de spoedafdeling van het ziekenhuis, spoed die ik uit enkele eigen ervaringen vaak moeilijk onder die noemer kon vatten. Maar met zijn zevenen heb je nu eenmaal zeven keer meer kans om er terecht te komen. De keren dat we er kwamen was 's avonds laat of 's nachts en wat krijgen ze natuurlijk nog meer op die uren binnen, raar volk. Geen wonder dat de vriendelijkheid dan soms nog ver te zoeken is. Vermijden is de huisregel, maar soms is er geen ontkomen aan, ook al kennen we nu een paar betere eerste hulp alternatieven voor ons gezin, toch had ik zondagavond weer geen ander keuze.
We hadden een rustige surfdag achter de rug. Ben toonde de hele tijd zijn boogyboardkunsten die hij in de hoge golven tijdens het Junior Guards kamp had geoefend, met zijn nieuwe boardfins aan met leash om ze niet te verliezen ging het extra hard, geen moeite had hij om zijn scherpe bochten te doen, te 'tuben' en een 360 graden ommekeer te maken. Hij is er helemaal vol van, hij zet het surfen even opzij (zegt hij) en wil een boogyboard champion worden, en hij is vastbesloten. Hij weet alvast alle benamingen van de kunsten en doet ze nog ook.
Eens thuisgekomen moet er hard gewerkt worden, alle pakken en boards worden uitgespoeld en alles wat mee was ook, het strand en de zee is fijn maar eens je thuis bent is het zand irritant.
Ben kwam als eerste uit de douche, liep even langs bij de buurkindjes die net thuisgekomen waren van een lange vakantie en toen hij weer in het gras onze oprit afliep, struikelde hij ongelukkig (door zijn slippers) en viel (nog boobyboardend) op zijn schouder. KRAK. Geen geween en de pijn verbijtend wou hij dat het over ging, maar een blik onder zijn t-shirtje toonde een dikke bult op zijn sleutelbeen. AI.
Zeven uur op een zondagavond, naar de ER of Emergency Room dus. Een geluk bij een ongeluk, bijna alleen in de wachtzaal dus ook geen lange wachttijd en raar maar waar eens binnen in de zaal dacht ik op een ER voor kinderen te zijn want enkel kinderen en allemaal met breuken! De dokters konden het zelf moeilijk geloven, wat was er die dag toch aan de hand?
Ben heeft zijn sleutelbeen gebroken en zijn arm rust nu in een doek om het allemaal wat stil te houden. Onze beachboy die een tijdje aan land moet blijven, wat een pech.
