Friday, April 25, 2008

Groot nieuws vanuit Seattle.



Vorige week was Alex met het bijna honderdkoppige koor enkele dagen in het noordwesten aan de Pacific, in Seattle. Net zoals ieder jaar nemen ze deel aan een groot festival.
Deze keer brachten ze erg goed nieuws mee naar huis. Na een onvergetelijke maar goed afgelopen onzachte noodlanding van een van hun drie vliegtuigen bij het toekomen was er bij het naar huis gaan een andere onvergetelijke gebeurtenis te melden.
Onze Newbury Park kinderen hebben daar eventjes de show gestolen op de 2008 Heritage Festival Seattle Awards ceremony door het winnen van maar liefst zeven hoofdprijzen! Hier zijn de categorieen:
  • 1st Place Gold Chamber Choir

  • 1st Place Gold Concert Choir

  • Spirit of Seattle

  • Boys Tenor and Basses Excellence (Alex is bass)

  • Adjudicator’s Choice

  • Best Representatives of their Community

  • Invitation to participate in any Gold Festival in the nation
Niet slecht voor een groep opgeschoten tieners hey! We zijn dus best trots op hen en op hun harde werk van dagelijks oefenen in de vroege ochtend voor de gewone lesuren. Vooral ook dank aan hun fantastische dirigent die deze gasten toch maar onder controle heeft.
En dan komen ze midden in de nacht weer thuis en hangt er al een prachtige welkomstdoek aan het hek van de school, prachtig toch!

Thursday, April 24, 2008

renpaard in het zwembad???



Behalve Alex, zijn de vier andere fervente zwemmers, Eveline in de High School en Catherine, Helena en Ben in het YMCA zwemteam. Iedere dag liggen ze in het water, bijna nog geen dag hebben ze overgeslaan, dat moet wel zijn vruchten afdragen natuurlijk!

Zo zaten de jongste drie in de Championships van enkele weken geleden, zo hebben ze toen heel hard hun best gedaan, zo hard zelfs, dat toen bij het induiken Helena's zwembril wegschoof, ze die zonder te treuzelen over haar mond liet zitten en zelfs 'gehandicapt' de 100m schoolslag nog met een volledige lengte heeft gewonnen. Als dat de foto op de blog niet waard is!

Friday, April 11, 2008

een Tragedie


De High School van mijn kinderen staat op zijn kop, zo goed als iedereen is getroffen door een vreselijk ongeluk. Vijf tieners in een snelle wagen op de Pacific Coast Highway, vijf tieners die zich een avondje rot hebben geamuseerd op de pier van Malibu, vijf tieners die dom gedaan hebben door te drinken, die nog dommer waren door met drugs te experimenteren, die op weg naar huis waren, die hun verstand op nul stond en geen gordel droegen, die dubbel zo snel reden dan de toegelaten snelheid. De sympatieke en populaire sportieve gast zat aan het stuur, verliest de controle van de wagen en ze gaan enkele keren overkop aan een razende snelheid. De zeventienjarige is op slag dood, het meisje naast hem vecht voor haar leven met zware hersenletsels, twee vrienden op de achterbank liggen met breuken in het ziekenhuis en een derde jongen kwam er met de schrik vanaf, moreel getekend voor zijn leven.
De school had net de educatieve campagne gepland "every 15 minutes", of elke vijftien minuten sterft er iemand door de combinatie alcohol en rijden. Ze hebben dit alvast afgelast want de hele school maakt nu de levensechte versie door.
Het houdt me al de hele week bezig, elke keer ik de door de leerlingen opgezette memorial site zie aan het schoolhek met altijd wel iemand of een hele groep rouwende kinderen ervoor, krijg ik een krop in de keel. Het had evengoed mijn zoon kunnen zijn?
Ook ik weet niet altijd wat hij uitspookt, ook ik weet niet altijd waar hij uithangt, ook ik weet niet of hij wel steeds zijn gezond verstand gebruik, ook ik weet niet hoe stoer hij zich voordoet in het bijzijn van zijn vrienden. Maar ik weet wel dat op je zeventiende de wereld voor je open staat, dat je het onsterfelijke gevoel hebt, dat je de dingen zelf wil experimenteren, dat het leven een grote kermis is en dat je je zeker geen zorgen wil maken. Fun maken met je vrienden, daarvoor geef je veel in de plaats.
Maar niet iedereen heeft geluk en soms gaat het echt fout, zoals dinsdagavond net voor tienen. Heel veel tieners zijn erdoor geschokt, waarschijnlijk omdat het geheel zo herkenbaar is?
Toch moeten we ze loslaten, toch moeten we ze vertrouwen, vaak blindelings.
En nee, alcohol is verboden voor je 21 en niemand zal het je ook verkopen want de wet is daar zeer duidelijk en erg streng in. Maar wat als je een fles van mama en papa uit de kast meejat en op de pier staat uit te drinken?
En ja, een rijbewijs kan je hebben op je zestiende, een jaar mag je geen vrienden meenemen, maar dan ben je zeventien en mag het wel. Maar zouden we op ons achtiende zoveel wijzer zijn?
En nee, drugs mag niet, maar naar het schijnt kan iedere tiener gemakkelijker en goedkoper aan medische drugs geraken dan een volwassene in de apotheek.
En zo kan ik nog wel verder gaan, niets is zwart of wit, je hebt gewoon pech of niet.

Sunday, April 06, 2008

een beetje schuldgevoel

Ik weet het, ik heb het hier de laatste tijd wat (of beter serieus) verwaarloosd, maar ik beloof weer beter. Al moet ik toegeven dat het niet altijd makkelijk is om de kinderen hun verhalen nog neer te schrijven, ze worden ouder en kritischer. Ik moet het gewoon niet durven om 'zomaar' over hen te zitten schrijven in 't openbaar, "je gaat dat toch zeker niet bloggen hey!" is hun alledaagse schrik, op de foto gaan is al helemaal een risico, dat houden ze nog enkel voor hun vrienden. De weerstand door hun ontmoedigende gedrag wordt me te groot. En enkel nog over die schattige Ben wat vertellen of over de nog opengezinde Helena is dan weer te eenzijdig tegenover de anderen. Een goed evenwicht zou perfect zijn. Ik doe mijn best en probeer er deze week toch weer eens iets van te maken. Belooft.