Wie had dat nu ooit gedacht? Eveline, was amper 2,450 kg en net 45 cm, vingertjes als van porcelein, bang om er naar te kijken dat ze zouden breken en zie ze nu, niet te temmen is ze. Een maand lang op het strand en in de oceaan met de Junior Lifeguarding is nog niet genoeg, nee, om zes uur staat ze samen met Catherine op en tegen half zeven rijden ze met surfboards op het dak samen met de buurman de straat uit. Dat doen ze zo minstens drie van de vijf weekdagen. Surfen in de vroege ochtend, om tegen negen uur een stuk pizza te kunnen eten en tegen half tien op het kamp aan te komen.
Moe??? Welnee, welja, soms wel. Vandaag waren ze beiden uitgeteld, het scheelde niet veel of er lagen twee gezonde maar doodvermoeide tieners in de auto te slapen op weg naar huis. Om tien na achten is het hier nu al donker, klinkt misschien vroeg, maar ons huis is dan al in diepe rust.
Verwonderlijk??? Ah nee, ze halen een hele dag het onderste uit de kan, ze kunnen er niet genoeg van krijgen. Kijk nu Eveline, al peddelend op een surfboard, t-shirt op het hoofd geknoopt met daaronder het geld om achter de stenen dijk (muurtje op de foto) naar een ander strand te peddelen waar ze tijdens lunchpauze met een paar vrienden iets te eten gingen halen. Mamas lunchpakketje was niet goed genoeg, liever tacos bij de Mexicaan. Hier op de foto is de rest al lang weer afgestapt en hun boards doorgegeven aan de kleintjes om te spelen, maar Eveline bleef gewoon nog wat rondjes verder peddelen.
En kijk nu Ben, als iedereen begint op te ruimen, pakt hij rap nog een surfboard om nog eens op dat water te kruipen, tot morgen is nog zo lang!
(Ben in het rode shirtje met het surfboard op het hoofd)
(Ben in het rode shirtje met het surfboard op het hoofd)
