Op de plank

We plukten de Vlaamse uitwisselingsstudent even weg van bij zijn gastfamilie en namen hem een namiddagje mee surfen. Dat het al middag was is niet van ons gewoonte, maar de surfcondities in de ochtend waren nog minder goed dan ze in de namiddag zouden zijn maar die waren dan wel weer net goed om als beginneling te wennen op een wankele plank in de golven. Helena nam hem achter zich aan en toonde hoe het moest, maar veel uitleg had hij niet nodig en voor we er erg in hadden stond hij recht op dat surfboard, golf na golf, hij is zelfs de tel kwijt geraakt hoeveel keer het hem nu gelukt is. Wat een natuurtalent! Zie maar hoe mooi hij het evenwicht zoekt bij zijn eerste pogingen en Helena blijft keurig bij haar leerling. Goed gedaan!

"Hoe koud is dat water eigenlijk daar bij jullie?" Wel, nu is het op zijn warmst en haalt het zo'n 65 Fahrenheit oftewel 18 graden Celsius. Als de zon genoeg warmte geeft is het zonder wetsuit nog wel even uit te houden, maar als de wind opsteekt wordt het naderhand toch wel erg koud. In de winter maar vooral in de lente is het 'freezing cold".
Daarom is na het surfen eventjes opwarmen op het warme zand echt een aanrader.
"Eveline was here" (In case you missed her on the beach!)

Ben ontdekte het audioboek

Een sprookje en tegelijkertijd een groot avontuur, dat is "The Tale of Despereaux". Despereaux is een zeer rare muis, maar een held in gigantische proporties. Een grade3 en ouder boek, een charmant verhaal van een onverwachte held met een goed einde. (Trouwens Universal is bezig aan een film van het boek en brengt die tijdens de kerstperiode 2008 uit.)

Een boek voor Ben, maar Ben heeft het nog steeds moeilijk om te lezen. Met zijn tweetjes ploeteren we ons 's avonds samen door dunne exemplaren, maar makkelijk te lezen betekent ook voor jongere kinderen. Maar Ben wordt groot en wil geen onnozele verhaaltjes meer lezen, dat maakt het zo saai en de goesting is dan rap weer over. En samen lezen wil ook zeggen dat Ben niet gezellig in zijn eentje in een hoekje met een boekje kan kruipen, het lukt dan gewoon niet zo goed. Toch wil Ben net als zijn vriendjes pronken met een dik boek.

Zijn juf leest elke dag een half uurtje voor uit "The Tale of Despereaux" en Ben is gek van het verhaal, hij kan bijna niet wachten op het vervolg de volgende dag. Toeval wil dat we zowel het boek als het audioboek liggen hebben, gekocht toen de meisjes nog druk engels aan het leren waren en dit de perfecte oplossing was om goed engels te leren lezen, luisteren naar de voorgelezen versie op cd en meevolgen in het boek. Dat hoefde ik Ben geen twee keer te vertellen, na het eten ligt hij nu in een hoekje van de sofa in zijn eentje het boek te lezen, met de oortjes in van Helenas oude draagbaar cd-spelertje, komt nu allemaal nog goed uit. Ben heeft het audioboek ontdekt! En we hebben zo ook nog Narnia liggen en Harry Potter staat ook al op zijn lijstje.

sporen van wilde dieren in plaaster

Na regen krijg je natte paden, of dat dachten we althans, maar we waren vergeten dat het al maanden droog was en die paden er dus stoffig en keihard bijlagen en dan heeft zelfs een goeie regenbui of twee of drie moeite om modder te maken.

"De ideale dag om afdrukken te gaan maken van coyotes" kreeg papa deze ochtend als idee! Plots voelde hij zich weer achttien, kwamen zijn scoutsleiders talenten weer boven, dook hij in de garage op zoek naar dat pakje gipspoeder dat nog ergens stond, probeerde hij in de keuken uit hoe een perfect rond malletje te maken met een kartonnen reepje en wat plakband, zocht hij ook enkele wegwerpbekers bij elkaar en stokjes om te roeren, vond hij een oude rugzak en propte daar zijn attributen in naast de fles met een halve gallon kraantjeswater.

Ondertussen had ik de kindjes van de buren opgetrommeld, kropen die allen in shorts en wandelschoenen in de wagen, brachten hun verrekijkers mee en hadden zelfs water en snacks bij de hand en waren klaar voor een lange zoektocht naar sporen van wilde dieren in het park.

Zo trokken we met zeven kinderen naar het Rancho Siera Vista park, het park waar mama steeds gaat rennen, waar de coyotes niet meer bang zijn van haar en waar we met zijn allen ook niet zullen verdwalen omdat het ons ondertussen zo bekend is. Mama wist zelfs de potentiele modderpoelen te vinden waar papa dan weer snel perfecte afrukken vond.

We maakten afdrukken van herten en van coyotes. Gelukkig hadden we al ver en veel gewandeld, zelfs helemaal tot aan een waterval, zodat iedereen geduldig genoeg was en erg blij met de extra rusttijd tijdens het verplichte drogen van de gegoten gips in het kartonnen malletje.

Zo liepen we daar meer dan drie uur rond, brachten een mooie oogst afdrukken mee, gingen daarna naar Mc. Donalds voor "linner" , vonden ze maar zelf uit als combinatie van 'lunch' en 'dinner' aangezien het al drie uur was en dat net tussen de twee ligt. Daar vertoefden we nog een twee uur, de kinderen al spelend en mama en papa al uitrustend en toen gingen we allen voldaan naar huis. Het was weer een erg mooi weekend. We zijn er dankbaar voor.

Belgische uitwisselingsstudent

Het gebeurt wel eens dat mensen die op zoek zijn naar informatie over Belgen en Californie op onze weblogs terechtkomen en heel af en toe durven ze ook echt contact te zoeken en sturen een email. Meestal gaat het om informatie voor een reis, soms is het iemand die een emigratie overweegt, af en toe zijn het er die werkelijk voor een tijdje in Californie komen wonen en een keer was het een papa die ontdekt had dat zijn zoon voor een jaar op uitwisseling niet zo heel ver van ons vandaan zou terechtkomen. Eind augustus kwam de vlaamse achtienjarige aan in Ventura en vandaag was hij bij ons op bezoek, voor hem een welkom vlaams intermezzo na zijn eerste volle maand in een Amerikaans gezin, voor ons een erg aangenaam kennismaken.

We voelden ons al snel een beetje verwant, hij met drie zussen in Belgie, hij met drie gastzussen en een gastbroer in zijn tijdelijke Californische thuis en wij ook met drie zussen en twee broers. Allemaal grote gezinnen dus. Hij wil graag leren surfen en toeval wil dat zijn gastgezin een strandhuis heeft net daar wij altijd naartoe gaan, wie kon het beter passen! Morgen is het water te bevuilt door de recente regenval maar de eerstvolgende surfdag bellen we hem op en kan hij mee het water in. Vanmiddag zochten ze op het internet een leuke jongensfilm uit en reden de mannen samen naar de cinema. Meisjes niet toegelaten.

Met de wolkenlucht,regen, preisoep, witloof in de oven, chocolade en Nederlands voelde het even net als Belgie. De voordelen van webloggen vanuit het buitenland.

Mag ik scones bakken?

En terwijl het vandaag eens heerlijk gezellig pijpenstelen regende, niet lang maar voldoende om te kunnen zeggen dat het geregend heeft, maakten we het na school nog knusser door te gaan bakken en soep klaar te maken. Het idee van het bakken kwam van Eveline, zij krijgt dit semester iedere dag 95 min. kookles. Het keuzevak stond als laatste in het rijtje van de niet verplichte vakken te volgen tijdens het middelbaar en eigenlijk was ze er niet erg blij mee. Een beetje sceptisch is ze eraan begonnen, want wat doe je nu met kooklessen als je later marine bioloog wil worden en je mama toch denkt dat je een grote knoeier bent in de keuken???

Maar ondertussen is het haar absolute favoriete vak van het moment. Ze maakten al veel lekkere dingen, vooral gebak als cakes en dranken als smoothies en old fashion lemonade. Nu zijn ze aan het thema van de brooddegen bezig en zo maakten ze vanochtend scones, een soort klein broodje met daarin granen of vruchten. "Mama, mag ik straks scones maken?" was het eerste wat ze zei toen ik haar ophaalde. En zo maakte ze vanavond fier en bijzonder handig zelfstandig scones met chocolade stukjes in, twee keer zelfs, want uit haar eerste deegbolletje kon ze er maar 12 uithalen, net genoeg als ontbijt morgenochtend voor ons gezin en ze wou er ook nog eens 12 brengen naar buurman Dave die jarig was, omdat ze altijd met hen mee mag rijden om te gaan surfen, op een uur dat voor ons nog veel te vroeg is, maar voor 'die hards" als zij natuurlijk niet. (Vond ik wel erg lief van haar om dit nu terug te doen.)

En terwijl Eveline stond te kneden en bakken en nadien ook nog de afwas deed (want dat leer je natuurlijk ook in de kookles op school) maakte mama preisoep klaar, met blozende kaken van schaamte moet ik toegeven dat het sinds vorige kerstvakantie geleden was dat er een geurige soeppan in de keuken stond en bij dit weer kreeg ik er plots helemaal zin in.
Voor morgen is er nog, maar goed ook...

Wat de kooktalenten van Eveline betreft, ze is helemaal geslaagd als volwaardige keukenprinses ten huize vanbrandekes, nooit meer zal ik haar een knoeier noemen. Wat wordt het de volgende keer? Als ze me nu ook nog eens het recept bezorgt dan kan het gelijk op kokeneten.be belanden, met fotos van de kok en al.

Zo zijn we nu allemaal blij met die kooklessen, uiteindelijk is voedingsleer, handigheid en netheid in de keuken een onderschatte waarde in de opvoeding van kinderen, het zou best tussen de verplichte vakken mogen staan.

Koude Storm???

September is een erg mooie maand, vaak veel zomerser dan we in de zomer hebben, geen ochtendmist en minder wind, tenzij de warme Santa Ana wind opsteekt.

Deze week is het anders, vanochtend al behoorlijk fris en bewolkt en dan kregen we ook nog deze voorspellingen op ons bord gesmeten:

Weather:

Partly to mostly cloudy conditions are expected in Ventura County today.
National Weather Service forecasts show temperatures reaching only into the mid 70s in inland valleys.
There is a 20 percent chance of light rain or drizzle this evening.
The cold storm from moving down from British Columbia is expected to hit Southern California Friday. The storm could bring heavy rains, thunderstorms and even hail to the county, the weather service reported. Wintry temperatures will likely also accompany the weather system.
Snow is predicted for mountains above 5500 feet.

Kortom: bewolkt, lagere temperaturen, motregen, koude luchtstroom tegen vrijdag die mogelijk hevige regens, donderwolken en hagel meebrengt. Wintertemperaturen! Help!

Okay, iedereen smeekt om regen, mensen lachen als er wat druppels op het autoraam vallen, maar voor ons hoeft het niet hoor. Waar zijn onze regenlaarsjes?

bomdreiging

Het blijkt een beetje de gewoonte te zijn om in het begin van een schooljaar een slimme grappenmaker op school te hebben die geen zin heeft in een saaie schooldag en een anonieme boodschap achterlaat op de afwezigheidstelefoonlijn over een mogelijke bom op school.

Wat kunnen ze anders bij horen van die dreiging dan de school onmiddellijk te evacueren? Een school met welgeteld 2.400 lln waar ze tijdens de schooluren volledige verantwoordelijkheid over dragen, met Amerikanen die niet verlegen zijn om gerechtelijke processen kan de school ook geen risico's nemen en de kinderen, ook al zijn ze allemaal tussen de 14 en 18 niet zomaar naar huis sturen. Zelfs al gaat het gros alleen van en naar school, te voet, met de fiets of met de auto, bij een ramp mag dat niet.

De kinderen hadden net een brand- en aardbeving oefening achter de rug en nog geen half uur later was het echt alarm, dan worden ze naar het voetbalveld van de school gestuurd, ondertussen wordt met een telefoonboodschap alle ouders verwittigd, dat gebeurd met een systheem waarbij binnen de tien minuten alle ouders zijn verwittigd, een ingesproken boodschap die computergestuurd in die korte tijd 2000 gezinnen heeft bereikt, een systheem dat het hele jaar door wordt gebruikt voor mededelingen aan de ouders, is er niemand thuis dan gaat het automatisch op het antwoordapparaat.

We konden onze kinderen gaan afhalen langs de zijstraat die aan het voetbalplein grenst, identiek als vorig jaar, ik kende het dus al. In tegenstelling van vorig jaar toen ik er vroeg bij was, kwam ik nu later toe omdat ik gaan rennen was in het park en pas terug in auto de gemiste telefoons van Eveline en Alex zag, tijdens de schooluren, dan weet ik dat er echt wat mis, dus belde ik hen op en vernam het nieuws van hen persoonlijk. Daar aangekomen, wat een drukte, de straten zaten vol, parkeerplaats zoeken, naar de school wandelen en dan aanschuiven voor uren, in alfabetische rijen, zodat je uitkomt aan de juiste bak waarin je kind zijn gele "emergency card" zit. Dan wordt je identiteit gecontroleerd en enkel wie zijn naam op de fiche vermeld staat als ouder of als emergency contact mag het kind van de school ophalen. Dan gaat de gele kaart naar de andere kant van het plein en wordt het kind omgeroepen, ondertussen mogen de ouders aan de andere kant op de tribune wachten. De kinderen moeten op hun beurt zijn of haar schoolID tonen en bij het herenigen van kind en ouder worden weer de ID's nagekeken op juistheid. Een proces dat veel inspanning vraagt, veel tijd en geduld van ouders en kinderen, maar enkel op deze manier is het legaal en stelt de school zich veilig.

Ik, als mama thuis ben er gewoon een productieve dag aan kwijt, nog in loopkledij was ik, maar zeker niet de enige, maar dan al die werkende ouders waren er ook, de een nog met de stetoscoop rond haar nek, alle anderen met de gsm in aanslag.

Om tien uur was ik aan het aanschuiven, pas om 1 u. 's middags was ik terug thuis met Eveline, Alex mocht zijn auto van de parking gaan halen.

Ik vraag me af of ze dezelfde procedure volgen in geval van een echte ramp?

Ventura

Ben die gefascineerd is door de trukken van de skateboardende tieners. In papas hemd want de frisse wind gaf hem "goose bumps". (=kippevel)

Omdat Newbury Park zo ontzettend braaf en familiegeorienteerd is, trekt Ventura ons op een bijzondere manier aan om de weekends te spenderen. Wat alternatiever en gevarieerd publiek met een Pier en boardwalk, en een hoofstraat met musea, missiepost, restaurantjes en bars.

De jury- en omroeppost na het surfkampioenschap, ja ook dit is het centrum.

grote opkuisdag aan de kust

(Fotos door de mama van een vriendinnetje, Catherine in het t-shirtje zonder mouwen met opschrift "clean your beach", van Eveline eventjes in leen.)

Afgelopen zaterdag, en te bedenken dat er tussen al die sigarettenpeuken, blikjes, flesjes, papiertjes en een enkele condoom, er in Ventura ook een Blauwe Vinvis moest opgeruimd worden!

Zaterdagochtend was het California Coastal Cleanup Day, een Heal The Bay initiatief.

Net zoals we in Belgie ook om de natuur bekommert waren en nog steeds zijn, namen we die goeie gewoonte hier gewoon mee naartoe. Ook al is de staat Californie al goed volgebouwd, er is nog steeds een weelde aan natuurschoon, vooral inlands is die nog het meest ongerept, de kust daarentegen loopt gevaar tot bezoedeling. Een erg mooie en onneindige kustlijn, met na iedere kilometer een heel ander zicht, in een ideaal Middelands zeeklimaat, wie wil er niet wonen? Wie wil er niet languit op het witte strand vertoeven na of voor een werkdag? Maar vele mensen brengen ook veel vuiligheid mee en ook al staat er om de vijf voet een vuilbak klaar, toch belandt nog veel afval gewild of ongewild in het zand, in de duinen, in de woestijnplantjes of op de parkings.

Vooral ter bewustmaking wordt deze dag tot leven geroepen, het opgehaalde vuil van een voormiddag zal wel niet zoveel verschil maken, maar vooral jeugd met de neus in het afval drukken, doet hen hard nadenken en realiseren dat afval in het afvalbak hoort en niet in het zand of het water.

Vrijwilligers werden er gerecruteerd via affiches en vooral de televisie, jeugdgroepen en vriendengroepjes gingen erop af, zo ook Catherine met een bende vriendinnen en zij trokken naar Zuma Beach.

De vuilzakken vullen, alles registreren in het logboek en dan nog een beetje volleyballen.

Ontbenen van een walvis.

(Fotos door Catherine) Klik erop en je ziet ze wat groter!

De grootte van een Blauwe Vinvis of Blue Whale mag je ook vergelijken met een Boeing 737, wie daarin al is meegevlogen weet wel hoe gigantisch dat is. We wilden dat dus ook wel eens zien, vooral omdat we toch in de buurt zouden zijn om te surfen, een beetje ramptoerist spelen met de surfboarden op het dak valt toch zo niet op?

Eveline was weeral voor zeven uur in de vroege ochtend vertrokken met haar surfplank, wetsuit en handdoek en toen we zelf anderhalf uur later klaar waren met het inladen van de wagen om ook te vertrekken, belt ze ons op dat het daar niet te doen is van de ronddrijvende "blubber" in het water en een viesruikende zee. Ze waren dus zelf al snel weer uit de golven gegaan en reden nu op weg naar een andere surfspot. We konden dus ook maar beter ons plannen aanpassen, liet ze ons vriendelijk weten. Maar met jonge kinderen als Benjamin en Helena willen we voorlopig nog niet naar andere surflocaties gaan, Eveline is onderhand een halve Pro en kan ook wel woeligere plaatsen aan en kent ondertussen de surfetiquete voldoende om tussen een drukbezochte hotspot haar ding te doen zonder zich te laten doen.

Laat ons dan naar het Aloha Beach Festival in Ventura gaan waar er ook het hele weekend surfkampioenschappen zijn en dan rijden we eerst eens langs die 'whale'!

Goed idee, maar daar aangekomen was de walvis al een heel stuk opgekuist, er was blijkbaar tijdens laagtij al hard gewerkt om het dier te bergen. Omdat wetenschappers gisteren merkten dat het skelet erg beschadigd was (hoogstwaarschijnlijk dus toch een aanvaring met een zeer groot oceaanschip) en daardoor onbruikbaar voor conservatie in een museum zijn ze het zoogdier in stukken beginnen zagen en het vlees van de beenderen ontbenen, een klusje dat blijkbaar erg makkelijk ging (zagen we zelf doen) doordat het al in verregaande ontbinding was. Maar wat een afmetingen, we konden onze ogen niet geloven toen we zo voor onze neus de beenderen op een vrachtwagen zagen takelen, en de geur, die viel best nog mee, we hadden het erger verwacht.

We zijn erg tevreden dat we dit nog op de valreep kunnen zien hebben, wat een wonderlijk groot dier is het, ik had best wel een wetenschapper van dienst willen zijn om het allemaal wat van dichterbij te beleven, ik ben er helemaal door gefascineerd.

Ondertussen zagen we dolfijnen steeds maar rondjes zwemmen, duikelen en surfen in de golven, blijkbaar genoten ze daar een rijkelijk maal van vissen die op hun beurt aangetrokken zijn door het dode vlees. "Als er een dag is dat we hier een haai mogen zien rondcirkelen, dan is dat wel vandaag", wist Bert te bedenken. Niet ondenkbaar als we weten dat slechts weken geleden daar in de buurt nog een surfende vrouw in haar voet werd gebeten. Ja, papa Bert maakt zich ook altijd zorgen als ons meisjes gaan surfen tijdens hun maandstonden, hij denkt dat haaien zich aangetrokken zouden voelen, maar zij lachen ermee, laten zich door niets stoppen en vinden alleen maar dat hij overdrijft.

Na een poosje hadden de kinderen er toch genoeg van en reden we tien minuutjes verder tot aan het surfkampioenschap. We hebben er ondertussen al enkele bezocht en het valt ons op wat een ontspannen en fijne sfeer er telkens rondhangt, we geraakten er dus ook deze keer weer niet weg. Het werd dus een beetje een andere zondag dan gewoonlijk, maar daarom niet minder fijn.

"Another beautiful Sunday!" dat is wat we op het einde van een weekend kunnen zeggen, week na week.

Hoe onze plaatselijke krant het beschrijft.

aangespoelde walvis

(Foto door Eveline)

Enkel Eveline (omdat ze ook op zaterdag al vroeg in de ochtend daar gaat surfen) heeft hem vandaag in het echt mogen zien liggen, maar vooral ook kunnen ruiken, een aangespoelde dode Blauwe Vinvis, een Blue Whale, of het grootste zeezoogdier in de wereld. Met hun overgeblevene 12,000 waarvan er jaarlijks grofweg 3,000 langs de Channel Islands in Californie (hier dus) migreren, is het een bedreigde diersoort en aldus beschermd. We zagen er vorige zomer zwemmen tijdens de whale watching trip met onze vrienden Jan en Riet met kinderen, vanop een afstand maar wel op hoor- en ruikafstand. Het Santa Barbara Channel is een van de drie hotspots omdat ze vol zitten met goeie kril. Ja, een reus van een walvis (meer dan 21 meter!) die zich enkel voedt met het kleinste zeediertje, plankton, ongelooflijk nietwaar?

Het strand waar de dode walvis ligt is nog geen kilometer van ons surfplekje vandaan, donderdagavond is hij aangespoeld terwijl hij al enkele dagen dood lag rond te dobberen, hij werd dus al door de sterke stroming onze richting meegesleurd terwijl we die dag in het water waren. Morgen is ook weer onze traditionele surfdag, maar volgens berichten is er nu een enorme toeloop van nieuwsgierigen, natuurlijk, je ziet niet iedere dag zulk een enorm dier. Ook wij willen het wel eens met onze eigen neus ruiken, maar misschien wordt de stank morgen echt te sterk om lang te blijven. Nog dit weekend zijn biologen stalen aan het nemen en wordt er gewerkt aan een autopsie, de kans is dat het dier geraakt is door een containerschip, maar ook gaan er wel geruchten van geheime oefeningen van het leger met gigantisch sterke sonarstralingen die het binnenoor van de walvissen doet springen waar ze van sterven, het zou wel straf zijn als dat waar zou zijn zijn!

Aan de stranden in Oxnard zien we wel vaker aangespoelde dode zeehonden en vaak is de kop eraf gerukt, dat zijn dieren die recht in de schroeven van onderzeeers of containerschepen zijn gezogen, verschrikkelijk is dat, net daar waar ontzettend diepe watergleuven zijn, zijn er ook goeie rotsen, kelp en veel vis, alles wat zeehondjes graag hebben.

Na het weekend zullen ze de Blauwe Vinvis begraven!

video in onze krant

snipperdag

Wat doe je zoal op een doordeweekse snipperdag? Dan palm je mamas auto in en laadt die vol met surfboards, welgeteld vijf lagen er op het dak gebonden voor ze er erg in had. Ook de koffer zat vol met wetsuits, handdoeken, een gevulde koelbox en een stoeltje voor haar.

Toen ze de stofzuiger beneden hoorde gonzen, wist ze hoe laat het was. De kinderen hadden geen school en wilden gaan surfen. Ook Ben had vol enthousiasme zijn boogyboard ingeladen, twee weken uit de oceaangolven moeten blijven was meer dan genoeg en dat zou hij eens goed gaan inhalen vandaag.

Zo trokken we naar ons surfplekje, buurman D. ging mee en dat was maar goed, zo hadden we toch wat mannelijke kracht mee om de hele lading op het strand te krijgen, een strand dat zo klein was door het weggewassen zand door de stevige branding, maar meer dan groot genoeg voor ons enthousiaste groepje. Ook al waren de surfcondities niet echt ideaal, toch namen de meisjes de ene golf na de andere, ook Ben ruilde zijn boogyboard een tijdje voor een surfboard, maar uit het water kwam hij enkel om naar huis te gaan.

Moe, doodmoe, ziek van moeite waren ze, zoveel energie waren ze kwijt, ze vielen als een blok in slaap om de volgende dag, vrijdag, toch nog een dagje naar school te gaan.

Als een visje in het water

Ben is in het YMCA swim team en is daar samen met zijn vriendje erg gelukkig mee. Ben heeft als enige van de vijf de minste zwemlessen achter de rug, terug in Belgie zwom hij ook samen met de anderen in een zwemclub maar dat was maar tot zijn vijfde, niet lang genoeg om een goeie zwemstijl aan te leren. Onze jongen is wel erg comfortabel in het water, hij zwemt al baantjes vooraleer de lessen van start zijn gegaan en wil de hele tijd door haantje de voorste zijn, of moet ik beter visje vanvoren zeggen? Zelfs met een gebroken sleutelbeen is Ben niet uit het water te houden, rugslag, schoolslag, vrije slag, vlinderslag, hij doet het allemaal.
Een gloednieuw team in een gloednieuw zwembad net naast de school, ook Helena en Catherine zwemmen mee, maar wel in een ander baantje. Vier keer per week na het huiswerk en voor het avondeten, en onderwijl kijkt mama zwetend toe vanuit de gym op een fiets of vanop een ander toestel.

kleine kinderen grote kinderen

(Thanks P&B for the picture!)

Enigszins bedwelmd door de hitte, volgde er op maandag na een slapeloze nacht badend in het zweet, een heerlijk verfrissend bezoekje aan het zwembad van Peter. Een andere Belg die hier al zoveel jaren langer woont dan ons, maar zomaar een paar straten bij ons vandaan, en wat nog sterker is, van dezelfde geboortestad als Bert en ik en vele oude bekenden blijken gemeenschappelijke vrienden te zijn. Over toeval gesproken he!

Al snel na onze overzeese verhuis hadden we contact omdat zijn ouders ook nog eens Bert zijn ouders bleken te kennen en volgens Peter had hij van hen de opdracht gekregen om ons een beetje de hand te geven met tips en tricks. Dankbaar hebben we al vaak gebruik gemaakt van nuttige adressen als van dokters en goeie winkels, iets wat je niet zomaar van jan en alleman kan hebben, want de een zijn voorkeur is de andere de zijne niet, maar met dezelfde roots blijken die dingen nogal erg eenvormig te zijn, dus missie geslaagd.

Nu we niet meer zo'n groentjes zijn, hoeft Peter zich wat minder zorgen over ons te maken en kunnen we vollop gaan genieten van elkaars vriendschap. Zo brachten we de bijna laatste dag van de hittegolf door in Peters zwembad en later ook rond de tafeltjes in de tuin met enkele andere gezinnen. Toen realiseerde ik me dat we met onze familie, bestaande uit al iets oudere kinderen nu best wel goeie raadgevers kunnen zijn tussen al die koppels met nog kleine kinderen. Wat een drukte en onrust, ik zag me zo weer zoveel jaren terug tussen onze Belgische vrienden toen ook de kinderen nog klein waren en we af en toe eens samenkwamen, momenten waarop ouders rap moeten zijn, alert en bij de pinken en vooral genieten als het even rustig is.
Zo heeft iedere fase wel zijn charmes, zeker als ik dan eindelijk toch bij diegene hoor die zonder gestoord te worden zijn bord kan leegeten.

Alex in Vegas

Er zijn een heleboel dingen die we tegenwoordig moeten missen, of beter gezegd, ervaringen die onze tieners niet met ons ouders delen. Hoeft ook niet hoor, maar daardoor komt Alex niet veel voor in mijn verhaaltjes. Daarom besloot ik toch om even achterklap te plegen.

Het afgelopen jaar doorkruiste Alex half de Verenigde Staten, zijn 'frequent flyer' vliegpasje is al aardig vliegpunten aan het opsparen. Telkens ging hij mee met zijn vriendinnetje maar ook een paar keer als begeleider voor de mama in rolstoel. Hij reist niet zo alleen Amerika rond maar verdiend tegelijkertijd wat bij.

En zo vierde een vriend van hen het afgelopen weekend zijn verjaardag in Las Vegas en ook Alex en Kara waren daarop uitgenodigd. Daarom verlieten ze op vrijdagochtend vroegtijdig de school (mits een telefoontje van de ouders natuurlijk, doktersbezoek zie je) om op tijd rond de middag hun vliegtuig te halen. Later in de namiddag belde hij me op en vertelde dat ze goed waren aangekomen in hun hotel, dat hij op dat eigenste moment vanop de 23st verdieping in de diepte het gigantische zwembad zag liggen met daarnaast een basin met springende dolfijnen (echte hoor).
En nog, "mama 't is hier knap en bedankt dat ik mocht meegaan".

Maandagavond kwam hij weer thuis (maandag verlofdag met Labor Day!) en had typisch Vegas kadootjes voor ons mee, vooral het plastieken gokapparaatje waar m&m's uitkomen en erg veel lawaai maakt is in trek, nu horen we het tot buiten als iemand een snoepje durft te nemen. Maar vooral "mama, Las Vegas zou niets voor jou zijn, jij wordt daar na vijf minuten gek" maakt dat ik niet jaloers ben. Het enige is misschien de show van Cirque du Soleil "Summer of Love" met hun ultralounge experience, iets wat ik al zoveel jaren eens wil zien, zat bij hen zomaar in het aanbod. Maar hij heeft ervan genoten en zag er ook nog vrij goed uit. Gelukkig is de US erg streng voor minderjarigen, dus maak ik me niet te veel zorgen. Via mijn kind beleef ik het een beetje mee.

Laat ze maar genieten en meepakken van het leven wat ze kunnen, hun jonge jaren gaan al rap genoeg en ook de zorgen als volwassenen zullen hen veel te snel in de ban krijgen. Wat ze gehad hebben kan niemand hen nog afpakken, niet? Had ik het onlangs niet over loslaten of zoiets?