Enigszins bedwelmd door de hitte, volgde er op maandag na een slapeloze nacht badend in het zweet, een heerlijk verfrissend bezoekje aan het zwembad van Peter. Een andere Belg die hier al zoveel jaren langer woont dan ons, maar zomaar een paar straten bij ons vandaan, en wat nog sterker is, van dezelfde geboortestad als Bert en ik en vele oude bekenden blijken gemeenschappelijke vrienden te zijn. Over toeval gesproken he!
Al snel na onze overzeese verhuis hadden we contact omdat zijn ouders ook nog eens Bert zijn ouders bleken te kennen en volgens Peter had hij van hen de opdracht gekregen om ons een beetje de hand te geven met tips en tricks. Dankbaar hebben we al vaak gebruik gemaakt van nuttige adressen als van dokters en goeie winkels, iets wat je niet zomaar van jan en alleman kan hebben, want de een zijn voorkeur is de andere de zijne niet, maar met dezelfde roots blijken die dingen nogal erg eenvormig te zijn, dus missie geslaagd.
Nu we niet meer zo'n groentjes zijn, hoeft Peter zich wat minder zorgen over ons te maken en kunnen we vollop gaan genieten van elkaars vriendschap. Zo brachten we de bijna laatste dag van de hittegolf door in Peters zwembad en later ook rond de tafeltjes in de tuin met enkele andere gezinnen. Toen realiseerde ik me dat we met onze familie, bestaande uit al iets oudere kinderen nu best wel goeie raadgevers kunnen zijn tussen al die koppels met nog kleine kinderen. Wat een drukte en onrust, ik zag me zo weer zoveel jaren terug tussen onze Belgische vrienden toen ook de kinderen nog klein waren en we af en toe eens samenkwamen, momenten waarop ouders rap moeten zijn, alert en bij de pinken en vooral genieten als het even rustig is.
Zo heeft iedere fase wel zijn charmes, zeker als ik dan eindelijk toch bij diegene hoor die zonder gestoord te worden zijn bord kan leegeten.
Zo heeft iedere fase wel zijn charmes, zeker als ik dan eindelijk toch bij diegene hoor die zonder gestoord te worden zijn bord kan leegeten.
