Alex in Vegas

Er zijn een heleboel dingen die we tegenwoordig moeten missen, of beter gezegd, ervaringen die onze tieners niet met ons ouders delen. Hoeft ook niet hoor, maar daardoor komt Alex niet veel voor in mijn verhaaltjes. Daarom besloot ik toch om even achterklap te plegen.

Het afgelopen jaar doorkruiste Alex half de Verenigde Staten, zijn 'frequent flyer' vliegpasje is al aardig vliegpunten aan het opsparen. Telkens ging hij mee met zijn vriendinnetje maar ook een paar keer als begeleider voor de mama in rolstoel. Hij reist niet zo alleen Amerika rond maar verdiend tegelijkertijd wat bij.

En zo vierde een vriend van hen het afgelopen weekend zijn verjaardag in Las Vegas en ook Alex en Kara waren daarop uitgenodigd. Daarom verlieten ze op vrijdagochtend vroegtijdig de school (mits een telefoontje van de ouders natuurlijk, doktersbezoek zie je) om op tijd rond de middag hun vliegtuig te halen. Later in de namiddag belde hij me op en vertelde dat ze goed waren aangekomen in hun hotel, dat hij op dat eigenste moment vanop de 23st verdieping in de diepte het gigantische zwembad zag liggen met daarnaast een basin met springende dolfijnen (echte hoor).
En nog, "mama 't is hier knap en bedankt dat ik mocht meegaan".

Maandagavond kwam hij weer thuis (maandag verlofdag met Labor Day!) en had typisch Vegas kadootjes voor ons mee, vooral het plastieken gokapparaatje waar m&m's uitkomen en erg veel lawaai maakt is in trek, nu horen we het tot buiten als iemand een snoepje durft te nemen. Maar vooral "mama, Las Vegas zou niets voor jou zijn, jij wordt daar na vijf minuten gek" maakt dat ik niet jaloers ben. Het enige is misschien de show van Cirque du Soleil "Summer of Love" met hun ultralounge experience, iets wat ik al zoveel jaren eens wil zien, zat bij hen zomaar in het aanbod. Maar hij heeft ervan genoten en zag er ook nog vrij goed uit. Gelukkig is de US erg streng voor minderjarigen, dus maak ik me niet te veel zorgen. Via mijn kind beleef ik het een beetje mee.

Laat ze maar genieten en meepakken van het leven wat ze kunnen, hun jonge jaren gaan al rap genoeg en ook de zorgen als volwassenen zullen hen veel te snel in de ban krijgen. Wat ze gehad hebben kan niemand hen nog afpakken, niet? Had ik het onlangs niet over loslaten of zoiets?