schatjes

Catherine en Helena zijn al een hele tijd de vaste babysit-mothershelp-speelkameraatje van de kleine Emma, een heel erg lief meisje. Enig kind en de bezorgde ouders maken zich daar zorgen over. Daarom willen ze niets liever dan dat hun dochtertje zo vaak als mogelijk in contact komt met andere leuke kinderen. Zo gaan mijn twee dochters minstens een keer per week, om beurten of samen, bij Emma spelen terwijl de ouders de handen vrij hebben om rustig naar een film te kijken, wat te werken of eens op het gemak wat anders te doen, zonder de kleine meid bezig te moeten houden. Ook Ben is er welkom, maar Emma is zo gek van hem dat de arme jongen steeds te pletter wordt geknuffeld door haar. Of hij dat erg vindt? Ik denk het niet, hij geniet er zelfs van.
(de foto is van voor zijn valpartij)

Vorig weekend mochten Helena en Catherine mee op een driedaagse trip, voor Catherine al de tweede keer en telkens schrijven ze een kaartje. Dit hadden ze 's ochtends geschreven, stopten het in de "out going" brievenbus onderaan onze straat en de postbode stopte het gelijk in onze brievenbus, geen postsorteercentrum is er nodig geweest.
(klik op het kaartje dan kan je het duidelijker lezen)

En ge ziet, zijn ze op een ander, dan vergeten ze gewoon het Nederlands compleet, ze moesten er achteraf zelf erg om lachen. En ze hebben de maansverduistering gezien, gewoon de wekker gezet in het midden van de nacht, wij niet, maar Andrea en Marijke dan weer wel.

Surf's Up in het Nederlands

Alstublieft, helemaal in het Nederlands, de website met stukjes film, spelletjes en webcam. Nog een kleine twee maanden en als de herfst dan stevig van katoen geeft, dan ren je naar de filmzaal voor een zalig opkikkerende zomerse film. Surfsup.be

en daar gaan ze weer

Voila, ze zijn allen weer op school. Goed op tijd waren we deze ochtend klaar om te vertrekken, boekentassen, lunch en genoeg fris water want het is bloedheet. Veel drinken is dus de boodschap maar gelukkig staan er op en rond de school voldoende drinkfonteintjes om bij te tanken.

Alexander ging gisterenavond nog naar een concert van Stevie Wonder in Santa Barbara, de zanger is na meer dan 12 jaar op tournee door Amerika. Samen met zijn vriendinnetje, de broer en de mama en voor alle gemak blijft hij daar dan ook slapen (zoals dat wel eens meer gebeurt). Ik hoop dus maar dat ze op tijd uit bed zijn geraakt en niet al hun eerste "tardy" opgelopen hebben, dat is een nota in je dossier dat je te laat was en je mag er zomaar enkele hebben of er volgt een straf.

Eveline stond om zeven uur al helemaal bepakt klaar, ze schrok zich te pletter toen ze vaststelde dat het nog veel te vroeg was om door te rijden. Nee, van haar geen foto, ze wil er absoluut geen.

Helena en Catherine, zusterlijk samen naar de Middle school afdeling naast de lagere afdeling, grote zus helpt kleine zus door de eerste nieuwigheden en heeft daarna haar handen vol met alle vrienden een blij weerzien te "huggen". Het is geen vreemd zicht als de kinderen elkaar op de speelplaats "huggen" maar ook niet dat de leerkrachten de kinderen een knuffel geven. Iedereen is blij en vrolijk. Een foto? "Nee mama, alstublieft niet!" (gelukkig had ik al eentje van bij het wandelen van de auto naar het schoolhek)

Benjamin had een probleem, zijn rugzak kan niet over zijn schouders en dat zal nog wel een tijdje zo zijn, ik parkeerde dus mijn auto (zoals de meeste ouders vandaag wel deden) en wandelde met hem mee tot aan zijn klasdeur. Daar had hij al snel een paar vrienden om samen op de bank te wachten tot de bel ging en de juf haar deur opent en ieder kind stuk voor stuk verwelkomt. En ja, Ben die wil wel nog op de foto, gelukkig toch nog eentje van de vijf!

Zo, het startschot is gegeven, nu hoop ik van harte dat er vanavond nog geen huiswerk is want van huiswerk meegeven daar kennen ze wel wat van in Amerika! En nu op zoek naar een rugzak op wielen voor Ben, zodat die morgen ook weer zijn eigen plan kan trekken.

de grote voorbereiding

Nog even en de schoolpoort staat weer een jaartje voor ze open. Vorige week al, werden alle High School kinderen verwacht om hun voorlopig uurrooster te komen ophalen en Alex regelde tegelijk al een parkeerpas want als een Senior (laatstejaars) parkeert hij vanaf nu zijn auto op de schoolparking.

Ook de Junor High School kinderen (of Middle School) hadden vorige week al een "orientatiedag". Catherine (laatstejaars) en Helena (eerstejaars) gingen op de foto en haalden na enkele minuten een nieuw school ID (een studenten identiteitskaart) met gloednieuwe pasfoto op, stonden ze daarna in de rij voor hun uurrrooster van de 1ste semester en met die twee kregen ze in de schoolbib hun schoolboeken mee voor thuis. Boeken en CD's voor thuisstudie, in de klas hebben ze een exact tweede exemplaar, zo moeten ze niet sleuren met zware boeken, goed he!

Morgen dinsdag, is de laatste vakantiedag. Om vijf uur stipt is het "kick off" van het nieuwe schooljaar voor de lagere school. Benjamin zal weten bij welke leerkracht hij zit, kan dan naar zijn klas lopen en op dat raam hangt een lijst van alle kinderen in die groep. De juffen zijn er niet, de klas is potdicht, maar door het raam zie je dat alles klaar staat. Ondertussen is het op de speelplaats groot feest, spannend dat wel want iedereen ziet elkaar terug en wie zit bij wie, omdat er van een bepaald leerjaar zoveel verschillende klassen zijn halen ze de kinderen ieder jaar door elkaar, zo is de klasgroep elke keer weer helemaal anders samengesteld. Heb je toch een allerbeste vriendje en zit je niet meer samen, dan is dat niet zo erg, de speeltijd en de middagpauzes hebben ze nog altijd op hetzelfde moment en tijdens die pauzes zijn de kinderen altijd welkom bij elkaar in de klas. We moeten ook niet koken want voedsel genoeg, dat wat kinderen lekker vinden, hamburgers, pizza, hotdogs en ijsjes. Tegen zeven uur naar huis, boekentas klaar, in bed want woensdag 29 augustus is de eerste schooldag.

de ER

We haten de spoedafdeling van het ziekenhuis, spoed die ik uit enkele eigen ervaringen vaak moeilijk onder die noemer kon vatten. Maar met zijn zevenen heb je nu eenmaal zeven keer meer kans om er terecht te komen. De keren dat we er kwamen was 's avonds laat of 's nachts en wat krijgen ze natuurlijk nog meer op die uren binnen, raar volk. Geen wonder dat de vriendelijkheid dan soms nog ver te zoeken is. Vermijden is de huisregel, maar soms is er geen ontkomen aan, ook al kennen we nu een paar betere eerste hulp alternatieven voor ons gezin, toch had ik zondagavond weer geen ander keuze.

We hadden een rustige surfdag achter de rug. Ben toonde de hele tijd zijn boogyboardkunsten die hij in de hoge golven tijdens het Junior Guards kamp had geoefend, met zijn nieuwe boardfins aan met leash om ze niet te verliezen ging het extra hard, geen moeite had hij om zijn scherpe bochten te doen, te 'tuben' en een 360 graden ommekeer te maken. Hij is er helemaal vol van, hij zet het surfen even opzij (zegt hij) en wil een boogyboard champion worden, en hij is vastbesloten. Hij weet alvast alle benamingen van de kunsten en doet ze nog ook.

Eens thuisgekomen moet er hard gewerkt worden, alle pakken en boards worden uitgespoeld en alles wat mee was ook, het strand en de zee is fijn maar eens je thuis bent is het zand irritant.

Ben kwam als eerste uit de douche, liep even langs bij de buurkindjes die net thuisgekomen waren van een lange vakantie en toen hij weer in het gras onze oprit afliep, struikelde hij ongelukkig (door zijn slippers) en viel (nog boobyboardend) op zijn schouder. KRAK. Geen geween en de pijn verbijtend wou hij dat het over ging, maar een blik onder zijn t-shirtje toonde een dikke bult op zijn sleutelbeen. AI.

Zeven uur op een zondagavond, naar de ER of Emergency Room dus. Een geluk bij een ongeluk, bijna alleen in de wachtzaal dus ook geen lange wachttijd en raar maar waar eens binnen in de zaal dacht ik op een ER voor kinderen te zijn want enkel kinderen en allemaal met breuken! De dokters konden het zelf moeilijk geloven, wat was er die dag toch aan de hand?

Ben heeft zijn sleutelbeen gebroken en zijn arm rust nu in een doek om het allemaal wat stil te houden. Onze beachboy die een tijdje aan land moet blijven, wat een pech.

einde JG kamp

Ze -Eveline, Catherine, Helena, Benjamin- hebben zowat het beste kamp aller tijden achter de rug, vandaag vrijdag was de laatste dag uit de vier afgelopen weken op het strand. Niet een dag is er gezeurd of viel er wat tegen, niet een dag kwamen ze teleurgesteld of verdrietig naar huis, maar iedere keer weer was er wat te vertellen en gingen ze verstandig vroeg naar bed om de volgende ochtend weer fris en monter te kunnen vertrekken. Oh ja, de derde maandag op rij had Ben de maandagochtendblues en zag het toen niet goed zitten, maar hij was de dag ervoor dan ook niet de hele tijd uit het water geweest en door alle vakantiegezelligheid was het 's avonds ook wat laat naar gewoonte geworden. Die ochtend zag hij er niet goed uit en verklaarde zichzelf ziek, een hele ochtend in bed heeft hem toen deugd gedaan en de dag erop was hij er weer helemaal klaar voor.

Het was de laatste keer en dat vonden ze erg jammer, het had best nog een paar weken langer mogen duren, ook de andere kinderen dachten er zo over want als het al lang tijd was om naar huis te gaan bleef toch bijna iedereen nog wat hangen om een balletje te gooien, emailadressen uit te wisselen en afscheid te nemen. Eveline bleef nog tot de avond viel met een stel vriendinnen en vrienden, het was veel te plezant om nu al naar huis te gaan.

En een dag die bijna het einde betekend van een lange zomervakantie vraagt om wat extras. Zo liepen ze het hele strand en de pier af al zingende, kregen ze pizza zoveel ze opkonden en ook(volgens Ben 'very expensive') drankjes, werden er prijzen en felicitaties uitgedeeld en werd er een pinata kapotgeklopt totdat de snoepjes eruit vielen. Maar om de pret nog een extra boost te geven viel er toen een erg natte verrassing, waterballonnen vanuit de toren, toen ging iedereen uit het dolle heen en heb ik geprobeerd dapper stand te houden met mijn filmende mini. Kijk zelf maar.

LG kamp

Het is natuurlijk niet alleen conditietraining en sporten op het strand, tijdens en na de lunch is er ook tijd voor kampen en zandkastelen te bouwen, te peddelen of boogyboarden, dodgeball te spelen (als ik dat al goed schrijf tenminste) of gewoon in het zand te liggen kletsen en niets doen, want dat mag ook.

Helena zou Helena niet zijn, als ze niet iedere dag een ander soort kamp probeert te bouwen en blijkbaar had ze vandaag de hulp van drie sterke jongens (nogwel uit haar eigen school!). Een diepe put om te schuilen tegen de wind en daarbovenop alle lange stukken drijfhout die te vinden zijn, die weven als een stevig dakgebinte en alle strandlakens samen vormen een prima dek. Gezellig maar vooral lekker donker daar!

"This rocks!"

En hier ken ik het verhaal eigenlijk niet van. Wat ik wel weet, is dat Catherine zowat iedereen heeft gefotografeerd vandaag. Wat ik denk, is dat ze de rollen wilden omdraaien en ze wat heeft tegengestribbeld en haar met een stok de truck opgekregen hebben??? Of was het toen ze die bijensteek had onder haar voet, of dat denkt ze toch tenminste? Het deed even pijn en zwelde een beetje op, maar het was al snel weer beter en nu zien we nog enkel een rood puntje.

Nog twee dagen te gaan, vier weken is veel te kort, hoor ik hen telkens weer opnieuw zeggen. "Mogen we volgend jaar de twee sessies doen?" Dat is dan wel acht weken aan een stuk, acht weken buiten sporten en spelen, daar kunnen we zeker geen nee tegen zeggen!

JG's op het Santa Cruz eiland.

JG is de afkorting voor Junior Lifeguard, deze ochtend al vroeg op pad want ze namen de boot naar het Santa Cruz eiland, het grootste van de acht Channel Islands die we bij helder weer kunnen zien ver in zee. Santa Cruz, een uitgestrekte honderd kilometer ongerepte kustlijn met twee bergflanken die een vallei insluiten, beschermd natuurgebied met een hele varieteit aan leven waarvan twaalf nergens anders op aarde te vinden. Het eilandvosje is wel het meest in het oog springend, met uitsterving bedreigd maar dankzij een heleboel kweekprojecten weer bijna gered, een vosje niet groter dan een huiskat.

Om dit stuk onaangeroerde natuur niet te schaden mag slechts een beperkt aantal bezoekers per dag het eiland op, je moet dus eerst een vergunning aanvragen om aan te meren of je maakt een reservatie voor een plaats op de boot van de Island Packers. Je kan er kayakken, snorkelen, kamperen en wandelen met een gids.

Tegen achten heb ik de kinderen in de haven afgezet, ik reed terug naar huis en zij trokken de boot op, een uurtje varen is het tot aan het eiland en er is tijdens het walvissenseizoen altijd kans om er een te spotten, maar daarvoor geen geluk.

Naar de verhalen vanavond hebben ze het heel erg fijn gehad. Moe en voldaan, Ben kon niet zwijgen over zijn kayaktocht met zijn vriend, ze gingen naar de donkere grot maar besloten het aan de ingang toch maar niet te wagen. Volgens Catherine bleven ze veel te lang daar rondhangen en bleek dat ze door de sterke wind niet meer terug geraakten, zijn ze hen dus gaan helpen. Hij heeft ook voor de allereerste keer het snorkelen geprobeerd en vond dat evenzeer erg spannend. Ook voor Helena was het haar eerste snorkelervaring en ook zij was er helemaal vol van, zo leuk is dat om die vissen en octopussen en zeeslakken onder je te zien zwemmen! Catherine zat op het water, onder water, op het strand met vriendinnen en ging ook een stukje wandelen en was thevens de fotograaf van de dag met haar eigen digitale cameraatje dat ze onlangs met babysitten had verdiend. En van Eveline weten we niet veel, die hangt rond vrienden en vriendinnen en verstopt zich voor alles wat zich mama of papa noemt, op de valreep reed ze trouwens niet met ons mee naar huis, maar logeert ze bij een van hen.

geef iets geweldigs door

Catch the surfer's spirit — and pass it on.

Er is iets in het surfen dat mensen veranderd. Misschien is het de drang om een golf te berijden, misschien is het gevoel van eenwording met deze natuurkracht, of misschien is het gewoon dat je daar uren kunt liggen wachten op de perfecte golf zonder je gsm mee te nemen of je laptop, eenvoudigweg puur genieten van de rust en het dobberen. Eender wat het is, de meeste surfers voelen het. Het is de spirit, een manier van leven.

Surfershealing is een organisatie die gratis dagkampen aanbiedt aan autistische kinderen. Ze worden meegenomen op een tandem surfboard onder begeleiding van een bekwame surfer die zich een dag per week opgeeft als vrijwilliger. Prachtig initiatief is dat, te bedenken dat die kinderen er zoveel deugd van zouden hebben. Een tandem surfboard is een extra breed, lang en dik surfboard met goeie antislipvlakken en in dit geval met hendels waaraan de kinderen zich kunnen vasthouden. De begeleider bestuurd het surfboard en voorop ligt het kind.

Een van die geweldige vrijwilligers komt ook regelmatig op de plaats waar wij zo graag gaan surfen, en net zoals vele anderen, begin je elkaar dan een beetje te kennen. Omdat je als begeleider van kinderen met totaal geen oceaanervaring niet goed genoeg geoefend kunt zijn, neemt hij graag ook op een zondagnamiddag andere kinderen mee op zijn groot surfboard.

Ben ging zo vandaag met hem mee tandemsurfen, maar Ben blijft bij het pakken van de golf liever liggen, de snelheidssensatie is dan het grootst, maar de begeleider trok Ben golf na golf recht op zijn voeten, willen of niet, een greep bij Bens surfpak en rechtstaan zou het mannetje.

Catherine ging ook eens mee, wel zeven golven namen ze met gemak, wel grappig, vertelde ze achteraf, ik als goofy foot en hij normaal. Begrijp je wat ze daarmee bedoeld?

ziet een vis ons zo?

Zin in een paar plezante kiekjes? Een beetje gek zijn ze dat wel.
De papieren fotos hebben we ook en daar moet zeker iets mee geknutseld worden, maar wat? Een mobiel misschien?

(klik op de kleintjes, dan zie je ze groter)

kleine aardbeving

We hebben een beetje geschud vannacht, de tweede keer al dit jaar. Ik droomde dat iemand me probeerde wakker maken tot ik Eveline hoorde vragen aan papa of dit soms een aardbeving was. Niets ergs, tegen dan stopte het alweer en sliepen we gewoon verder. Goed vast, bleek later, want deze ochtend erg vroeg was onze oudste dochter al verdwenen, zelfs met onze deuren open en haar kamer en badkamer naast ons, hadden we niets gemerkt, de surfverslaafde.

Onze online krant heeft de unieke eigenschap dat je bij elk artikel kunt reageren, erg tof is dat omdat je zo ook een beetje het verhaal of het commentaar hebt van mensen die er wat dichter bij betrokken waren of zich in ieder geval betrokken voelen of gewoon hun mening wil spuien. Zo ook bij een artikel over de sluiting van een brug naar aanleiding van deze aardbeving.

Deze vind ik wel erg grappig: "Was reading the last Harry Potter book right before bed. When the earthquake hit my heart almost jumped out of my chest...I was sure it was Voldemort or some other Death Eater coming to battle right in my own backyard....at least for the first 10 seconds or so. Scary. Mixing Harry Potter and earthquakes is not a good idea folks!!"

die hards

Wie had dat nu ooit gedacht? Eveline, was amper 2,450 kg en net 45 cm, vingertjes als van porcelein, bang om er naar te kijken dat ze zouden breken en zie ze nu, niet te temmen is ze. Een maand lang op het strand en in de oceaan met de Junior Lifeguarding is nog niet genoeg, nee, om zes uur staat ze samen met Catherine op en tegen half zeven rijden ze met surfboards op het dak samen met de buurman de straat uit. Dat doen ze zo minstens drie van de vijf weekdagen. Surfen in de vroege ochtend, om tegen negen uur een stuk pizza te kunnen eten en tegen half tien op het kamp aan te komen.

Moe??? Welnee, welja, soms wel. Vandaag waren ze beiden uitgeteld, het scheelde niet veel of er lagen twee gezonde maar doodvermoeide tieners in de auto te slapen op weg naar huis. Om tien na achten is het hier nu al donker, klinkt misschien vroeg, maar ons huis is dan al in diepe rust.

Verwonderlijk??? Ah nee, ze halen een hele dag het onderste uit de kan, ze kunnen er niet genoeg van krijgen. Kijk nu Eveline, al peddelend op een surfboard, t-shirt op het hoofd geknoopt met daaronder het geld om achter de stenen dijk (muurtje op de foto) naar een ander strand te peddelen waar ze tijdens lunchpauze met een paar vrienden iets te eten gingen halen. Mamas lunchpakketje was niet goed genoeg, liever tacos bij de Mexicaan. Hier op de foto is de rest al lang weer afgestapt en hun boards doorgegeven aan de kleintjes om te spelen, maar Eveline bleef gewoon nog wat rondjes verder peddelen.

En kijk nu Ben, als iedereen begint op te ruimen, pakt hij rap nog een surfboard om nog eens op dat water te kruipen, tot morgen is nog zo lang!
(Ben in het rode shirtje met het surfboard op het hoofd)

het zoete energiesapje

We kunnen er niet van over dat al die verschillende soorten kolibrietjes, of wij noemen ze liever zoemvogeltjes, hele dagen rond onze opgehangen nektarflessen hangen. Ze zijn zelfs helemaal niet bang, toen ik deze foto maakte hingen er wel zeven tegelijk aan de fles te fladderen en te likken, mijn cameraatje heeft ze een klein beetje afgeschrikt, maar toch niet veel als je bedenkt dat ik niet verder dan op een meter afstand stond. Ze zijn zo lief, wel erg gulzig, anderhalve liter zoet sap heb ik iedere dag te maken, 1 deel suiker op drie delen water, makkelijk en goedkoop, dat wel.

BMX restauratie

Grote broer een nieuwe auto en kleine broer een nieuwe fiets. Natuurlijk bij beide niet letterlijk te nemen, tweedehands nieuw zou correcter zijn. Feit is dat de twee jongens content zijn en papa maar weer eens zijn best heeft gedaan.

Alex kreeg deze, toen nog glimmende, BMX rond zijn zes jaar, hij fietste ermee naar school, thuis in de tuin, naar vriendjes en deed er als kleine jongen zelfs boodschapjes mee als naar de bakker en beenhouwer. Pas toen de afstanden groter werden stapte hij over naar een gewone jongensfiets, de BMX bleef toen zijn fietsspeeltje.

BMX is voor altijd en is zelfs nog leuker in je apejaren als je groter en sterker bent, maar een fiets in Belgie heeft het hard te verduren door weer en wind zodat de nieuwe glimmende look al snel ver te zoeken is. Zo besliste Alex hem eens helemaal op te knappen toen we net verhuisd waren in ons nieuwe huis met een droom van een knutselgarage. "Als papa een auto kan restaureren kan ik dat bij mijn fiets ook", dacht hij toen. Dag 1 haalde hij de hele fiets uiteen, tot de laatste moer sorteerde hij alle onderdelen apart in dozen en dag 2 begon hij die op te kuisen. Maar verder raakte hij niet.

Anderhalf jaar later, afgelopen zaterdag, besloot papa om eens komaf te maken met die in-de-weg dozen en begon zelf aan de restauratie. Gelukkig duurt die bij een fiets niet zo lang als bij een Austin Healey, want vanavond was hij al helemaal klaar, twee dagen werk voor alle roest weg te halen, nieuw en professioneel gespoten frame in erg cool en stoer mat zwart, opgekuiste spaken en de nieuw gehaalde stukken erin. Het was een puzzel maar alles zit weer hoe het moet, enkel aan de remmen moet nog wat gesleuteld, dus Ben, nog eventjes afblijven!

Junior Lifeguarding week 2

En nog steeds doen ze dit erg graag, van in de vroege ochtend tot net na de middag op het strand zijn om te lopen, te zwemmen, sterke spieren trainen en heel veel leren over oceaan veiligheid en oceaan plezier. Ze vinden het zelfs erg fijn dat het zo vier weken na elkaar is, iets waar ik eerlijkheidshalve wat schrik van had, stel dat ze het toch niet graag doen, dan zit je daar toch nog een hele maand aan vast, want zo zijn we, eens ingeschreven werken we ook af waar we aan begonnen zijn. Maar ze vinden het zalig en ik dan natuurlijk ook, want af en toe blijf ik daar ook wat rondhangen, om te gaan lopen langs het water en om te komen supporteren op hun wekelijkse competitie. Vandaag op het lange zandstrand aan Leo Carillo met nog een vijftal andere Junior Lifeguard ploegen. In tegenstelling tot vorige vrijdag in Santa Barbara hebben ze het zeer goed gedaan, zowel als hele ploeg maar ons meisjes ook als individuen, echte snelle waterratten zijn het ondertussen, Ben ook maar die mist als jongste toch nog wat mannelijke kracht. Dat komt nog, zullen we wel zien volgend jaar! Met het rond de boey paddelen was hij alvast supersnel, door al dat surfen en boogyboorden natuurlijk!

Alex en zijn autootje

Het werd een rollende doos, of beter een Box Car, een Scion XB first generation van Toyota. Een hippe, aparte compact of mini, maar met een zee van ruimte binnenin. Erg zuinig in verbruik met een maximum aan mogelijkheden, een mini SUV die erg in trek is bij de Californische jeugd of al wie jong van hart is met wat minder geld, vooral in de surferswereld een topper, een praktisch en efficient wagentje enkel verkocht in de Verenigde Staten en naar het schijnt alleen in de staat Californie een groot succes. Wie er een wil moet rap zijn, wie deze jonge generatie tweedehands wil vinden moet geluk hebben en nog rapper wezen.

Wij hadden geluk, op een dag stond het voor een huis met een 'for sale' bordje op, Alex wist al wat hij wou en was onmiddellijk verkocht. Wij ook, geen auto past zo goed bij hem als deze, maar... tussen dromen en willen ligt een harde financiele realiteit, het werd dus tellen en nog meer tellen en vergelijken, verder zoeken en nog harder tellen en nog steeds stond het wagentje blinkend op hem te wachten. Tot we op een frisse en uitgeslapen ochend de knoop hebben doorgehakt. Iedereen is content, Alex nog het meest, want op de avond van zijn laatste schooldag in de zomervakantie kon hij zijn eerste auto ooit gaan afhalen, vandaag dus.

Volgende week pas komt zijn vriendinnetje terug thuis van een vijfweken lange uitwisseling naar Costa Rica, ze weet nog van niets en hij gaat het ook nog niet verklappen, hij wil haar ermee verrassen. Jongens en hun imago, vooral hier erg belangrijk.