einde JG kamp

Ze -Eveline, Catherine, Helena, Benjamin- hebben zowat het beste kamp aller tijden achter de rug, vandaag vrijdag was de laatste dag uit de vier afgelopen weken op het strand. Niet een dag is er gezeurd of viel er wat tegen, niet een dag kwamen ze teleurgesteld of verdrietig naar huis, maar iedere keer weer was er wat te vertellen en gingen ze verstandig vroeg naar bed om de volgende ochtend weer fris en monter te kunnen vertrekken. Oh ja, de derde maandag op rij had Ben de maandagochtendblues en zag het toen niet goed zitten, maar hij was de dag ervoor dan ook niet de hele tijd uit het water geweest en door alle vakantiegezelligheid was het 's avonds ook wat laat naar gewoonte geworden. Die ochtend zag hij er niet goed uit en verklaarde zichzelf ziek, een hele ochtend in bed heeft hem toen deugd gedaan en de dag erop was hij er weer helemaal klaar voor.

Het was de laatste keer en dat vonden ze erg jammer, het had best nog een paar weken langer mogen duren, ook de andere kinderen dachten er zo over want als het al lang tijd was om naar huis te gaan bleef toch bijna iedereen nog wat hangen om een balletje te gooien, emailadressen uit te wisselen en afscheid te nemen. Eveline bleef nog tot de avond viel met een stel vriendinnen en vrienden, het was veel te plezant om nu al naar huis te gaan.

En een dag die bijna het einde betekend van een lange zomervakantie vraagt om wat extras. Zo liepen ze het hele strand en de pier af al zingende, kregen ze pizza zoveel ze opkonden en ook(volgens Ben 'very expensive') drankjes, werden er prijzen en felicitaties uitgedeeld en werd er een pinata kapotgeklopt totdat de snoepjes eruit vielen. Maar om de pret nog een extra boost te geven viel er toen een erg natte verrassing, waterballonnen vanuit de toren, toen ging iedereen uit het dolle heen en heb ik geprobeerd dapper stand te houden met mijn filmende mini. Kijk zelf maar.

LG kamp

Het is natuurlijk niet alleen conditietraining en sporten op het strand, tijdens en na de lunch is er ook tijd voor kampen en zandkastelen te bouwen, te peddelen of boogyboarden, dodgeball te spelen (als ik dat al goed schrijf tenminste) of gewoon in het zand te liggen kletsen en niets doen, want dat mag ook.

Helena zou Helena niet zijn, als ze niet iedere dag een ander soort kamp probeert te bouwen en blijkbaar had ze vandaag de hulp van drie sterke jongens (nogwel uit haar eigen school!). Een diepe put om te schuilen tegen de wind en daarbovenop alle lange stukken drijfhout die te vinden zijn, die weven als een stevig dakgebinte en alle strandlakens samen vormen een prima dek. Gezellig maar vooral lekker donker daar!

"This rocks!"

En hier ken ik het verhaal eigenlijk niet van. Wat ik wel weet, is dat Catherine zowat iedereen heeft gefotografeerd vandaag. Wat ik denk, is dat ze de rollen wilden omdraaien en ze wat heeft tegengestribbeld en haar met een stok de truck opgekregen hebben??? Of was het toen ze die bijensteek had onder haar voet, of dat denkt ze toch tenminste? Het deed even pijn en zwelde een beetje op, maar het was al snel weer beter en nu zien we nog enkel een rood puntje.

Nog twee dagen te gaan, vier weken is veel te kort, hoor ik hen telkens weer opnieuw zeggen. "Mogen we volgend jaar de twee sessies doen?" Dat is dan wel acht weken aan een stuk, acht weken buiten sporten en spelen, daar kunnen we zeker geen nee tegen zeggen!

JG's op het Santa Cruz eiland.

JG is de afkorting voor Junior Lifeguard, deze ochtend al vroeg op pad want ze namen de boot naar het Santa Cruz eiland, het grootste van de acht Channel Islands die we bij helder weer kunnen zien ver in zee. Santa Cruz, een uitgestrekte honderd kilometer ongerepte kustlijn met twee bergflanken die een vallei insluiten, beschermd natuurgebied met een hele varieteit aan leven waarvan twaalf nergens anders op aarde te vinden. Het eilandvosje is wel het meest in het oog springend, met uitsterving bedreigd maar dankzij een heleboel kweekprojecten weer bijna gered, een vosje niet groter dan een huiskat.

Om dit stuk onaangeroerde natuur niet te schaden mag slechts een beperkt aantal bezoekers per dag het eiland op, je moet dus eerst een vergunning aanvragen om aan te meren of je maakt een reservatie voor een plaats op de boot van de Island Packers. Je kan er kayakken, snorkelen, kamperen en wandelen met een gids.

Tegen achten heb ik de kinderen in de haven afgezet, ik reed terug naar huis en zij trokken de boot op, een uurtje varen is het tot aan het eiland en er is tijdens het walvissenseizoen altijd kans om er een te spotten, maar daarvoor geen geluk.

Naar de verhalen vanavond hebben ze het heel erg fijn gehad. Moe en voldaan, Ben kon niet zwijgen over zijn kayaktocht met zijn vriend, ze gingen naar de donkere grot maar besloten het aan de ingang toch maar niet te wagen. Volgens Catherine bleven ze veel te lang daar rondhangen en bleek dat ze door de sterke wind niet meer terug geraakten, zijn ze hen dus gaan helpen. Hij heeft ook voor de allereerste keer het snorkelen geprobeerd en vond dat evenzeer erg spannend. Ook voor Helena was het haar eerste snorkelervaring en ook zij was er helemaal vol van, zo leuk is dat om die vissen en octopussen en zeeslakken onder je te zien zwemmen! Catherine zat op het water, onder water, op het strand met vriendinnen en ging ook een stukje wandelen en was thevens de fotograaf van de dag met haar eigen digitale cameraatje dat ze onlangs met babysitten had verdiend. En van Eveline weten we niet veel, die hangt rond vrienden en vriendinnen en verstopt zich voor alles wat zich mama of papa noemt, op de valreep reed ze trouwens niet met ons mee naar huis, maar logeert ze bij een van hen.

Junior Lifeguarding week 2

En nog steeds doen ze dit erg graag, van in de vroege ochtend tot net na de middag op het strand zijn om te lopen, te zwemmen, sterke spieren trainen en heel veel leren over oceaan veiligheid en oceaan plezier. Ze vinden het zelfs erg fijn dat het zo vier weken na elkaar is, iets waar ik eerlijkheidshalve wat schrik van had, stel dat ze het toch niet graag doen, dan zit je daar toch nog een hele maand aan vast, want zo zijn we, eens ingeschreven werken we ook af waar we aan begonnen zijn. Maar ze vinden het zalig en ik dan natuurlijk ook, want af en toe blijf ik daar ook wat rondhangen, om te gaan lopen langs het water en om te komen supporteren op hun wekelijkse competitie. Vandaag op het lange zandstrand aan Leo Carillo met nog een vijftal andere Junior Lifeguard ploegen. In tegenstelling tot vorige vrijdag in Santa Barbara hebben ze het zeer goed gedaan, zowel als hele ploeg maar ons meisjes ook als individuen, echte snelle waterratten zijn het ondertussen, Ben ook maar die mist als jongste toch nog wat mannelijke kracht. Dat komt nog, zullen we wel zien volgend jaar! Met het rond de boey paddelen was hij alvast supersnel, door al dat surfen en boogyboorden natuurlijk!

surfzondagen

En papa laadt de surfboards vanop het dak over naar de kinderen.
Vele handjes en hoofdjes maken het dragen licht.
Wie wil surfen draagt zelf zijn board, dat is de regel.

Zo zien onze zondagen er tegenwoordig uit, en dat zal nu zo ongeveer zijn tot in november. We staan op een redelijk uur op, dat wil zeggen zo tussen zeven en half acht. Tegen negen uur hebben de meisjes de auto ingeladen en hebben papa en mama de keuken weer opgeruimd. We zijn dan weg, en komen een half uur later aan op het veiligste, zuiverste en gezelligste surfstrandje. Met perfect zacht rollende golven en enkel maar plezante en vriendelijke mensen. Families komen er samen, net als wij daar al onze surffamilie buren ontmoeten. Super gezellig, ongedwongen en voor de kinderen is er wel altijd een buddy te vinden om samen te gaan surfen, om te paddle surfen, om te tandem surfen of om gewoon een frisbee te gooien om weer eens op te warmen. En samen hebben we een hele variatie aan verschillende surfboards, ons eigen boardwinkeltje noemden ze het vandaag en heel veel tips en tricks van de geboren local surfers.
De surfhemel voor de kinderen.

En als je in vogelperspectief naar ons neerkijkt, dat ziet dat er zo ongeveer uit, een deel is weg in het water, een deel neemt even rust en een ander deel maakt de foto vanop de weg. Het merendeel van de dag blijft het daar betrekkelijk leeg totdat ze in de namiddag plots honger krijgen en komen zoeken naar eten in onze mini koelbox, dat gaat dan over een energiebar en een soda. Meer mag dat niet zijn want er zijn daar geen toiletten, enkel de oceaan. Maar eens we weer huiswaarts keren, maken we een tussenstop bij onze favoriete na het surfen eethuis, de "Snapper Jack's Taco Shack", bijtanken want eens we weer thuis zijn moeten alle surfboards, wetsuits, rashguards en boogyboards worden gespoeld en al het zand uit de handdoeken geklopt en moeten we onszelf ook nog douchen. En dan 'plof' het bed in.

Life Guard Kamp

Zomerkampen zijn populair want vakanties duren anders te lang, zeker als je zelf niet op reis gaat. Toch heb ik al lang afgeleerd om een leerzaam kamp uit te kiezen, het schooljaar duurt op zijn beurt ook al lang genoeg en vakanties betekenen voor ons enkel spelen, spelen en nog meer spelen. Bij de kleinsten kan je dat letterlijk nemen, maar bij tieners draait het meer rond vrienden en sport, de leeftijd daar tussenin balanceert tussen de twee.

Met een gezin van alle leeftijden wat, is het moeilijk schipperen om een goed evenwicht te vinden voor elk wat wils zonder eindeloos van hot naar her te rijden. Zo wisten we al dat de week Surf Kamp, bij de ons ondertussen erg vertrouwde mensen, een geslaagde formule voor ons is. Maar te duur om het zomaar week na week te herhalen.

Maar heel wat stranden hebben een vierweken durend programma lopen, Junior Life Guard, gesponsord door de stad en dus echt betaalbaar, naar Californische normen zelfs spotgoedkoop.

Vijf dagen per week een hele maand lang, van in de vroege ochtend tot na de middag, sport en spel, zwemmen, lopen, conditietraining, surfen, bodysurfen, boogysurfen en zot doen met een hele kliek kinderen tussen de negen en de zestien jaar. Maar ook veilig en verstandig leren omgaan met de oceaan, het strand en de zon, door het intense contact komt de eenwording en het respect vanzelf.

Eveline, Catherine, Helena en Benjamin vinden het gewoon super en amuseren zich er rot. Moe. ja dat wel, maar gezond moe. Eveline heeft er een hele groep gekende vriendinnen vanop school en de waterpolo en een deel van de life guards kent ze ook, Catherine leert weer nieuwe vriendinnetjes kennen, Helena ook en Ben die volgens Helena een 'show off boy' is trekt op met het boogyboard clubje. Heel wat kinderen hebben er al een volle maand opzitten en zijn er nu weer bij deze tweede sessie, we begrijpen waarom, het is gewoon super tof. Volgende zomer zijn we zeker weer in, Eveline zal dan wel te oud zijn voor dit concept en zal moeten opschuiven naar een echte life guard training, want daar droomt ze al van, maar een jobke aan zee daar moet je wel tot je 21ste voor wachten.

Zuma Beach

walvissen

Ze heeft toch wel geluk hoor, dat nichtje van ons.
Haar eerste echte strandnamiddag, hebben ze daar samen een gigantische put gegraven, zitten ze daarin uren te keuvelen en over de oceaan te staren op zoek naar dolfijnen, laten die beestjes zich vandaag net niet zien, is het bijna tijd om naar huis te gaan en komen daar toch wel twee grijze walvissen langs zeker!!!

Van december tot april migreren de Greywhales terug naar Alaska, ze komen van de golf in Mexico, de moeders met hun in Mexico pasgeboren kalveren zijn wat trager en zijn de laatsten. Daarbij zwemmen die zeer dicht bij de kustlijn om hun jong te beschermen tegen aanvallen van Orkas of ook "killerwhales" genoemd, die vallen namelijk pasgeboren walvissen aan om zich mee te voeden.

We hadden al vaker walvissen vanop het strand gezien, maar nog nooit zo dichtbij, we hoorden hun diepe ademhaling en de luide "spout", heel duidelijk was te zien dat het om een volwassen dier met jong ging en Bert had net zijn camera in de hand, dus hadden we twee keer geluk vandaag!