Seaworld

Seaworld deden we al eens onze allereerste week ooit in de US, nu vier jaar geleden, Inge en Bert tijdens hun huwelijksreis.

Om half zes waren we al op weg, een rit die ons voor de ochtendspits voorbij de grootstad LA moest brengen en op tijd aan Seaworld. De afspraak was om 10 uur aan de ingang, maar het verkeer ging zodanig vlot dat het amper 9 uur voorbij was en we al op de parking stonden. Met de gsm's hadden we onderweg al contact gemaakt zodat ook Bert en Inge met de kinderen, die logeerden in een hotelletje in de buurt, een uurtje vroeger daar waren.

De kust heeft last van een maritieme storing en kampt al enkele dagen met een bewolkte hemel, voor ons geen probleem, in het begin althans, maar naargelang de dag vorderde en we steeds natter en kouder werden van de attracties en de shows, snakten we naar een straaltje zon die zich met moeite liet zien.

Dapper als we waren deden we de Water Coaster "Journey to Atlantis" die zijn naam niet gestolen heeft, adrenalinestoot en kleddernat, de kinderen konden er maar niet genoeg van krijgen maar de mamas daarentegen hielden het bij een keer is genoeg.

Dan de shows die nooit gaan vervelen.

De overweldigende show met de Orcas of de "killer whales", ze zien er mooi en lief uit maar zijn erg gevaarlijk, in groep vallen ze de baby walvissen aan als prooi, de reden trouwens dat we tijdens het migratie seizoen wel eens moeder walvissen met hun jongen dicht langs de kust zien zwemmen, Orcas wagen zich meestal niet zo dicht bij de mensen. Toch heeft deze kennis ons plezier niet kunnen vergallen, we zaten zelfs in de "soak zone" en zonder regencape. Wat dacht je nu, eerst betalen om nat te worden en dan betalen om droog te blijven, toch geen logica?

Maar de dolfijnen waren ook weer grote fun, zeker de nog steeds opgevoerde stunt van de 'zogezegde' mama die in het water valt en gered wordt door de dolfijnen. Identiek als zoveel jaar terug maar nog steeds succes verzekerd.

Zeeleeuwen en een zeekoe als echte acteurs op een onderzeeer, hoe doen ze het toch? Ook hier weer niets dan lachende en verbaasde gezichtjes bij de kinderen.

Cirque de la Mer doet sterk aan Cirque du Soleil denken, boven het water een acrobatische show, spectaculair en voor een keertje bleven wij toeschouwers eens droog en kwam zelfs de zon ons even opwarmen.

De snelle waterbanden door het scheepswrak, dat kan toch niet zo erg zijn? Ha, gefopt, was best wel akelig maar vooral weerom erg nat, kleddernat, met druipende broeken en t-shirts stapten we uit, HELP waar is de zon om ons wat op te drogen?

En als de dag al lang genoeg was geweest, we nat en koud door merg en been raakten, wilde een deel van ons groepje nog absoluut de de 4D show zien met de brilletjes, ach kom, kunnen we ondertussen wat opdrogen. Ja, dat dachten we maar, de 4de dimensie bestond uit water en lucht, werden we dus weer een keertje nat!

Half acht al en tijd om in een warme auto te kruipen en de rit huiswaarts aan te vangen. Voor een nachtje reden onze bezoekers nog een keertje met ons mee naar huis. In ons hotelletje was nog plaats, in tegenstelling tot de echte ketens tijdens deze drukke toeristische weken waar alles volboekt bleek. Dankzij weerom vlot verkeer lagen we allemaal om elf uur in een warm bed.

Vandaag reden ze in de ochtend na een ervaring bij onze warme bakker dan toch door naar hun volgende bestemming. Op 2 augustus zien we ze dan nog een keertje terug voor ze weer naar huis vliegen. En Ben bleef deze keer bij ons.

een stukje Amerika

Wie zo ver op reis komt, gaat natuurlijk niet enkel op burenbezoek maar wil veel meer zien en beleven dan een gastgezin kan bieden. Zo werden deze ochtend alle valiezen in de huurauto geladen en maakten ze zich klaar voor een lange doortocht. San Diego is de eindbestemming van de dag, zonder file en bij vlot verkeer doe je daar van bij ons minstens drie uur over.

Maar Benjamin had het helemaal niet begrepen dat ze alweer zouden vertrekken, voorlopig want tegen het einde van hun reis komen ze nog even langs. Hij werd heel erg verdrietig en boos en raakte in paniek omdat hij afscheid moest nemen van Lotte, Lander en Inge en Bert waar hij, alle dagen al kruipende door de haag net als Jip en Janneke, een stukje is opgegroeid. Even was er een noodtoestand bij onze kleine jongen. Tot we er samen uitkwamen en er al snikkend uitkwam dat hij heel graag samen met hen een 'stukje van Amerika' wou zien, letterlijk zoals hij dat verwoorde. En zo werd in een rekordtijd een rugzakje ingepakt, genoeg voor drie dagen, en reed hij opgelucht en blij samen met hen de straat uit. Donderdag, hebben we afgesproken aan de ingang van Seaworld in San Diego, dan doen we samen het park en rijdt hij 's avonds met ons weer mee naar huis.

Een kleine opoffering voor ons, want dat betekend om vijf uur vertrekken om de ochtendspits rond Los Angeles voor te zijn en op te tijd in San Diego te geraken, te ver voor een dagtrip, maar voor het geluk van ons kind kan alles.

het frissere Ventura

Het is niet altijd en overal hele dagen zonnig in Californie en dat hebben onze bezoekers vandaag mogen ondervinden.

Om zeven uur 's ochtends liepen de belgische buurman en ik al rond in het nog koele en mistige park, eens zien of we elkaar een beetje waard zijn dachten we bij onszelf. Hij liep gisteren reeds de bergen in rond ons huis en was daardoor vandaag een beetje stram, prima dus om met een 'vrouw' te lopen. Zo kon hij zich rustig wat gaan inlopen, prima ook voor mij, want zo kon ik mijn eigen tempo houden.

Natuurlijk moet het surfen ook eens uitgeprobeerd worden en zo trokken we met een afgeladen volle wagen van ons zonnige huis naar het mistige Ventura. Meestal trekt die mist snel weer op, maar vandaag was de zon niet van plan daar op het strand te voorschijn te komen. Wie een wetsuit pastte trok het koude water in, de anderen hielden zich op het droge bezig. Tot we rillend met een handdoek omgeslagen waar naar huis reden waar nog steeds de zon goed zijn best deed.

We hebben deze frisse Californie ervaring toch maar feestelijk afgerond met een ritje in de cabrio naar de supermarkt en een smakelijke barbeque maaltijd.

stranddag in Malibu

Zondag! Dan gaan we naar de zee! Gelukkig is dat maar twintig minuten rijden, een stukje autostrade, dan door de canyon en dan nog een heel klein eindje langs de PCH of de Pacific Coast Highway. De maand juli is de drukste van het hele jaar, maar dankzij het beperkte aantal parkeerplaatsten word het op het strand nooit echt overvol, een echte luxe.

De wagen was afgeladen vol met handdoeken, boogy boards, zeteltjes, parasol, tentje en de koelbox met mondvoorraad, een hele verhuis dat wel maar er waren vele handjes om te helpen dragen en het plezier nadien was dubbel en dik.

Met onze 'echte' grote tuinschop werd een groot getijdenbestendig fort gegraven.

Inge en ik gingen ondertussen een eindje wandelen over Point Dume, een granietrots die op de punt in de oceaan ligt, we genoten van het geweldige uitzicht en van de lagune groene kleur van de oceaan.

En toen kwam zowaar een hele pod spelende dolfijnen langs die een grootse show zomaar gratis vlak voor en dichtbij de kustlijn gaven, mensen juichten en applaudiseerden van blijdschap, wat een gelukzalig gevoel om dat zomaar te mogen aanschouwen, dolfijnen in het wild.

Het was een mooie en fijne dag met nog wel honderd en een anekdotes en vertelsels, maar dat laat ik anderen over.

Burenbezoek uit Doorslaar!

Goed toegekomen, moe en content dat de lange heenreis ten einde is.
De vlucht uit Schiphol vertrok met een kleine vertraging maar landde toch vroeger dan voorzien. Maar dan de douane, wat een lange rij! Ben je daar dan eindelijk door dan moest (de verdacht uitziende?) Bert even weg voor een apart gesprekje, wat een gedoe. Mijne Bert stond zo wel erg lang te wachten met Benjamin en Helena in de luchthaven dat hij zelfs al ongerust begon te worden, maar eind goed al goed want rond half drie in de namiddag reden ze eindelijk de oprit op.

Een kort moment is het even wennen aan elkaar, het is uiteindelijk twee jaar en een half geleden dat we afscheid namen, maar zo lijkt het ook weer net als gisteren.

Een waterval aan verhalen, raad en informatie hebben ze moeten aanhoren, door vooral de kinderen maar ook door ons. Vast veel te veel zodat ze zich daar niets meer van zullen herinneren. Ondertussen speelden de kinderen weer net als vroeger, in een tentje dat nu als kamp dient, met de poppen, de autootjes en hun favoriete en grote go-cart.

Dan het verplichte kennismakingsritje langs de bochtige weg door de canyon en door de immense geirrigeerde akkerbouwgronden tot aan de kust. Twintig minuten zuidwaarts tot aan het van Bay Watch gekende strand Zuma in Malibu. Geen dolfijnen vandaag maar wel een hele kudde zeeleeuwen die langs de kust trokken. Ook voor ons de eerste keer te mogen aanschouwen hoe ze met veel kracht al springende in en uit het water verder trekken, ze waren minstens met zijn twintigen.

En dan het fijne gevoel van de zandkorreltjes tussen de tenen, het koude zeewater, de koele bries en de kinderen die weer net als vroeger vol energie wat gaan bouwen! Een eiland in de oceaan werd het, van vers aangespoelde zeewierplanten tijdens het hoogwater. Lotte, het meisje der meisjes in een rokje van Helena haalde in haar eentje met haar roze schepje kleine zandkrabben uit het natte zand. Ze zijn nog geen haar veranderd.

Zo ging Lander niet enkel kletsnat naar huis maar was ook zo moe dat hij samen met zijn zus al na enkele minuten in slaap lag op de achterbank.

Aan alles komt een einde,

ook aan leuke dingen waar je zo erg hard voor hebt gewerkt en waarvoor je daarna nog lang hebt moeten aftellen. Een vakantie bij haar eigenste tantann en nonkel Bert en haar drie nichtjes en twee neefjes ten huize californie ging deze ochtend ten einde. Voor dag en dauw is ze weer vertrokken samen met Jenike en Steven die haar tot hier hadden gebracht en haar nu weer mee naar Belgie nemen, net op tijd om maandag terug naar school te gaan.

Het gemis liet zich deze ochtend al voelen toen Catherine eenzaam en verdwaasd voor zich uit zat te staren op de betonnen pot van de tetherball, haar gitaar-lach-plezier-vertel- logeer-en speelmaatje is weer weg en het zal voor een lange tijd zal zijn eer ze elkaar terug zullen zien. Maar ze weten nu dat als je samen bent opgegroeid de vriendschap en liefde ook na jaren niet verdwenen is, okay het is even wennen aan elkaars veranderde lichaam, maar binnenin bleef iedereen toch hetzelfde dus was het oude beeld snel vervangen door het nieuwe. En algauw liep het nichtje hier rond zoals ze dat deed in ons doorslaarhuisje, haar tweede vertrouwde thuis, nu niet aan de overkant van de straat maar aan de andere kant van de aardbol.

jong van hart

Heerlijk toch om altijd een beetje kind te blijven? We hebben nu geen zwembad maar wel een supertrampoline om alles los te springen, geen jeugd dat daaraan kan weerstaan, ook niet de oudste van de nichtjes.

Universal Studios

Om tien uur in de ochtend gingen ze binnen en om zeven uur 's avonds wandelden ze weer buiten, Universal Studios in Los Angeles. Ze hebben alles gezien en sommige dingen wel twee keer, je kunt wel denken hoe moe ze waren bij thuiskomst. Een tas kippensoep en wat brood, een stukje door papa gebakken frangipannetaart en toen werd het snel weer erg stil in huis.

"The Minis"

Op de wereldberoemde boardwalk van Venice Beach is wel altijd wat te beleven. Niet alleen de straatartiesten doen gek, ook onder de voorbijgangers is het een kleurrijk boeltje, je komt telkens ogen te kort om het allemaal gezien te krijgen.
De tribunes van de openlucht basketbal en bodybuilding dienen voor een welkome rust. En blijken ze daar nu net een film aan het opnemen, "The Minis". Wat googlen leerde me dat het om een familiefilm zou gaan over kleine mensen (dwergen?) die goed basketbal willen leren van Dennis Rodman, een gewezen NBA speler die graag acteert.

de paashaas

Toen iedereen nog sliep sloop hij de kamer binnen en pakte papas verrekijker van de kast. Hij tuurde door alle ramen, tevergeefs. Ondertussen waren de anderen gewekt en besloten ze maar een spelletje te gaan spelen. Voor de zoveelste keer keek hij door de verrekijker, ligt daar iets op de trampoline? Jaaaa... paaseitjes... van chocolade... !!!

Klein en groot maar vooral ook groot vonden het reuze om op eierenjacht te gaan, de ene al aangekleed de andere nog in pyjama. En toen was er ontbijt, warme croissantjes met echte belgische chocolade. Lekker.

stringcheese

Een goeie wandeling doet altijd goed, ook op Paaszondag. Vooral nu is het ideaal om de stevige stapschoenen aan te binden omdat de natuur mooi groen staat, niet voor lang meer want al gauw zal een brandende zon het geheel snel weer doen verdorren. Ook was het vandaag erg koel, perfect dus. Een nieuw stukje paradijs heeft zich voor ons geopenbaard, Circle X-ranch in de Santa Monica Mountains waar we de Malibu Grotto hebben gedaan. Op het dak van de grot, die we pas konden bereiken na een uitdagende klim over rotsblokken, aten we onze picnic op. Samen met broodjes en water hadden we voor ieder een reepje stringcheese meegenomen, kaas in de vorm van een stokje waarvan je koortjes kan trekken, die gekke Amerikanen toch.

zuma run

Ge hebt kinderen die er gewoon voor gaan en alles geven, maar ge hebt er ook die proberen vals spelen. Zou dit dan toch een typisch trekje zijn van waterpolo meisjes? In ieder geval, het was bitter koud op Pasen en een stevige sprint was het enige wat hen kon opwarmen.

porti-potty

Tantann is enkele maanden geleden aan het lopen geslagen en wil niet wijken van haar drie keer per week. Ze doet dat altijd alleen en Evy, van de start-to-run podcast, was haar persoonlijke coach. Maar nu het atletisch nichtje er is, doen ze het samen.
En wat is er nu zo verschillend aan Belgie en hier? De porti-potties of de verplaatsbare toiletjes! Altijd en overal, vooral handig als je een aardje naar je mama hebt.

de High School

Wat een ervaring! Het nichtje uit Belgie kreeg toestemming om welgeteld 1 dag met Eveline mee te trekken naar school. Zo dropte ik hen 's ochtends af aan de schoolpoort, haalde hen na de zwemtraining weer op en hoorde ik dat ze gelijk de volgende dag weer meemocht van Evelines zwemcoach naar de swim meeting in een andere High School en dat als "personal coach" van haar "cousin". Dat betekende ook dat ze zou kunnen meerijden met de beroemde gele schoolbusjes. Joepie! Helemaal net als in de film!

Jenike & Steven

Het was ergens augustus 2004, toen woonden de kinderen en ik nog in Belgie en Bert al in Californie. Die zomer verbleven we samen met papa in een strandhuisje in Ventura CA. Daar ontvingen we onze eerste Belgische gast op Amerikaanse bodem, Jenike. "Als de telefoon rinkelt zou die wel eens voor mij kunnen zijn." vertelde ze ons met een brede grijns.
Nu, bijna drie jaar later is ze hier voor de tweede keer, ondertussen zijn we ingeburgerd en heeft zij de reden van de dure telefoontjes meegebracht.

Een dag waren ze bij ons en nu zijn ze op rondreis, er is ook zoveel meer te zien dan het huis, de tuin en keuken van je tante he!

Zuma Beach

walvissen

Ze heeft toch wel geluk hoor, dat nichtje van ons.
Haar eerste echte strandnamiddag, hebben ze daar samen een gigantische put gegraven, zitten ze daarin uren te keuvelen en over de oceaan te staren op zoek naar dolfijnen, laten die beestjes zich vandaag net niet zien, is het bijna tijd om naar huis te gaan en komen daar toch wel twee grijze walvissen langs zeker!!!

Van december tot april migreren de Greywhales terug naar Alaska, ze komen van de golf in Mexico, de moeders met hun in Mexico pasgeboren kalveren zijn wat trager en zijn de laatsten. Daarbij zwemmen die zeer dicht bij de kustlijn om hun jong te beschermen tegen aanvallen van Orkas of ook "killerwhales" genoemd, die vallen namelijk pasgeboren walvissen aan om zich mee te voeden.

We hadden al vaker walvissen vanop het strand gezien, maar nog nooit zo dichtbij, we hoorden hun diepe ademhaling en de luide "spout", heel duidelijk was te zien dat het om een volwassen dier met jong ging en Bert had net zijn camera in de hand, dus hadden we twee keer geluk vandaag!

Een droom...

... kwam uit, net als in een pretpark, onwerkelijk geluk.

daar zijn ze

Na vierentwintig uur onderweg te zijn geweest, de verplichte hugs en een stuk pizza zakt eenieder bijna van zijn stoel. Jenike: "Ik voel me veel fitter dan jullie er moe uitzien!" Om van een vergelijk te kunnen spreken!

Tahitiaans-Belgisch bezoek

(Bedankt Jan voor de fotos!)

Het was als een blind date met andere bloggers, maar toch ook weer niet, want het leek wel alsof we elkaar al veel langer kenden, toch wonen we zo'n acht uur vliegen ver van elkaar en toch voelt dat zo niet aan. Al twee jaar volgen zij ons en wij hen langs de blog en heel af en toe vindt Kristel me 's avonds eens online op msn voor een babbeltje. Voor hen is de wereld echt klein, van Tahiti vliegen ze naar Tokyo of naar Sydney of naar Los Angeles, New York of Parijs, Jan als piloot en Kristel gaat soms mee met hun twee schattige dochters om te shoppen. Andere Belgen waarmee we veel gemeen hebben, het werd een toffe namiddag, het was de eerste levensechte samenkomst maar het zal zeker niet de laatste zijn.

Op de Ottenbourg blog is er ook een verslagje met meer foto's.

We surften ondertussen al eens rond op zoek naar voordelige ticketprijzen en gisteren koos ik de "tahitian waterfall, cascade polynesienne" toen ik wasverzachter nodig had, en zo lekker rieken! (nee, niet in Costco in deze keer)