einde JG kamp

Ze -Eveline, Catherine, Helena, Benjamin- hebben zowat het beste kamp aller tijden achter de rug, vandaag vrijdag was de laatste dag uit de vier afgelopen weken op het strand. Niet een dag is er gezeurd of viel er wat tegen, niet een dag kwamen ze teleurgesteld of verdrietig naar huis, maar iedere keer weer was er wat te vertellen en gingen ze verstandig vroeg naar bed om de volgende ochtend weer fris en monter te kunnen vertrekken. Oh ja, de derde maandag op rij had Ben de maandagochtendblues en zag het toen niet goed zitten, maar hij was de dag ervoor dan ook niet de hele tijd uit het water geweest en door alle vakantiegezelligheid was het 's avonds ook wat laat naar gewoonte geworden. Die ochtend zag hij er niet goed uit en verklaarde zichzelf ziek, een hele ochtend in bed heeft hem toen deugd gedaan en de dag erop was hij er weer helemaal klaar voor.

Het was de laatste keer en dat vonden ze erg jammer, het had best nog een paar weken langer mogen duren, ook de andere kinderen dachten er zo over want als het al lang tijd was om naar huis te gaan bleef toch bijna iedereen nog wat hangen om een balletje te gooien, emailadressen uit te wisselen en afscheid te nemen. Eveline bleef nog tot de avond viel met een stel vriendinnen en vrienden, het was veel te plezant om nu al naar huis te gaan.

En een dag die bijna het einde betekend van een lange zomervakantie vraagt om wat extras. Zo liepen ze het hele strand en de pier af al zingende, kregen ze pizza zoveel ze opkonden en ook(volgens Ben 'very expensive') drankjes, werden er prijzen en felicitaties uitgedeeld en werd er een pinata kapotgeklopt totdat de snoepjes eruit vielen. Maar om de pret nog een extra boost te geven viel er toen een erg natte verrassing, waterballonnen vanuit de toren, toen ging iedereen uit het dolle heen en heb ik geprobeerd dapper stand te houden met mijn filmende mini. Kijk zelf maar.

LG kamp

Het is natuurlijk niet alleen conditietraining en sporten op het strand, tijdens en na de lunch is er ook tijd voor kampen en zandkastelen te bouwen, te peddelen of boogyboarden, dodgeball te spelen (als ik dat al goed schrijf tenminste) of gewoon in het zand te liggen kletsen en niets doen, want dat mag ook.

Helena zou Helena niet zijn, als ze niet iedere dag een ander soort kamp probeert te bouwen en blijkbaar had ze vandaag de hulp van drie sterke jongens (nogwel uit haar eigen school!). Een diepe put om te schuilen tegen de wind en daarbovenop alle lange stukken drijfhout die te vinden zijn, die weven als een stevig dakgebinte en alle strandlakens samen vormen een prima dek. Gezellig maar vooral lekker donker daar!

"This rocks!"

En hier ken ik het verhaal eigenlijk niet van. Wat ik wel weet, is dat Catherine zowat iedereen heeft gefotografeerd vandaag. Wat ik denk, is dat ze de rollen wilden omdraaien en ze wat heeft tegengestribbeld en haar met een stok de truck opgekregen hebben??? Of was het toen ze die bijensteek had onder haar voet, of dat denkt ze toch tenminste? Het deed even pijn en zwelde een beetje op, maar het was al snel weer beter en nu zien we nog enkel een rood puntje.

Nog twee dagen te gaan, vier weken is veel te kort, hoor ik hen telkens weer opnieuw zeggen. "Mogen we volgend jaar de twee sessies doen?" Dat is dan wel acht weken aan een stuk, acht weken buiten sporten en spelen, daar kunnen we zeker geen nee tegen zeggen!

JG's op het Santa Cruz eiland.

JG is de afkorting voor Junior Lifeguard, deze ochtend al vroeg op pad want ze namen de boot naar het Santa Cruz eiland, het grootste van de acht Channel Islands die we bij helder weer kunnen zien ver in zee. Santa Cruz, een uitgestrekte honderd kilometer ongerepte kustlijn met twee bergflanken die een vallei insluiten, beschermd natuurgebied met een hele varieteit aan leven waarvan twaalf nergens anders op aarde te vinden. Het eilandvosje is wel het meest in het oog springend, met uitsterving bedreigd maar dankzij een heleboel kweekprojecten weer bijna gered, een vosje niet groter dan een huiskat.

Om dit stuk onaangeroerde natuur niet te schaden mag slechts een beperkt aantal bezoekers per dag het eiland op, je moet dus eerst een vergunning aanvragen om aan te meren of je maakt een reservatie voor een plaats op de boot van de Island Packers. Je kan er kayakken, snorkelen, kamperen en wandelen met een gids.

Tegen achten heb ik de kinderen in de haven afgezet, ik reed terug naar huis en zij trokken de boot op, een uurtje varen is het tot aan het eiland en er is tijdens het walvissenseizoen altijd kans om er een te spotten, maar daarvoor geen geluk.

Naar de verhalen vanavond hebben ze het heel erg fijn gehad. Moe en voldaan, Ben kon niet zwijgen over zijn kayaktocht met zijn vriend, ze gingen naar de donkere grot maar besloten het aan de ingang toch maar niet te wagen. Volgens Catherine bleven ze veel te lang daar rondhangen en bleek dat ze door de sterke wind niet meer terug geraakten, zijn ze hen dus gaan helpen. Hij heeft ook voor de allereerste keer het snorkelen geprobeerd en vond dat evenzeer erg spannend. Ook voor Helena was het haar eerste snorkelervaring en ook zij was er helemaal vol van, zo leuk is dat om die vissen en octopussen en zeeslakken onder je te zien zwemmen! Catherine zat op het water, onder water, op het strand met vriendinnen en ging ook een stukje wandelen en was thevens de fotograaf van de dag met haar eigen digitale cameraatje dat ze onlangs met babysitten had verdiend. En van Eveline weten we niet veel, die hangt rond vrienden en vriendinnen en verstopt zich voor alles wat zich mama of papa noemt, op de valreep reed ze trouwens niet met ons mee naar huis, maar logeert ze bij een van hen.

Junior Lifeguarding week 2

En nog steeds doen ze dit erg graag, van in de vroege ochtend tot net na de middag op het strand zijn om te lopen, te zwemmen, sterke spieren trainen en heel veel leren over oceaan veiligheid en oceaan plezier. Ze vinden het zelfs erg fijn dat het zo vier weken na elkaar is, iets waar ik eerlijkheidshalve wat schrik van had, stel dat ze het toch niet graag doen, dan zit je daar toch nog een hele maand aan vast, want zo zijn we, eens ingeschreven werken we ook af waar we aan begonnen zijn. Maar ze vinden het zalig en ik dan natuurlijk ook, want af en toe blijf ik daar ook wat rondhangen, om te gaan lopen langs het water en om te komen supporteren op hun wekelijkse competitie. Vandaag op het lange zandstrand aan Leo Carillo met nog een vijftal andere Junior Lifeguard ploegen. In tegenstelling tot vorige vrijdag in Santa Barbara hebben ze het zeer goed gedaan, zowel als hele ploeg maar ons meisjes ook als individuen, echte snelle waterratten zijn het ondertussen, Ben ook maar die mist als jongste toch nog wat mannelijke kracht. Dat komt nog, zullen we wel zien volgend jaar! Met het rond de boey paddelen was hij alvast supersnel, door al dat surfen en boogyboorden natuurlijk!

Life Guard Kamp

Zomerkampen zijn populair want vakanties duren anders te lang, zeker als je zelf niet op reis gaat. Toch heb ik al lang afgeleerd om een leerzaam kamp uit te kiezen, het schooljaar duurt op zijn beurt ook al lang genoeg en vakanties betekenen voor ons enkel spelen, spelen en nog meer spelen. Bij de kleinsten kan je dat letterlijk nemen, maar bij tieners draait het meer rond vrienden en sport, de leeftijd daar tussenin balanceert tussen de twee.

Met een gezin van alle leeftijden wat, is het moeilijk schipperen om een goed evenwicht te vinden voor elk wat wils zonder eindeloos van hot naar her te rijden. Zo wisten we al dat de week Surf Kamp, bij de ons ondertussen erg vertrouwde mensen, een geslaagde formule voor ons is. Maar te duur om het zomaar week na week te herhalen.

Maar heel wat stranden hebben een vierweken durend programma lopen, Junior Life Guard, gesponsord door de stad en dus echt betaalbaar, naar Californische normen zelfs spotgoedkoop.

Vijf dagen per week een hele maand lang, van in de vroege ochtend tot na de middag, sport en spel, zwemmen, lopen, conditietraining, surfen, bodysurfen, boogysurfen en zot doen met een hele kliek kinderen tussen de negen en de zestien jaar. Maar ook veilig en verstandig leren omgaan met de oceaan, het strand en de zon, door het intense contact komt de eenwording en het respect vanzelf.

Eveline, Catherine, Helena en Benjamin vinden het gewoon super en amuseren zich er rot. Moe. ja dat wel, maar gezond moe. Eveline heeft er een hele groep gekende vriendinnen vanop school en de waterpolo en een deel van de life guards kent ze ook, Catherine leert weer nieuwe vriendinnetjes kennen, Helena ook en Ben die volgens Helena een 'show off boy' is trekt op met het boogyboard clubje. Heel wat kinderen hebben er al een volle maand opzitten en zijn er nu weer bij deze tweede sessie, we begrijpen waarom, het is gewoon super tof. Volgende zomer zijn we zeker weer in, Eveline zal dan wel te oud zijn voor dit concept en zal moeten opschuiven naar een echte life guard training, want daar droomt ze al van, maar een jobke aan zee daar moet je wel tot je 21ste voor wachten.

renovatiewerken

Toen we ons huis kochten wisten we dat er snel wat opgeknapt zou moeten worden aan de houten decks aan de achterkant. Deze zijn geschilderd en de verf begon toen al lichtjes af te bladderen. Door het intensieve gebruik met ons (groot) gezin ging dit proces nog sneller dan voorzien en het leefdeck aan de keuken was niet meer om aan te zien. Zoals altijd hebben we grootse ideeen maar zijn ze nu niet uitvoerbaar, "nog niet" is misschien wel een van ons ondertussen bekendste uitspraken. Daarom zouden we 'snel' eens wat oplapwerk verrichten zodat het toch wat gezelliger zou worden op onze buiteneethoek.

Maar oh maar, wie kent het niet je weet nooit waar je aan begint, je haalt de verf eraf en dan pas zie je waar de schade zit, wat we rap in een weekje verlof zouden afwerken, hebben we die tijd nodig voor het voorbereidende werk. Terwijl we enkel zouden afschuren en dan weer verven, vervangen we nu noodgedwongen enkele planken en een heel stuk van de balustrade, het verven zal voor later zijn. En dan nog de andere twee decks en de buitentrap, dezelfde procedure, maar dat zal voor nog later zijn.

Gelukkig maken vele handjes het werk wat lichter. Het gaat zelfs zo goed dat we gelijk de buitentafel een beurt geven.

Surfing Surfing

En toen hadden ze surfkamp. Van maandag tot vrijdag om acht uur de deur uit en rond drie uur weer thuis, moe zouterig plakkerig hongerig en meer dan genoeg zon gehad, nog net voldoende energie over om wetsuits uit te staan spoelen en te gaan douchen, wat te eten en dan plat met een boek of film. Benjamin, Helena en Catherine waren in het kamp en Eveline ging iedere dag mee voor de fun. Echte surfer girls zijn het ondertussen en Ben een ware surfer dude.

Ben zonder vrees in die wilde oceaan, staat als jongste de eerste klaar en komt er als laatste uit, overweldigende golven ver in zee kunnen hem niet deren, een brok energie in het koude water, voor hem is het puur plezier, ook het harde en vermoeiende werk van het peddlen. Als achtjarige neemt hij de golven in zijn eentje, ik doe het hem met moeite na. De prijs voor de "Charger". (Of diegene die er altijd volledig voor gaat.)

Helena die gedreven is om de hoogste golven goed te pakken, ze te rippen en dan ook nog trukjes uit te gaan halen zoals een speciale 'pose'. Na de eerste dag voelde haar hoofd verbrand aan, toen wou ze zonnecreme in haar haar gaan spuiten, maar we vonden nog die "bikers caps" en die brachten ook voldoende UV-bescherming, en ze is er maar eentje kwijtgeraakt in de golven. De altijd 'goodlooking girl' of de prijs voor een echte "Water Girl".

Catherine die op haar dertiende met haar lengte en atletische lichaamsbouw een streepje voor heeft in professionaliteit en stijl. Ze neemt de krachtige golven met gemak en baant zich probleemloos een weg op de rips. Ze is duidelijk klaar voor de volgende stap, geen beginnersboard meer maar naar een goed kwaliteitsvol longboard. De prijs voor de "Best Surfer Girl".

Eveline heeft het algelopen jaar zo vaak gesurft, is ze zo sterk geworden en heeft en zoveel bijgeleerd dat ze ondertussen veel te goed is voor dit kamp. Maar ze mocht wel iedere dag mee, de ene keer met haar eigen surf board en haar surfer buddies erbij, de andere keer mee met de anderen in het busje. Als een volleerde surfer, manouvreert ze het board naar links en rechts, stapt ze van achter naar voor en weer omgekeerd, temt ze de golven dat het geen naam heeft. Ze is zo goed geworden dat ze vanaf volgend jaar, als ze zestien zal zijn, een training zal krijgen om mee de kampen te begeleiden, betaald, dat laatste vindt ze geweldig, want wie wil er nu niet betaald worden om zijn geliefde sport uit te gaan oefenen?

*een klik op de fotos en je hebt ze ietsjes groter*

beloning

Ook in de vakantie moet er gewerkt worden, dinsdag kuisdag, dat is zo sinds we op regelmatige basis die dag een huishoudhulp hebben. Maar dat wil niet zeggen dat wij dan niets meer moeten doen, niets is minder waar, we moeten heel hard meehelpen. Dat begint al in de vroege ochtend, dan moeten we onze eigen slaapkamer helemaal op orde leggen, vuilbakjes leegmaken, alle was naar het washok brengen en onze eigen beddelakens aftrekken en propere opleggen. Hoe langer en hoe meer we dat doen, hoe beter dat we dat kunnen, mama moet bijna niet meer ingrijpen.

Natuurlijk zijn we daar sneller mee klaar dan mama en de hulp het hele huis onder handen hebben kunnen nemen, daarom kregen we extra taakjes. Ben stofte alle plinten af in huis met een swiffer op een stokje, plezant! Catherine zonderde zich af op het benedenterras en veegde dat helemaal schoon, waarna ze zin had om ook de deurramen te gaan wassen. Helena die ontfermde zich over de bibliotheek waarna Catherine en Ben en mama ook kwamen meehelpen, wat een werk. Na alle taakjes zijn ze samen nog uren zoet geweest zonder ruzie en zo was mama erg tevreden en verdienden we een super lekker ijsje van bij Cold Stone in een cone.

Eveline was sinds zeven de deur uit, waterpolo training, dan met vriendinnetjes naar het strand, naar waterpolowedstrijd en pas na achten weer thuis.

En Alex, was moeilijk uit bed te krijgen, heeft toch zijn kamer gedaan en trok dan naar zijn geliefde vriendinnetje. Op tijd weer thuis want voor hem begint morgen de summer school, twee trimesters neemt hij en dat betekent bijna de hele zomervakantie, iedere ochtend beginnen de lessen om 7:45 u en duren tot de middag. Zo haalt hij zijn gemiste vakken in en zal volgend jaar klaar zijn om verder te gaan studeren.

spelen

Wat is er leuker dan met een vriendje eindeloos op het strand te spelen met een plastieken graafmachine, kraan en een woestijnjeep? Dat terwijl je af en toe het water induikt om af te koelen en te bodysurfen in de golven, ja het water is ondertussen echt warmer aan't worden! Wat is er meer inspirerend dan onverwachts opgeschrikt te worden door dolfijnen die rakelings naast je mee in die golven komen surfen, nieuwsgierige dieren dat het zijn, komen ze zo dicht dat ze bijna aan te raken zijn. Door het dolle heen zijn de kinderen het water niet meer uit te krijgen, zo'n pret. Bijna zes uur vertoefden we in de buurt van Zuma Beach in Malibu en de hele tijd bleef een grote pot dolfijnen in ons zicht spelen en vissen. Waar anders dan tussen Malibu en Ventura kan je meer dolfijnen spotten? Hier is het water op zijn zuiverste, geen bevuilde afwateringen van de stad of industrie maar enkel de pure beschermde ongerepte Santa Monica Mountains, daarom zit er zoveel vis, en vis betekend voedsel voor de dolfijnen en de pelikanen die we af en aan het water zien induikelen.

Ook de meisjes hebben genoten, zandkrabben vangen, zonnen, lezen en ook het water in bij de rest, zonder surfplanken deze keer, maar gewoon als echte toeristen.

Erg druk was het vandaag, maar het stoorde ons niet, parking genoeg en met de achterkant van de wagen zo het zand ingeparkeerd is het makkelijk in en uitladen, geen schoenen nodig.

En Alex die zien we niet zoveel de laatste tijd, soms denken we dat hij ingetrokken is bij zijn vriendinnetje, geen minuut kunnen ze elkaar missen. Ze vliegen nu van het ene feestje naar het andere, dit weekend is dat het afscheid van een Poolse uitwisselingsstudent op school, als Europeanen groeide er een bijzondere band tussen hen. Nog wat interne jokes uitwisselen en dan afscheid nemen.

Ze zijn zo snel groot! Als ze klein zijn vinden we het fantastisch bij ieder stapje vooruit, nu zie ik hoe ze ons in een wip voorbij groeien, we zijn alle controle kwijt geraakt. Wat ben ik blij nog een kleintje in huis te hebben, alhoewel bijna negen noemde ik bij Alex niet meer zo klein, als oudste van vijf was hij al erg groot. Raar, de oudste zal altijd groot zijn en de jongste altijd klein, en dat heeft dan niets met lichaamslengte te maken.

Weg met die schoolstress!

Morgen, donderdag hebben de kinderen hun laatste halve schooldag, rustig afscheid nemen met hun klasvriendjes en hun juf, geen drukke oudercontacten meer, geen drukke feestjes, maar een gezellig samenzijn en met elkaar praten over het voorbije jaar en over wat komen gaat. Dat is wat de juf van Ben ons doormailde. Alle banken zijn leeg en staan reeds opzij.

Vandaag mochten ze er letterlijk een lap op geven! Weg met die 2 van tweede leerjaar, ieder om beurt eens goed op die nummer twee "pinata" kloppen die het hele jaar in de klas hing, niet tot de snoepjes eruit vallen maar tot ze helemaal in kleine stukjes is, een symbolische erg leuke klasdaad. Maar ook weg met al die werkstress, waterballonnen naar elkaar gooien, wel onder de gordel blijven om elkaar geen pijn te gaan doen, tot iedereen drijfnat was. Maar ook weer alle kleine stukjes opengereten ballonnen oprapen, erg snel, ongelooflijk!

Morgen, donderdag is Helenas laatste halve dag in Elementary of lagere school. Dat vierden ze al vandaag met een uitstapje naar een minigolfterreintje en morgen met een grootse "Luau" party op het grasplein. In Hawaiiaanse stijl gaan ze afscheid nemen van de kleintjes met spelletjes en pizza, volgend jaar gaat ze naar Junior High of de Middle School, samen bij Catherine die dan haar laatste jaar daar is. Nu al overlaadt ze haar zus met goedbedoelde maar niet altijd in dankbaarheid ontvangen raad, Helena wil niet graag de kleinste zijn, daar voelt ze zich te groot voor.

En Eveline en Alexander lopen al de hele week met hun jaarboek onder de arm, alle vriendinnen moeten er een berichtje in kwijt en dat vraagt veel tijd en geduld, erg leuk. Dit dikke boek staat vol fotos van alle leerlingen in klasverband, van de clubs maar ook gewone dagelijkse kiekjes en van bijzondere gebeurtenissen, onmisbaar naslagwerk als herinnering aan weer een schooljaar. Alexander werkte mee aan de uitwerking.
Voor hen zijn vrijdagochtend de laatste uurtjes. Eveline weet al wat ze die dag wil doen, gaan surfen. Maar ondertussen probeert ze samen met haar vrienden en hun coach een surfclub op de HighSchool uit de grond te stampen voor volgend schooljaar, ik hoop dat het haar lukt.

Voor Alex begint volgende week al de Summerschool. Hij heeft nog verplichte vakken in te halen om volgend jaar naar college te kunnen gaan, omdat hij die gemist heeft als anderstalige nieuwkomer uit het buitenland.

vakantievulling

Nog drie weken en de zomervakantie begint, twee en een halve maand, lang genoeg om het een en ander te plannen. Niet makkelijk als je met vijf kinderwensen moet rekening houden, het kwaliteit-prijsgehalte moet in het oog houden en er ook nog voor moet zorgen dat mama niet overwerkt geraakt als taxi-huismoeder. Na vandaag blijkt het geheel enigszins vorm te krijgen en rest er ons nu nog tussen de overblijvende niet ingevulde dagen een korte gezinsvakantie in te passen. We hadden die laatste graag wat exotisch gehad, maar spijtig genoeg zal het ook dit jaar niet lukken, maar we hebben een grote auto waar zelfs met ons zevenen nog een zee aan bagageruimte is, ook hebben we een aanbod dat te overwegen waard is en onze traditionele 4de juli weten we ook al waar te gaan. Nu nog dat ineen puzzelen en concrete plannen maken.

Zo ligt er een week surfen vast en vier weken kamp Junior Life Guarding voor de vier jongsten. Daarvoor hadden ze vandaag een verplichte zwemtest af te leggen in de oceaan, eerst heen en weer lopen tot aan de pier als opwarming om daarna zonder stoppen als doorwinterde ijsberen het ijskoude water in te rennen en al zwemmende onder en door de golven rond de boei. Wat een moed bij een watertemperatuur van 52 Fahrenheit (of 11 graden Celsius) en een frisse zeewind zonder zon.

Memorial weekend, nu dus, is traditioneel de start van het zomer toeristisch seizoen.

Lente Concert

Alex zingt in het High School koor als bas tussen een heleboel andere jongens en samen met de meisjes waaronder zijn vriendinnetje Kara. Om het begin van de "spring break" of de lentevakantie in te luiden, brachten ze een prachtige concertavond.

Binnenkort nemen ze met zijn allen het vliegtuig voor het "Heritage Festival of Gold in Chicago", dit is een bijzonder hoogstaand muziekfestival voor de betere High School muziekensembles, maar eerst neemt hij nog een vlucht richting Colorado waar hij met zijn liefje en familie een paar dagen gaat skieen in Aspen.