Wat is er leuker dan met een vriendje eindeloos op het strand te spelen met een plastieken graafmachine, kraan en een woestijnjeep? Dat terwijl je af en toe het water induikt om af te koelen en te bodysurfen in de golven, ja het water is ondertussen echt warmer aan't worden! Wat is er meer inspirerend dan onverwachts opgeschrikt te worden door dolfijnen die rakelings naast je mee in die golven komen surfen, nieuwsgierige dieren dat het zijn, komen ze zo dicht dat ze bijna aan te raken zijn. Door het dolle heen zijn de kinderen het water niet meer uit te krijgen, zo'n pret. Bijna zes uur vertoefden we in de buurt van Zuma Beach in Malibu en de hele tijd bleef een grote pot dolfijnen in ons zicht spelen en vissen. Waar anders dan tussen Malibu en Ventura kan je meer dolfijnen spotten? Hier is het water op zijn zuiverste, geen bevuilde afwateringen van de stad of industrie maar enkel de pure beschermde ongerepte Santa Monica Mountains, daarom zit er zoveel vis, en vis betekend voedsel voor de dolfijnen en de pelikanen die we af en aan het water zien induikelen.
Ook de meisjes hebben genoten, zandkrabben vangen, zonnen, lezen en ook het water in bij de rest, zonder surfplanken deze keer, maar gewoon als echte toeristen.
Erg druk was het vandaag, maar het stoorde ons niet, parking genoeg en met de achterkant van de wagen zo het zand ingeparkeerd is het makkelijk in en uitladen, geen schoenen nodig.
En Alex die zien we niet zoveel de laatste tijd, soms denken we dat hij ingetrokken is bij zijn vriendinnetje, geen minuut kunnen ze elkaar missen. Ze vliegen nu van het ene feestje naar het andere, dit weekend is dat het afscheid van een Poolse uitwisselingsstudent op school, als Europeanen groeide er een bijzondere band tussen hen. Nog wat interne jokes uitwisselen en dan afscheid nemen.
Ze zijn zo snel groot! Als ze klein zijn vinden we het fantastisch bij ieder stapje vooruit, nu zie ik hoe ze ons in een wip voorbij groeien, we zijn alle controle kwijt geraakt. Wat ben ik blij nog een kleintje in huis te hebben, alhoewel bijna negen noemde ik bij Alex niet meer zo klein, als oudste van vijf was hij al erg groot. Raar, de oudste zal altijd groot zijn en de jongste altijd klein, en dat heeft dan niets met lichaamslengte te maken.
