surfzondagen

En papa laadt de surfboards vanop het dak over naar de kinderen.
Vele handjes en hoofdjes maken het dragen licht.
Wie wil surfen draagt zelf zijn board, dat is de regel.

Zo zien onze zondagen er tegenwoordig uit, en dat zal nu zo ongeveer zijn tot in november. We staan op een redelijk uur op, dat wil zeggen zo tussen zeven en half acht. Tegen negen uur hebben de meisjes de auto ingeladen en hebben papa en mama de keuken weer opgeruimd. We zijn dan weg, en komen een half uur later aan op het veiligste, zuiverste en gezelligste surfstrandje. Met perfect zacht rollende golven en enkel maar plezante en vriendelijke mensen. Families komen er samen, net als wij daar al onze surffamilie buren ontmoeten. Super gezellig, ongedwongen en voor de kinderen is er wel altijd een buddy te vinden om samen te gaan surfen, om te paddle surfen, om te tandem surfen of om gewoon een frisbee te gooien om weer eens op te warmen. En samen hebben we een hele variatie aan verschillende surfboards, ons eigen boardwinkeltje noemden ze het vandaag en heel veel tips en tricks van de geboren local surfers.
De surfhemel voor de kinderen.

En als je in vogelperspectief naar ons neerkijkt, dat ziet dat er zo ongeveer uit, een deel is weg in het water, een deel neemt even rust en een ander deel maakt de foto vanop de weg. Het merendeel van de dag blijft het daar betrekkelijk leeg totdat ze in de namiddag plots honger krijgen en komen zoeken naar eten in onze mini koelbox, dat gaat dan over een energiebar en een soda. Meer mag dat niet zijn want er zijn daar geen toiletten, enkel de oceaan. Maar eens we weer huiswaarts keren, maken we een tussenstop bij onze favoriete na het surfen eethuis, de "Snapper Jack's Taco Shack", bijtanken want eens we weer thuis zijn moeten alle surfboards, wetsuits, rashguards en boogyboards worden gespoeld en al het zand uit de handdoeken geklopt en moeten we onszelf ook nog douchen. En dan 'plof' het bed in.

Ben en zijn zonsondergangen

Iedere avond rent Ben op het terras als de zon ondergaat, hij is er gek op. Iedere avond kleurt ze prachtig rood, of roze of paars en iedere avond is het anders. Geen wonder dat hij dan telkens roept "kom rap eens kijken, zo'n mooie sun!"

Vanavond wou hij er foto van om aan zijn vriendjes te tonen, mamas minicameraatje ging op het ministatiefje, dat zette hij op de leuning van de hoge balkon en ik hield het voor hem vast, hij was de kiekjesmaker.

de zoemvogeltjes

Sfeerbeeldje op ons balkon vanavond.

Drie kolibrie nectarflessen hebben we hangen, waarvan deze de kleinste is en iedere dag zijn ze helemaal leeg. Vooral in de ochtend en net voor de avond is er de grootste activiteit, en dan bedoel ik werkelijk met zijn vieren tot zessen vechten voor wat zoetigheid uit een fles. Maar ook de hele dag is er wel elk moment een vogeltje aan't drinken. Ze zijn helemaal niet bang, flapperen rond ons oren en soms kunnen we ze eventjes aanraken.

In het engels is het "hummingbird" en dat betekent letterlijk "zoemvogel" en dat is het ook. Door het zeer snelle flapperen van de vleugeltjes lijkt het alsof ze zoemen. Zeer kleine vogeltjes die leven van de nectar in de bloemen. Omdat een bloem niet zoveel voorraad heeft, probeert het vogeltje 'zijn' bloem hardnekkig te beschermen en laat dus niemand toe om aan zijn voedselbron te slurpen. Dat is waarom ze ook deze suikerflesjes niet willen delen. Ze weten niet dat deze onuitputtelijk zijn, alhoewel, door de massale belangstelling moet ik ze alle drie iedere dag helemaal hervullen, daarbij moet ik letten ze goed om te spoelen en niets te morsen, anders trekt dat onherroepelijk wespen en mieren aan.
Er zijn speciale mengsels te koop, dan is het suikerwater roodgekleurd, de kleur en de geur die hen aantrekt, maar meestal maak ik het gewoon met suiker en water alleen.

taart van Gelson's

Een goeie taart vinden is hier een hele uitdaging. Amerikanen zweren voornamelijk bij de met felle kleuren, overvloedig met icing versierde birthday cakes. Nog steeds ben ik het niet gewend om in die fel groene, roze, blauwe of paarse taart mijn tanden te zetten. Bert probeert het nog niet eens en haalt alles er steevast af. Maar voor wie het wel lekker vindt, is er geen nood om er een te vinden, iedere supermarkt heeft er altijd wel een of meerdere in voorraad.

Maar als verwende Belgische patisserie fijnproevers, willen we liever wat anders. Onze favorieten zijn een goeie fruittaart of een vers gebakken frangipanne taart, een Amerikaan weet niet wat hij mist! En ja, er zijn enkele goeie patisserie bakkerijen, maar niet echt bij de deur en om er urenlang voor in de wagen te kruipen, dat vind ik te ver gezocht. Nee, dan houden we het wel met een verse aardbei met wat slagroom.

Maar, we hebben geluk. De warenhuisketen Gelson's, vier afritten zuidwaarts op de 101 hier vandaan (op 10 min.) heeft een banketbakker die weet wat lekker is. Geen moeite is hem teveel en op bestelling kan je de meest uitzonderlijke creaties laten maken en ze blijven nog lekker ook. Maar, er is meer, de zandkoekjes, frangipannetaartjes en heerlijke luchtige fruittaarten en heel veel meer. Altijd is het er aanschuiven, een centje meer is het af en toe wel waard.

Ben blies zijn kaarsjes uit, samen met Helena want zij had haar taart nog te goed. Met twee blazen is ook plezant en de taart was groot genoeg.

Ben is jarig!

De kleine man, zo gelukkig als wat dat hij vandaag eindelijk weer eens jarig was. Onze traditie wil dat in de ochtend alle pakjes, inkluis alle reeds ontvangen kaartjes en presentjes, versierd met een ballon, op de plaats staat waar anders je ontbijt ligt. Maar soms foppen we wel eens, vooral bij de kindjes die al eens komen piepen vooraleer ze eigenlijk in de keuken toegelaten zijn. Want de jarige komt als laatste en niet voordat alle anderen klaar staan om te zingen van Happy Birthday, een welkomstcommitee dus.
"Ga je me ook tricken??" vroeg hij me gisterenavond bij zijn laatste nachtzoen als achtjarige, want eerder bij Helena hadden we het eigenlijke geschenk van ons nog wat achtergehouden. Spannend dus.

En ja hoor, we hebben hem ook ge'tricked'. Zijn hartewens had hij op lego.com uitgekozen, welja, er was een hele rij keuzes die in aanmerking kwamen als 'dat wil ik graag'. Dus bestelde ik al een hele tijd op voorhand wat uit zijn keuzelijst maar bleek dat nu wel 'out of stock' en de geplande leveringstijd lag lang na zijn verjaardag. Om zijn ongeduld te stillen, want wel iedere ochtend vroeg hij of ik al besteld had, had ik verteld dat ik wat uitgekozen had maar dat het hoogstwaarschijnlijk niet op tijd zou komen. Niet erg, een prentje van mijn gemaakte keuze was ook goed en een uitstap naar de speelgoedwinkel op zijn verjaardag als compensatie zag hij ook al goed zitten.

Maar vorige week kreeg ik per email bericht dat het pakje verstuurd was, het zou dus op tijd zijn, maar om alle spanning niet te breken had ik daar niets van verteld. Maar net toen we buiten bezig waren kwam het postautootje de oprit opgereden en had die een gigantische bruine doos voor ons mee. Ons mannetje sprong overeind en was als eerste om het aan te nemen, en toen hij wou gaan schudden om eens te 'voelen' (want ja, lego stopt het wel in die neutrale bruine postdozen, maar legoblokjes rammelen nu eenmaal op een voor lego unieke manier en dat hoor je) kon ik hem net op tijd tegenhouden, dat het waarschijnlijk de wisselstukken van de wasmachine waren en die wel eens breekbaar kunnen zijn. Oh ja, nu zag hij het, op de doos stond trouwens mijn naam en Lego komt toch met een UPS-truck he?

De doos ging dus in een hoekje van de garage en niemand die er nog naar piepte, zelfs al lag ze zomaar voor het graaien, Ben was er gerust in dat zonder het pakje zijn verjaardag ook wel tof zou worden.

En zo begonnen we deze ochtend met de per post aangekomen geschenkjes en kaartjes en een pakje van zijn grote broer die ondertussen al naar school was. En toen na het enthousiaste uitpakken en lezen van de kaartjes geen prentje te vinden was, kwam de bruine doos al 'rammelend' te voorschijn.

Tegen half negen waren we klaar om te vertrekken naar zee en om alle kinderen van het Life Guard kamp te kunnen trakteren, had hij een super size Costco pretzel trommel meegenomen, iets zout smaakt altijd zo heerlijk daar. Natuurlijk hebben ze dan ook met zijn allen voor hem gezongen terwijl hij bovenop de Life Guards hun truck mocht staan.

En raad eens waar hij vanavond de hele tijd stilletjes mee bezig was?

Life Guard Kamp

Zomerkampen zijn populair want vakanties duren anders te lang, zeker als je zelf niet op reis gaat. Toch heb ik al lang afgeleerd om een leerzaam kamp uit te kiezen, het schooljaar duurt op zijn beurt ook al lang genoeg en vakanties betekenen voor ons enkel spelen, spelen en nog meer spelen. Bij de kleinsten kan je dat letterlijk nemen, maar bij tieners draait het meer rond vrienden en sport, de leeftijd daar tussenin balanceert tussen de twee.

Met een gezin van alle leeftijden wat, is het moeilijk schipperen om een goed evenwicht te vinden voor elk wat wils zonder eindeloos van hot naar her te rijden. Zo wisten we al dat de week Surf Kamp, bij de ons ondertussen erg vertrouwde mensen, een geslaagde formule voor ons is. Maar te duur om het zomaar week na week te herhalen.

Maar heel wat stranden hebben een vierweken durend programma lopen, Junior Life Guard, gesponsord door de stad en dus echt betaalbaar, naar Californische normen zelfs spotgoedkoop.

Vijf dagen per week een hele maand lang, van in de vroege ochtend tot na de middag, sport en spel, zwemmen, lopen, conditietraining, surfen, bodysurfen, boogysurfen en zot doen met een hele kliek kinderen tussen de negen en de zestien jaar. Maar ook veilig en verstandig leren omgaan met de oceaan, het strand en de zon, door het intense contact komt de eenwording en het respect vanzelf.

Eveline, Catherine, Helena en Benjamin vinden het gewoon super en amuseren zich er rot. Moe. ja dat wel, maar gezond moe. Eveline heeft er een hele groep gekende vriendinnen vanop school en de waterpolo en een deel van de life guards kent ze ook, Catherine leert weer nieuwe vriendinnetjes kennen, Helena ook en Ben die volgens Helena een 'show off boy' is trekt op met het boogyboard clubje. Heel wat kinderen hebben er al een volle maand opzitten en zijn er nu weer bij deze tweede sessie, we begrijpen waarom, het is gewoon super tof. Volgende zomer zijn we zeker weer in, Eveline zal dan wel te oud zijn voor dit concept en zal moeten opschuiven naar een echte life guard training, want daar droomt ze al van, maar een jobke aan zee daar moet je wel tot je 21ste voor wachten.

Harry Potter Mania

Eindelijk, eindelijk, is het minste wat ik erover kan zeggen.
Vooral Helena had de maanden, weken en dagen afgeteld. Van haar juf had ze einde schooljaar al een $5 aankoopbon bij Borders gekregen voor haar grote leeslust en dat bedrag had ze zuinig opzij gelegd voor dit boek.
Al weken geleden konden we het boek online reserveren bij deze boekhandel, dan ligt de hardcover aan min 40% voor je klaar vanaf middernacht als het 21 juli wordt. De hele vrijdagavond daaraan voorafgaand was er Harry Potter feest in de winkel, daar zijn we niet naartoe gegaan omdat laat opblijven niet voor ons is weggelegd. Daarom gewacht tot deze ochtend en van een gigantische stapel gereserveerde boeken kreeg ze eindelijk haar exemplaar. Dat liet ze niet meer los, zelfs tijdens boodschappen van winkel naar winkel streek ze overal neer op de vloer om verder te lezen, zelfs met reuzehonger tijdens de lunch kon ze het niet neerleggen.
Af en toe krijgen we een stukje voorgelezen en soms kan ze zich niet inhouden en krijgen we een klein detail uit het verhaal, "zo'n mooi boek!".

Nu zitten we allemaal ons beurt af te wachten om het laatste en dikste boek van Harry Potter te kunnen lezen. Alex is slimmer en bestelde er zelf een.

Ook de laatste film zijn de kinderen stuk voor stuk zo snel mogelijk gaan bekijken, Eveline ging met vriendinnen om middernacht als premierestunt en de anderen de dag nadien, over een kleine manie gesproken!

Seaworld

Seaworld deden we al eens onze allereerste week ooit in de US, nu vier jaar geleden, Inge en Bert tijdens hun huwelijksreis.

Om half zes waren we al op weg, een rit die ons voor de ochtendspits voorbij de grootstad LA moest brengen en op tijd aan Seaworld. De afspraak was om 10 uur aan de ingang, maar het verkeer ging zodanig vlot dat het amper 9 uur voorbij was en we al op de parking stonden. Met de gsm's hadden we onderweg al contact gemaakt zodat ook Bert en Inge met de kinderen, die logeerden in een hotelletje in de buurt, een uurtje vroeger daar waren.

De kust heeft last van een maritieme storing en kampt al enkele dagen met een bewolkte hemel, voor ons geen probleem, in het begin althans, maar naargelang de dag vorderde en we steeds natter en kouder werden van de attracties en de shows, snakten we naar een straaltje zon die zich met moeite liet zien.

Dapper als we waren deden we de Water Coaster "Journey to Atlantis" die zijn naam niet gestolen heeft, adrenalinestoot en kleddernat, de kinderen konden er maar niet genoeg van krijgen maar de mamas daarentegen hielden het bij een keer is genoeg.

Dan de shows die nooit gaan vervelen.

De overweldigende show met de Orcas of de "killer whales", ze zien er mooi en lief uit maar zijn erg gevaarlijk, in groep vallen ze de baby walvissen aan als prooi, de reden trouwens dat we tijdens het migratie seizoen wel eens moeder walvissen met hun jongen dicht langs de kust zien zwemmen, Orcas wagen zich meestal niet zo dicht bij de mensen. Toch heeft deze kennis ons plezier niet kunnen vergallen, we zaten zelfs in de "soak zone" en zonder regencape. Wat dacht je nu, eerst betalen om nat te worden en dan betalen om droog te blijven, toch geen logica?

Maar de dolfijnen waren ook weer grote fun, zeker de nog steeds opgevoerde stunt van de 'zogezegde' mama die in het water valt en gered wordt door de dolfijnen. Identiek als zoveel jaar terug maar nog steeds succes verzekerd.

Zeeleeuwen en een zeekoe als echte acteurs op een onderzeeer, hoe doen ze het toch? Ook hier weer niets dan lachende en verbaasde gezichtjes bij de kinderen.

Cirque de la Mer doet sterk aan Cirque du Soleil denken, boven het water een acrobatische show, spectaculair en voor een keertje bleven wij toeschouwers eens droog en kwam zelfs de zon ons even opwarmen.

De snelle waterbanden door het scheepswrak, dat kan toch niet zo erg zijn? Ha, gefopt, was best wel akelig maar vooral weerom erg nat, kleddernat, met druipende broeken en t-shirts stapten we uit, HELP waar is de zon om ons wat op te drogen?

En als de dag al lang genoeg was geweest, we nat en koud door merg en been raakten, wilde een deel van ons groepje nog absoluut de de 4D show zien met de brilletjes, ach kom, kunnen we ondertussen wat opdrogen. Ja, dat dachten we maar, de 4de dimensie bestond uit water en lucht, werden we dus weer een keertje nat!

Half acht al en tijd om in een warme auto te kruipen en de rit huiswaarts aan te vangen. Voor een nachtje reden onze bezoekers nog een keertje met ons mee naar huis. In ons hotelletje was nog plaats, in tegenstelling tot de echte ketens tijdens deze drukke toeristische weken waar alles volboekt bleek. Dankzij weerom vlot verkeer lagen we allemaal om elf uur in een warm bed.

Vandaag reden ze in de ochtend na een ervaring bij onze warme bakker dan toch door naar hun volgende bestemming. Op 2 augustus zien we ze dan nog een keertje terug voor ze weer naar huis vliegen. En Ben bleef deze keer bij ons.

een stukje Amerika

Wie zo ver op reis komt, gaat natuurlijk niet enkel op burenbezoek maar wil veel meer zien en beleven dan een gastgezin kan bieden. Zo werden deze ochtend alle valiezen in de huurauto geladen en maakten ze zich klaar voor een lange doortocht. San Diego is de eindbestemming van de dag, zonder file en bij vlot verkeer doe je daar van bij ons minstens drie uur over.

Maar Benjamin had het helemaal niet begrepen dat ze alweer zouden vertrekken, voorlopig want tegen het einde van hun reis komen ze nog even langs. Hij werd heel erg verdrietig en boos en raakte in paniek omdat hij afscheid moest nemen van Lotte, Lander en Inge en Bert waar hij, alle dagen al kruipende door de haag net als Jip en Janneke, een stukje is opgegroeid. Even was er een noodtoestand bij onze kleine jongen. Tot we er samen uitkwamen en er al snikkend uitkwam dat hij heel graag samen met hen een 'stukje van Amerika' wou zien, letterlijk zoals hij dat verwoorde. En zo werd in een rekordtijd een rugzakje ingepakt, genoeg voor drie dagen, en reed hij opgelucht en blij samen met hen de straat uit. Donderdag, hebben we afgesproken aan de ingang van Seaworld in San Diego, dan doen we samen het park en rijdt hij 's avonds met ons weer mee naar huis.

Een kleine opoffering voor ons, want dat betekend om vijf uur vertrekken om de ochtendspits rond Los Angeles voor te zijn en op te tijd in San Diego te geraken, te ver voor een dagtrip, maar voor het geluk van ons kind kan alles.

het frissere Ventura

Het is niet altijd en overal hele dagen zonnig in Californie en dat hebben onze bezoekers vandaag mogen ondervinden.

Om zeven uur 's ochtends liepen de belgische buurman en ik al rond in het nog koele en mistige park, eens zien of we elkaar een beetje waard zijn dachten we bij onszelf. Hij liep gisteren reeds de bergen in rond ons huis en was daardoor vandaag een beetje stram, prima dus om met een 'vrouw' te lopen. Zo kon hij zich rustig wat gaan inlopen, prima ook voor mij, want zo kon ik mijn eigen tempo houden.

Natuurlijk moet het surfen ook eens uitgeprobeerd worden en zo trokken we met een afgeladen volle wagen van ons zonnige huis naar het mistige Ventura. Meestal trekt die mist snel weer op, maar vandaag was de zon niet van plan daar op het strand te voorschijn te komen. Wie een wetsuit pastte trok het koude water in, de anderen hielden zich op het droge bezig. Tot we rillend met een handdoek omgeslagen waar naar huis reden waar nog steeds de zon goed zijn best deed.

We hebben deze frisse Californie ervaring toch maar feestelijk afgerond met een ritje in de cabrio naar de supermarkt en een smakelijke barbeque maaltijd.

stranddag in Malibu

Zondag! Dan gaan we naar de zee! Gelukkig is dat maar twintig minuten rijden, een stukje autostrade, dan door de canyon en dan nog een heel klein eindje langs de PCH of de Pacific Coast Highway. De maand juli is de drukste van het hele jaar, maar dankzij het beperkte aantal parkeerplaatsten word het op het strand nooit echt overvol, een echte luxe.

De wagen was afgeladen vol met handdoeken, boogy boards, zeteltjes, parasol, tentje en de koelbox met mondvoorraad, een hele verhuis dat wel maar er waren vele handjes om te helpen dragen en het plezier nadien was dubbel en dik.

Met onze 'echte' grote tuinschop werd een groot getijdenbestendig fort gegraven.

Inge en ik gingen ondertussen een eindje wandelen over Point Dume, een granietrots die op de punt in de oceaan ligt, we genoten van het geweldige uitzicht en van de lagune groene kleur van de oceaan.

En toen kwam zowaar een hele pod spelende dolfijnen langs die een grootse show zomaar gratis vlak voor en dichtbij de kustlijn gaven, mensen juichten en applaudiseerden van blijdschap, wat een gelukzalig gevoel om dat zomaar te mogen aanschouwen, dolfijnen in het wild.

Het was een mooie en fijne dag met nog wel honderd en een anekdotes en vertelsels, maar dat laat ik anderen over.

Burenbezoek uit Doorslaar!

Goed toegekomen, moe en content dat de lange heenreis ten einde is.
De vlucht uit Schiphol vertrok met een kleine vertraging maar landde toch vroeger dan voorzien. Maar dan de douane, wat een lange rij! Ben je daar dan eindelijk door dan moest (de verdacht uitziende?) Bert even weg voor een apart gesprekje, wat een gedoe. Mijne Bert stond zo wel erg lang te wachten met Benjamin en Helena in de luchthaven dat hij zelfs al ongerust begon te worden, maar eind goed al goed want rond half drie in de namiddag reden ze eindelijk de oprit op.

Een kort moment is het even wennen aan elkaar, het is uiteindelijk twee jaar en een half geleden dat we afscheid namen, maar zo lijkt het ook weer net als gisteren.

Een waterval aan verhalen, raad en informatie hebben ze moeten aanhoren, door vooral de kinderen maar ook door ons. Vast veel te veel zodat ze zich daar niets meer van zullen herinneren. Ondertussen speelden de kinderen weer net als vroeger, in een tentje dat nu als kamp dient, met de poppen, de autootjes en hun favoriete en grote go-cart.

Dan het verplichte kennismakingsritje langs de bochtige weg door de canyon en door de immense geirrigeerde akkerbouwgronden tot aan de kust. Twintig minuten zuidwaarts tot aan het van Bay Watch gekende strand Zuma in Malibu. Geen dolfijnen vandaag maar wel een hele kudde zeeleeuwen die langs de kust trokken. Ook voor ons de eerste keer te mogen aanschouwen hoe ze met veel kracht al springende in en uit het water verder trekken, ze waren minstens met zijn twintigen.

En dan het fijne gevoel van de zandkorreltjes tussen de tenen, het koude zeewater, de koele bries en de kinderen die weer net als vroeger vol energie wat gaan bouwen! Een eiland in de oceaan werd het, van vers aangespoelde zeewierplanten tijdens het hoogwater. Lotte, het meisje der meisjes in een rokje van Helena haalde in haar eentje met haar roze schepje kleine zandkrabben uit het natte zand. Ze zijn nog geen haar veranderd.

Zo ging Lander niet enkel kletsnat naar huis maar was ook zo moe dat hij samen met zijn zus al na enkele minuten in slaap lag op de achterbank.

Alex en het rijbewijs deel 3

Exact zes maanden heeft hij rondgereden met een 'permit' of voorlopig rijbewijs onder begeleiding van een oudere boven de 25 jr. met Californisch rijbewijs. Zo vroeg hij om het stuur zo vaak het maar kon, korte ritjes van en naar school werden het vooral. Maar al snel kroop hij ook achter het stuur bij zijn vriendinnetje thuis, de mama is door MS niet rijvaardig meer en heeft dus noodgedwongen een chauffeur nodig, Alex doet niet liever. Ik mag dus wel eerlijk toegeven dat hij de meeste rijervaring samen met haar heeft opgedaan in de grote Van, vele korte maar ook wel erg lange stukken, zo reden ze gisteren nog de San Bernardino Mountains in en 's avonds weer naar huis, alles samen toch wel een vijftal uur en de terugweg in het donker, ook heen en terug naar de luchthaven in Los Angeles door extreem druk verkeer daar maakte hij al niets van.

De afspraak voor de grote rijtest had hij eerder zelf gemaakt en vandaag onmiddellijk na de lessen van de summer school was het zover. Allebei, hij en ik, bloednerveus. Het was al een hele tijd geleden dat hij kans had gehad met onze witte Chevy te rijden en we hadden maar een kwartier tijd, het wennen moest dus snel gaan, rap nog eens de belangrijkste punten volgens het boekje overlopen en dan de DMV binnen.

En je kent het wel, onder de jongeren gaan er overal wel de geruchten de ronde over de betere en minder goeie en de best te mijden rijtest examinators, vooral hier waar iedereen rond zijn zestiende hetzelfde lot is begaan is het een hot topic onder de tieners.

Vol spanning zit hij in zijn eentje te wachten achter het stuur op de examinator. Maar het lot is hem ongunstig gezind want hij blijkt de strengste en minst vriendelijke getroffen te hebben waarbij al velen in hun test faalden, de beruchte 'fat lady'. Arme Alex, ik had echt met hem te doen. Maar dan reden ze weg en kon ik niets anders meer dan een kwartier wachten.

Net als ik weer eens ga piepen of ik hem niet zie afkomen, rijden ze de parkeerplaats op. Bij het uitstappen knikt hij koel en beheerst dat het OK is, hij is geslaagd! Oef, wat een spanning.

Nog geen uur na zijn thuiskomst rijdt hij weg met de Van van zijn vriendinnetjes mama, vanaf nu mag hij alleen de boodschappen doen voor haar, hij is haar persoonlijke en favoriete chauffeur verklaart ze. Het zit hem blijkbaar in het bloed, hij doet het goed en graag en hij verdiend er een aardig centje door bij, maar voor ons is het nu wel heel erg loslaten!

Wettelijk mag hij nu alleen op de baan. Gedurende de eerste 12 maanden mag hij wel geen andere jongeren onder de 20 meenemen, tenzij in het bijzijn van een oudere boven de 25 met een geldig Californisch rijbewijs, ook niet besturen tussen 11 en 5 uur 's nachts. Een goeie regeling vinden we dat, het eerste jaar is dus echt om rijvast te worden.

renovatie marathon

Het begon allemaal als een vaag idee, van 'we zouden eens' en 'willen we eens een stukje proberen' en van het een kwam het andere, tot Bert het hele loopgedeelte van het leefdek zat af te schuren. Samen met de kinderen bleef hij maar bezig, van voor de zevenen in de ochtend tot als het te donker werd in de avond. En toen alle verf eraf vloog, kwamen de slechte stukken boven, "dat moeten we vervangen" was het onafwendbaar relaas. Gelukkig hebben we een echte 'handyman' naast de deur en samen stonden ze bij het krieken van de dag in de doe-het-zelf-zaak het juiste hout te kopen en werden de nieuwe planken perfect ingepast waar de slechte uitkwamen. Alle kantjes werden keurig behandeld met primer of een grondverf, zodat er geen enkel gaatje overblijft waar termieten zich een weg in kunnen bijten.

En zo verfden we met zijn drieen op zaterdag twee keer een grondlaag en werden er deze ochtend de laatste retouches gemaakt en weer afgeschuurd. Kochten we tijdens het drogen de afwerkende verf die computergestuurd in een wip werd bereid en gemengd. Tegen de avond, als het wat frisser werd, ging de eerste toplaag erop, weer met zijn drieen, twee met het borsteltje voor de randjes en de spleten en de derde met de roller op een lange stok. Een echt verversteam die rap en proper doorwerkten, welgeteld anderhalf uur was er voor het donker werd en we gingen er een half uur over en dankzij een goede nachtschijner zal morgenochtend het resultaat nog best meevallen.

Morgenavond gaat de tweede laag erop. Daarna is het rust, de balustrade is voor later want daarvoor hebben we knappe ideeen maar moet er eerst nagekeken worden bij de strenge bouwwetgeving van de streek wat mag en wat moet. Ook de andere decks en de buitentrap zijn voor later zodat ondertussen het totaalbeeld wat vorm kan krijgen, ten slotte waren we er holder de bolder aan begonnen.

Ondertussen is Eveline de schuur- en verfkampioen en ook nog chilibereider, Catherine top huishoudster en teakbehandelaarster, Helena afschuurspecialist, teakbehandelaarster en deckstofzuigster en Benjamin stofzuiger, putten klopper waar het niet hoort en onze trouwe enthousiaste supporter.

En tussendoor worden alle uit Europa meegebrachte teakhouten meubelen opgeschuurd, voor de eerste keer in de meer dan tien jaar dat ze ons dienen. Terwijl in onze oude tuin in Doorslaar verweerd grijs wel zeer mooi paste, doet het dat minder met dit moderne huis. Een hele karwij, met het schuurmachientje en met heel veel staalwol, eerst het grovere en dan het fijne, ze komen er als bijna nieuw vanonder, maar een enkele bank is wel een hele zondag werk, nu de tweede nog en dan de olie erop, en oh ja, dan nog het bankje aan de voordeur.

renovatiewerken

Toen we ons huis kochten wisten we dat er snel wat opgeknapt zou moeten worden aan de houten decks aan de achterkant. Deze zijn geschilderd en de verf begon toen al lichtjes af te bladderen. Door het intensieve gebruik met ons (groot) gezin ging dit proces nog sneller dan voorzien en het leefdeck aan de keuken was niet meer om aan te zien. Zoals altijd hebben we grootse ideeen maar zijn ze nu niet uitvoerbaar, "nog niet" is misschien wel een van ons ondertussen bekendste uitspraken. Daarom zouden we 'snel' eens wat oplapwerk verrichten zodat het toch wat gezelliger zou worden op onze buiteneethoek.

Maar oh maar, wie kent het niet je weet nooit waar je aan begint, je haalt de verf eraf en dan pas zie je waar de schade zit, wat we rap in een weekje verlof zouden afwerken, hebben we die tijd nodig voor het voorbereidende werk. Terwijl we enkel zouden afschuren en dan weer verven, vervangen we nu noodgedwongen enkele planken en een heel stuk van de balustrade, het verven zal voor later zijn. En dan nog de andere twee decks en de buitentrap, dezelfde procedure, maar dat zal voor nog later zijn.

Gelukkig maken vele handjes het werk wat lichter. Het gaat zelfs zo goed dat we gelijk de buitentafel een beurt geven.