Beanies

Er is een echte rage aan de gang ten huize vanbrandekes. De meisjes hebben uitgevist hoe ze met een haaknaald en wol een beaniemutsje kunnen haken en nu zijn ze zodanig verslaafd geraakt, dat we al een hele verzameling hebben, vrienden en buren kregen er eentje als kerstkado en nu komen er ook al bijbestellingen.

Er wordt dus gehaakt in bed, in de sofa, in de auto, aan de tafel, op de stoep, in de gym en op de trampoline, beanies zijn top. De meisjes spelen met kleuren en experimenteren met verschillende dikten en mama rijdt naar de hobbywinkel om wol, machinewasbaar want in Amerika gaat alles in de wasmachine en de droogkast. Wie heeft er nog koude oren?

kerstsfeer in de stad

De zondag 'voor' kerst wilden we ook wel eens 'kerstmarkten'. In onze herinnering lopen we dan met dikke muts, sjaal en jas al rillend en met bevroren vingers en tenen door het donkere, veel te drukke maar gezellige Gent. Dan kijken we naar de schaatsers en nippen van een hete gluhwein, drummen we in het piepkleine pannenkoekenhuisje op zoek naar een tafeltje met wat stoelen en laten we ons warme chocomelk met slagroom voorschotelen met (natuurlijk) een vers gebakken pannenkoek.


Maar we zitten nog steeds in Californie en daarom waren we ook blij met een super kalm Santa Barbara, een tafeltje in het zonnetje op het terras van onze favorite Italiaan, keken we vol bewondering naar de 'rendier' tram-busjes, likten we alsof het mid-zomer was van een verfrissend ijsje en zaten we te genieten van de mooie maar valse kerstboom als rustpauze tijdens onze winkeltocht.

Onze Kerst.

Aan allen een erg gezellige Kerstperiode gewenst, voor sommigen wordt het misschien een witte Kerst, of voor anderen enkel een koude Kerst. Maar voor ons is het een erg zomerse Kerst, met een lucht veel te blauw om aan sneeuw te gaan denken, temperaturen veel te hoog om de kerstmuts lang op te houden, een lucht te fel om je ogen zonder zonnebril open te houden.
Op zondagochtend op het trapje aan onze voordeur kregen we de hele kroost bij elkaar, zelfs als het protret niet onder de norm perfectie valt houden we het toch bij deze familiefoto. Enjoy it.
Maar vooral willen we op deze manier iedereen in de ogen kijken en onze welgemeende beste wensen meegeven, voor een vredige Kerst en een fantastisch en vruchtbaar jaar.

Joepie Kerstvakantie

Oef, het eerste lange stuk van het schooljaar zit er eindelijk op, donderdag was de laatste dag, vrijdag vakantie en het leek wel zaterdag want ook papa vond dat hij al recht had op wat verlof, tot de kinderen weer naar school gaan is iedereen thuis, niet te geloven!

Maar vakantie wil niet zeggen dat we hier languit gaan liggen nietsdoen, nee hoor. We proberen allemaal samen de dag te beginnen met wat sport en spel, doen daarna wat klusjes en sluiten af met wat plezants en gezelligs. Eveline traint ijverig verder met haar waterpolo team van de school, zelfs buiten in de gietende regen bij erg onaangename temperaturen (zie foto van de wedstrijd gisteren) en Alex vertrekt iedere ochtend vroeg in zijn geliefde auto naar zijn liefje thuis waar hij werkt voor de door MS in een rolstoel gekluisterde mama. Dat doet hij ook zo na school en op deze manier kan hij zelf zijn financien beheren, typisch voor alle High School studenten die vanaf hun zestiende hun eigen auto te betalen hebben. Trouwens Eveline is volgende in rij, ze is zich nu aan het voorbereiden op het schriftelijk rijexamen dat ze deze kerstvakantie nog zal afleggen, het jaar 2008 begint zij dus ook al achter het stuur. Aiaiai...

De laatste schooldag van 2007 sloten we wel mooi af met een prachtig Winter Concert van het koor, net zoals de vorige concerten worden we nog steeds verrast door de professionaliteit en het vele aanwezige talent, ongelooflijk hoe die gasten kunnen zingen, ik wou dat jullie het met je eigen ogen en oren konden meemaken want ik heb er geen woorden voor. (klik op de foto en je ziet hem groter, Alex staat rechts van de dirigent helemaal boven net onder de rode micro)

Beloningdiploma

Iedere maand worden per klas leerlingen publiekelijk in het zonnetje gezet, dan krijgen ze een diploma met daarop de goede eigenschappen waarom ze deze maand zijn uitverkoren met nog tal van gratis bons voor eethuizen of ijsroomzaken uit de buurt, een knuffel van de juf en een groot applaus van de andere kinderen en vele aanwezige ouders en grootouders.

Een van de vele manieren waarop de kinderen hier continu positief worden benaderd.

Vandaag vielen we in de prijzen.

Eerst Helena voor de Middle School ceremonie die al vroeg, voor het starten van de lessen, wordt georganiseerd met een continentaal ontbijt voor de ouders. Helena werd geprezen voor haar uitmuntende hulp die ze geboden heeft aan de nieuwe Duitse jongen (en nog steeds helpt), de juffen wisten zich geen raad met de pas aangekomen jongen en Helena heeft het gewoon helemaal voor hen opgelost.
Erg lief Helena!

Een dik half uur later was Benjamin de gelukkige. Hij werd van harte gefeliciteerd met zijn bijzondere Wiskunde kwaliteiten, hij is bij wiskunde en rekenen steeds haantje de voorste en is een rekentovenaar voor de klas. Bravo Ben!

Benjamin met de Santa muts op het hoofd. Dit bewijst maar eens hoe goed hij zich in zijn vel voelt dat hij anders durft te zijn dan de anderen. Of ja, met zijn drietjes hebben ze trouw die muts op, al de hele afgelopen week en dat zullen ze zo nog doen tot met Kerst.

En toch?

"Hey, papa, kom eens kijken, rap, kom ..." hoor ik Ben beneden tegen zijn papa fluisteren. Ben en papa staan altijd als eersten in de keuken en Ben is onze kerstboomverlichtingsaansteker en toen hij dat deed zag hij wat blinken aan de open haard, en, het haardscherm dat altijd gesloten staat stond opengeschoven! Hebben Sint en Piet dan toch wat gebracht?

Ja hoor, wie had dat nu gedacht, chocolade centen zowel dollars als euros. De kadootjes zal de Kerstman brengen en dat vinden ze hier allemaal best. Sinds we de kerstspullendoos hebben uitgehaald vorig weekend dragen Ben en Helena iedere dag hun Santa muts op hun hoofd om naar school te gaan, die twee zijn helemaal in de spirit en tellen nu de dagen af naar Kerstdag. Spannend.

Robotics Class

Op school worden een heleboel naschoolse activiteiten georganiseerd, dat gaat van dansen naar schaken, Spaans of harmonie, koor tot tekenen en natuurexploratie. Maar ook kan je met lego Mindstorms een robot gaan bouwen en die dan met de computer voorprogrammeren zodat die doet wat jij wil en dit heeft Benjamin iedere dinsdag na school gedaan.

Hij had al snel de advertentie in handen gekregen en kwam er al wapperend mee afgelopen, "Hey mama, dit is cool, oh dit wil ik ook doen!" En zo was Ben vast als eerste ingeschreven.

Maar Ben zijn enthousiasme bleek de voorbode van de openbaring van zijn talent namelijk legobouwer en robotprogrameur. Het leukste is met je vrienden en hun robots samenwerken en ze samen in actie te brengen.

Zijn robot zei zelfs "Goodbye" bij het naar buiten stappen!

Santa, here we come!

Ra ra ra, wat deden wij vandaag? Ja hoor, je ziet dat goed, we lieten ons helemaal gaan in de vroege kerstsfeer, en nee, we zijn zelfs niet de eersten, want die deden dat vorig weekend al net na Thanksgiving.

Nadat we afgelopen week officieel besloten hebben of vanaf dit jaar Sinterklaas helemaal om te ruilen voor de Kerstman en zijn feestdag nog enkel stilletjes en sober te herdenken, doen we nu Kerst en Santa Claus in al zijn glorie en vieren we mee met alle andere Amerikanen, zo zullen onze kinderen dit jaar voor honderd procent op dezelfde goflengte zitten als hun vrienden en zullen ze op kerstochtend ook stapels pakjes vinden. Geen ergernissen en discussies meer.

We verzamelden eerst onze kinderen weer bijeen nadat die hun zondagochtend verspreid elders hadden doorgebracht, we stopten de drie jongsten in de truck en terwijl Eveline onder de douche ging na haar surfuurtje en Alexander zijn jaarlijks pleziertje had met lichtjes hangen rondom ons huis, trokken wij om een kerstboom. Kerstbomenverkoop die ik nergens zo professioneel georganiseerd heb gezien als hier, maar naar de lange rij te zien was het vandaag een topdag.

Handig ingepakt, snel op het dak gebonden, proper binnengebracht, stevig in de voet gevezen, ster erop, lichtjes ingehangen en dan alle door de jaren verzamelde ornamentjes erin, wat Helena bijna helemaal in haar eentje heeft gedaan, terwijl papa wafels bakte. Maar het meest zalige was nog dat we weer eens voltallig aan tafel zaten, iets wat meer en meer een zeldzaamheid wordt.

Kerst heeft dan toch iets magisch, ook al zijn er nog drie weken te gaan.

En dan was er taart.

Alex, moe van het lange Thanksgiving weekend, moe van de te korte nachten, moe van de reis. Als we thuiskomen van de fietstocht vinden we hem slapend op zijn bed. We maken hem wakker voor de taart, zingen we "lang zal hij leven" net zoals we dat anders op de verjaardagsochtend zouden doen en mag hij een kadootje open maken. Hoe kan het anders dan wat (nuttigs) voor in zijn leuke boxautootje? Het eigenlijke presentje komt nog na met Fedex of de post, maar een extraatje kreeg hij vandaag, voor een keer hopen we dat het nooit zal gebruikt (moeten) worden, een tas met allerlei handigheden bij ongeval of pech onderweg.

fietsen

Het water van de oceaan is ons te koud geworden, enkel Eveline geeft het nog niet op en trekt zo vaak ze kan mee met vrienden om te surfen, maar lekker in de zon opwarmen is er nu niet meer bij, het is dan echt met het surfboard het water inrennen en als ze na een tijdje stijf bevroren raken rap naar de auto, een fles (lauw) water over je gieten en een dik joggingpak aantrekken met daaronder wollige botjes. In tegenstelling tot vorig jaar werd het dit najaar sneller frisser, vooral het water. Daarom doen we nu andere sportieve activiteiten op zondag.

Onze fietsen raakten tot hier toe maar moeizaam van stal, doordat we op een berghelling wonen zakte de moed ons meestal rap in de schoenen als iemand het over een fietstochtje had, naar beneden sjezen gaat nog, maar dan weer terug naar huis, pfff. De aankoop van een autofietsrek lag al van vorig jaar in beraad en dankzij de super koopjesdag na 'Thanksgiving'dag konden we er eindelijk een aanschaffen aan een goeie korting. Vandaag was dus testdag. Papa deed het voor, deed in principe alle werk, maar mama heeft goed gekeken want zij wil het tijdens de week ook graag gaan gebruiken. Zo ging de kleinste fiets de koffer in en konden de vier grote op het rek, reden we naar de ingang van het park en fietsten we tot aan de zee, daar aten we onze 'energiebars' op en keerden terug, met een hoogteverschil van 290 meter werd dat klimmen, af en toe even op adem komen en dan ging het weer.
We zagen een grote uil, een witte valk en enkele herten. Terwijl het op zondag behoorlijk druk kan zijn met mountainbikers, was het opvallend stil. Dat kwam omdat het park pas weer open gegaan was door het brandgevaar van gisteren en de ingang aan de kant van de kust nog steeds gesloten was, om terug naar huis te rijden hebben we dus maar even het bordje "verboden toegang wegens extreem brandgevaar" moeten negeren.

Malibu brandt opnieuw.

Amper een maand na een wervelstorm van verwoestende bosbranden is Malibu weer aan de beurt. We waren gewaarschuwd, brandweerploegen stonden al de hele voorbije week in opgezette kampen op strategische plaatsen klaar, ook in onze buurt, Santa Ana winden waren voorspeld en de vegetatie staat nog steeds erg droog, het recept voor ontembaar vuur.

Terwijl het vorige keer in Malibu electriciteitskabels waren die de aanleidende vonken gaven, wijst alles nu meer in de richting van een nasmeulend (illegaal) kampvuurtje dat vast erg gezellig was maar uitdraaide op een ramp. Onbegrijpelijk hoe nog steeds mensen niet inzien hoe gevaarlijk het hier is om met vuur te spelen, zelfs in onze buurt is er een gezin dat hun avondlijk barbequevuurtje ongestoord laat nasmeulen tot in de ochtend, weekend na weekend, zelfs na meerdere aanmaningen van de brandweer na klachten van omwonenden. Ook wij zitten niet te wachten om ons huis te verliezen. De komende week laten wij alvast nog meer bomen snoeien rondom ons huis, de derde keer al dit jaar want we zijn er niet gerust in.

Volgens de laatste berichten op zaterdagnamiddag bij ons, op 12 uur na het uitbreken, zouden 49 woningen zijn verwoest, zijn duizenden geevacueerd, een oppervlakte van meer dan 10 vierkante kilometer en is de schade nu al groter dan de vorige Malibubrand. Er werd geblust met 15 helicopters, een omgebouwde DC-10 jumbo jet en 1500 brandweerlui. Een huis in Malibu is duur, voor een wooncontainer (= vaste caravan) betaal je al gauw 1 miljoen dollar neer, een huis in de canyons gaat van 3 tot 10 miljoen of meer. Een (erg dure) brandverzekering is verplicht, zonder krijg je geen lening, de banken weten wel waarom!

Alex is zeventien!

Er was er een jarig hoera, hoera ...

en daarom zingen we blij!

"Happy Birthday to yooouuuuu, Happy Birthday to yooouuuu,

Happy Birthday to Alex, Happy Birthday to you!"

Maar omdat deze zeventienjarige ergens in Florida zit met vriendinnetje heeft hij onze kussen nog tegoed, de taart en het kadootje ook.

verjaardagsfeestje

Een miezerige zondag zoals ze die in Californie maar maximaal 1 keer per jaar zien! Van bij het opstaan tot het gaan slapen, 'drizzling' zeggen ze hier, maar niemand die kloeg, integendeel, de ideale zachtste waterdruppeltjes die er bestaan om de natuur heel voorzichtig water te geven.

We hebben dus ook de hele zondag gezellig binnen gezeten en de haard eens goed laten branden, en eerlijk, ik weet echt niet meer sinds wanneer dat geleden is, waarschijnlijk moet dat ergens terug in Belgie geweest zijn. Het gekke is dat we er ook nog van genoten hebben, ten eerste omdat we weten dat het toch maar voor een dag is en ten tweede omdat we samen met vrienden hun zoontje, Alexander, zijn 6de verjaardag mochten vieren. Eigenlijk is het pas morgen, maar die gelukzak krijgt een driedagenfeest! Proficiat jongen! (En als je denkt dat het ventje er een beetje magertjes uitziet in zijn geraamte dan is dat omdat hij het liefste rondloopt in zijn 'skeleton' Halloween kostuum.)

Ook onze Alexander (alias Alex) is volgende week jarig en dit jaar valt dat samen met Thanksgiving, een goed gevierde feestdag voor de Amerikanen waarvan ze gelijk een lang weekend maken. (Al goed want onze kinderen hebben geen week herfstvakantie gehad en zo hebben ze toch nog een beetje verlof.) Zo maakte ik al plannen hoe dat met onzen oudsten te zullen vieren. Maar hij is me weer voor. Of het okay is dat hij dat weekend naar Florida gaat en op zijn zeventiende verjaardag zal hij in Disney World zitten. 't Is maar dat we't weten hey!

En over die regen gesproken, vanmorgen was de lucht klaarder dan ooit, een stralende zon en een warme wind, de zondagse dikke trui hangt dus alweer weg en het korte broekje met t'shirtje gingen weer aan. Leve het Californische weer.

Santa Ynez Valley

We zouden samen iets gezelligs doen op zondag, onze Belgische vriend Peter en zijn familie, zijn ouders op bezoek en wij. Maar omdat zondag ook surfdag is gingen onze oudste dochters liever naar het strand en trokken Bert en ik slechts met de twee jongsten erop uit.

Gaan wijnproeven was de opzet want Californie heeft het ideale klimaat voor het kweken van druiven en Californiers kunnen even goed als de Fransen daar een lekker wijntje van brouwen, al denkt niet iedereen daar zo over natuurlijk, ieder zijn smaak en ieder zijn persoonlijke voorkeur, daar hebben we allemaal recht op.

Met ons klein gezinnetje konden we de grote witte Chevy thuislaten en kropen we in Bert zijn klein bmw'tje, al goed want eens het koele en mistige kustgebied hadden verlaten reden we binnen in de zonnige Santa Ynez Valley en kon het dak naar beneden en dat is altijd genieten.

Een beetje de Sideways toer opgaan kan natuurlijk nooit geen kwaad en daarom aten we lunch in het gezellige Los Olivos Cafe in het gelijknamige Los Olivos stadje. (Slechts enkele kilometers verderop heb je daar de ingang van het wereldberoemde Neverland domein van Michael Jackson.) Met volle magen konden we met een gerust hart aan het wijnproeven beginnen waarvoor we gekomen waren. Toch hebben we maar een winerie gedaan, de "Lincourt Vineyards" waar we gelijk vijf verschillende wijnen konden proeven, maar we hebben er wel de tijd voor genomen op het deck en de kindjes konden ondertussen spelen in het gras. Zo hoefden we ons ook geen zorgen te maken over de chauffeurs want daarvoor vloeide de wijn niet rijkelijk genoeg.

En bijna voelden we ons helemaal in het zuiden van Frankrijk, want naast de wijnboeren heb je daar ook Lavendel boerderijen, dat de lavendel het hier uitstekend doet merkte ik al bij ons thuis waar ook onze plantjes het hele jaar door flink hun best staan te doen. Zoals het echte toeristen betaamd kochten we lavendelzakjes en andere voor thuis en ruikt het weer fris en zuiders in de badkamers.

Young Eagles

Benjamin ziet het wel zitten om piloot te worden als hij groot is, maar zo lang zal hij niet moeten wachten, want eens je op High School zit (14 jr) mag je aan een opleiding sportpiloot beginnen om twee jaar later je vliegbrevet te halen, dat kan je dus hebben voor een rijbewijs!

We wonen niet zo heel ver weg van de vlieghaven voor sportvliegtuigjes en privejets en niet zo heel erg lang geleden liepen we er al een keertje een dag rond op hun airshow en tegelijkertijd opendeurdag, zomaar tussen al die gerestaureerde, soms gloednieuwe of helemaal zelf ineengeknutselde vliegtuigen, eenzitters, tweezitters, vierzitters, uit elkaar gehaald of half klaar. Ondertussen duikelden stuntvliegers het luchtruim door, verbazingwekkend griezelig soms.

Vandaag had Ben een afspraak om een keer mee te vliegen in een vierzitter, nee geen stunts, maar een veilige vlucht over land en zee. Helemaal stoer en vol zelfvertrouwen stapte op de vleugel, want dat is de enige weg om erin te geraken en zeteltje hij naast een ander negenjarig ventje. Achteraf wist hij te vertellen dat het helemaal niet eng is en het enkel maar een klein beetje hobbelig was, dat kwam omdat hoog in de lucht de Santa Ana wind weer was opgestoken, aan land was er nog een koele zeebries maar daarboven waaide het alweer behoorlijk warme lucht.

En wat een geluk dat Catherine en Helena ook waren meegegaan want bij een andere piloot was er nog plaats voor hen ook, en ja dat zagen zij ook wel zitten en dan nog met nederlander Wim als sportpiloot. Wat een hobby!

belleketrek voor snoepjes

Natuurlijk ontkomen ook wij niet aan alle Halloweengekte, op school zijn er verkleedfeestjes en is er de jaarlijkse dans en langs de straten kijk je niet naast de opmerkelijk griezelig versierde huizen. Toch viel het ons op dat het dit jaar een stuk minder was, ook wij hadden er minder zin in, de bosbranden zitten daar zeker voor een groot stuk tussen.

Onze buurt is al helemaal flauw, een plaats waar heel wat individualisten, vrijzinnigen en kunstenaars hun eigen zin doen, dus ook voor Halloween of Kerst voelt niemand zich hier verplicht, je ziet zelfs geen enkel groepje kinderen in het donker langs de huizen gaan. Ook wij houden het sober, maar aan Trick or Treat doen we toch graag mee, daarvoor rijden we dan ook graag naar onze oude buurt, een goeie echte Suburbia waar zelfs de bewoners van de huizen verkleed hun deur openen of de wacht houden buiten.

Benjamin dropte ik bij zijn beste klasvriendje Jack, Catherine bij haar vriendin Kelly, Eveline bij vriendin Sammy en Helena ging met buurmeisje Mitsuki en mezelf. Het buurmeisje is wel al 24 jaar maar komt uit Japan en had het nog nooit gedaan, verkleed als heks was ze misschien wel de meest enthousiaste belleke trekker van de avond. We gingen maar door van deur tot deur tot de mandjes vol waren, ons benen moe en het al lang bedtijd was.

Pumpkin Push

Catherine

Helena

Benjamin

Afgelopen zondag hadden de drie jongsten hun eerste echte zwemwedstrijd, sinds enkele weken zijn ze bij het Y.team en iedere weekdag wordt er een uurtje hard getraind in het nieuwe binnenzwembad en nu zouden ze eens weten wat ze waard zijn, andere clubs en ander zwembad.

Alle drie hebben ze het ongelooflijk goed gedaan, ze hadden zich elk ingeschreven in een viertal races in hun eigen specialiteiten en dan is het leuk om eens te kunnen vergelijken met leeftijdsgenoten.

Ben in de Pumkin Push

En omdat het bijna Halloween is, morgen 31 oktober, waren er ook pompoenen bij. De zwemzondag werd afgesloten met een relay "pumkin push" of een aflossingskoers in het al zwemmende voortduwen van een pompoen. Plezant maar moeilijk!

California

En toen viel er op zaterdag (bij ons in Thousand Oaks) af en toe wat regen, een waar geschenk uit de hemel al was het een vuil. De druppels namen alle asdeeltjes op hun weg mee en daar kon je op het dak van donker gekleurde wagens niet naast kijken, maar niemand die erom zeurde, integendeel!

En toen rook de ochtendgloren op zondag weer zoals het hoort voor een maagdelijk vroeg uur, fris en zuiver, al snel zagen we ook weer die staalblauwe hemel verschijnen zoals we die gewoon zijn voor het immer zonnige Californie.

We lezen in de krant de vele verhalen over verlies en wat er nog te vinden is tussen de assen, meer dan 1900 huizen die door de brand zijn beschadigd of die er niet meer staan.

Maar binnen enkele weken zal dit oud nieuws zijn, hebben we misschien alweer ergens anders een bosbrand gehad, zijn er andere wereldschokkende dingen gebeurt terwijl Californiers heropbouwen en terwijl de natuur zich herpakt.

Mist van rook boven land!

(de pijl duidt aan waar wij wonen)

Het grootste deel van de branden zijn onder controle en sommigen zijn geheel geblust en zo is voorlopig het ergste voorbij, er is dus minder rookontwikkeling en gisteren gingen onze ramen dan ook weer gretig open om wat zuivere lucht te ademen maar vanochtend gingen ze weer angstvallig dicht.

Toch zijn de vuren vannacht niet aangewakkerd door nieuwe windstoten, zijn er geen nieuwe vuurhaarden en is het zelfs ongewoon windstil. Snel zullen we weer het koele zeebriesje kunnen inademen van over de Stille Oceaan, de hete temperaturen zullen dan ook weer naar gewone waarden terugkeren zo ergens tussen de 20 en 30 graden Celsius. Maar, dat super zachte zeebriesje brengt nu alle rook dat al dagen over de Stille Oceaan hangt terug aan land. We wonen in een soort trechter en alles komt naar hier.

Het is mistig, door een waas van witte rook piept amper die immer schijnende Californische zon, het regende heel erg fijne asdeeltjes op de auto, amper zichtbaar maar als ik adem voel ik dat ik niet genoeg lucht binnenkrijg, mijn ogen en neus voelen geirriteerd, we blijven dus weer binnen.

Al dagen worden we verbannen van alle buitensport en de kinderen worden op school al de hele week wijselijk binnen gehouden, we verlangen naar een gezonde koele bries!

Santa Ana

De balans: 1500 huizen vernield (waarvan 5 in Malibu, 1200 in San Diego County en de rest in de San Bernardino Mountains en elders). Een miljoen mensen gevlucht en die wachten om terug te kunnen keren. Velen weten niet of hun woning er nog staat, sommigen bellen hun eigen antwoordapparaat en zolang dat nog werkt hebben ze hoop, anderen stoppen hun adres en gsm nr. in journalisten hun handen in de hoop dat ze gaan kijken en hen een berichtje laten. Want niemand komt in het gebied zolang dat niet volledig veilig is verklaard.

Santa Ana winden zijn de winden die het in de herfst bijzonder aangenaam maken aan de kust maar waarvan iedereen weet dat het altijd bosbranden meebrengt. De beroemde "Endless Summer" vraagt ieder jaar zijn tol, maar deze keer wel bijzonder hoog, met nog ongekende schade maar met het grootste evacuatieplan ooit voor de staat Californie.

Santa Ana of de woestijnwind met orkaankracht door de canyons, deze schetsen leggen uit hoe die ontstaan. Dankzij de online Los Angeles Times.

Dag en nacht Breaking News

Bewust kozen we destijds om geen televisie te nemen, we halen alle nieuws dus via het internet en kranten in huis. Gelukkig hebben we voor onze regio een goeie life beelden brengende nieuwssite, http://www.cbs2.com/ zodat we zelfs in hete situaties als deze de rechtstreekse nieuwsuitzendingen niet echt helemaal moeten missen.
Uren gaan voorbij terwijl ik de filmpjes met die ellende zo zit te bekijken, getuigenissen van slachtoffers aanhoor en luister hoe een rampenplan zijn werk doet en dan moet ik de krant nog lezen.

Wat me zoal opvalt is:

• Gelukkig bijna iedereen beseft dat een leven belangrijker is dan een huis.
• Dat er heel hard gewerkt wordt om toch zoveel mogelijk woningen te sparen.
• Dat er erg snel gehandeld is voor hulpverlening, een les die geleerd is bij het Katrina hurricane drama.
• Vanaf dag 1 was er opvang open en is er gratis voorziening van voedsel en andere.
• Dat Amerikanen op top staan wat liefdadigheid betreft. De sociale zekerheid heeft hier dan wel geen goeie reputatie maar mensen weten des te meer hoe belangrijk het is elkaar te (proberen) helpen.
• Dat we weer eens kunnen meemaken wat een helden die brandweermannen hier toch zijn en hoeveel ze er wel van hebben!
• Dat het pijn moet doen om zomaar alles achter te laten en niets anders te kunnen doen dan in spanning wachten op nieuws en pas te mogen terugkeren als alles weer helemaal veilig is.
• Dat het nog veel meer pijn moet doen als dit je tweede keer. (Arrowhead in de San Bernardino Mountains kende in 2003 al enorme branden met veel aan de vlammen verloren huizen.)
  

Dankzij de wind die gaan liggen is, wel nog vanuit het binnenland en erg warm, hebben we hier thuis nu geen last van de rookwolken, we zien ze enkel nog in de verte in dunne slierten en gisterenavond zagen we aan de horizon van het bergmassief de rode gloed. De zon schijnt weer, kinderen hoorde ik op school terug buiten spelen, mamas en papas te voet en zonder mondmasker om hun kroost te brengen en de eerste joggers en mountainbikers op de straat sinds afgelopen zaterdag. Voor het eerst staan weer enkele ramen open thuis, wat een opluchting.

Maar het drama is nog niet over, wij hebben er enkel geen last meer van. Maar het weer werkt nu tenminste mee met de brandweerlui want die onrustige en sterke woestijnwind is gekalmeerd, behalve dan waar het nog hard aan't branden is, want daar maken de hitte en het vuur hun eigen storm.

Toch doet ons dit weer eens goed nadenken over onze eigen "brush clearance", of een braakliggende zone die je verplicht maait rondom je eigendom als je naast of in natuurgebied woont. Dit werkt als bufferzone bij een eventuele natuurbrand naast je deur.

Die natuurbranden zijn een eeuwenoud fenomeen voor Zuid-Californie. Telkens opnieuw vanaf oktober tot het regenseizoen begint (meestal vanaf december-januari) zorgt een regelmatig opstekende Santa Ana wind voor een spontaan onstane bosbrand. Factor is deze extreem droge en strerke wind met orkaankracht, maar ook de vegetatie zelf. Enkel planten hoog in oliecentratie kunnen in deze bergen overleven, in dit Middelands Zeeklimaat in een bergformatie waar het enkel af en toe een dagje regent in de wintermaanden. Komt daarbij dat na maanden droogte het houtgewas erg droog is. Beide de perfecte brandstof. Vorige winter was het al zeer droog zodat we toen niet van een echte rustperiode van het "fire" seizoen konden spreken, daarentegen waren de vorige twee winters bijzonder nat, zodat alle natuurgroen goed is opgeschoten, hoog droog oliehoudend struikgewas, extra brandstof dus.

En de wind ging liggen...

... in de namiddag toch.

Google map met de plaatsen van de vuren vandaag, de gele pijl wijst naar onze woonplaats, klik op de foto voor een grotere versie.

De dag begon voor ons rustig, de warme wind blies volledig naar het westen en zo gingen de dikste rookwolken aan ons voorbij, nu het wat rustiger waaide en de lucht wat klaarder was zagen we maar pas goed de vele omgewaaide bomen en afgebroken takken. Op school werden de kinderen opnieuw de hele dag binnen gehouden en werden alle buiten sportactiviteiten afgelast voor de nog steeds zwaar verontreinigde lucht, ook al voelde de lucht al veel zuiverder aan en zagen we al weer wat meer blauw aan de hemel, dit is enkel maar bedrog. Dit is onze ervaring van de dag, want de bosbranden razen nog steeds verder.

De voorlopige telling stond vanavond als volgt in de krant:
420,424 acres burned (afgebrand terrein)
1,155 homes destroyed (huizen vernield)
881,500 people evacuated (mensen geevacueerd)

Lake Arrowhead ligt nauw aan ons hart, een erg aangename berggemeenschap waar we ons thuis voelen en waar een goede vriend van ons ook zijn huis heeft, waar we ettelijke keren verbleven , die gisteren is gevlucht en nu ergens in Los Angeles city afwacht op wat gebeuren gaat.

Evacueren is alle waardevolle papieren van het huis bijeengraaien (bank, verzekeringen), persoonlijke papieren, huisdieren en wegwezen.

De rookpluimen vanuit de lucht op maandagnamiddag. Bedenk dat het gebied met de rode vlekken (brandhaarden) groter is dan Belgie.


Dit blijft er over als het vuur door je straat heeft geraasd.


Dinsdagnamiddag na school, zicht vanop ons balkon, de rookpluimen die nu naar het westen blazen gingen de dagen voordien over ons heen. De lucht is nog steeds verdacht grijs en heel in de verte zien we een streepje klare blauwe lucht.


Dit is het zicht vanop het ander balkon, onze achtertuin of de aangrenzing met de Santa Monica Mountains. Zie duidelijk de gemaaide zone zoals het moet en links de aangeplante zone die met automatische sproeiers water krijgt, een groenzone. De buren hun keuze maar geeft ons geen veilig gevoel. Volgens de wet moet tegen 1 juni van ieder jaar alle droge struikgewas en planten zijn afgemaaid en opgeruimd binnen een cirkel van 100 foot (ongeveer 35 meter?) van gebouwen, als het daar dan in de bossen brandt, dan is je huis beter beschermd. Dit is de richting van waaruit we niet graag vlammen zouden zien komen.

De huizen worden op deze manier beshermd tegen brandschade.

Catherine in Karrewiet

Deze ochtend net voor zevenen kwam er telefoon uit Belgie, Karrewiet aan de lijn, of er een van de kinderen (onder de vijftien wat hun eigen doelpubliek is) wat kon vertellen over de branden in hun uitzending van vijf uur?

Catherine onderbrak haar ontbijt en trok onvoorbereidt met de telefoon naar haar kamer en handelde dit kort interview in alle privacy af, gelukkig is er zoiets als Karrewiet online zodat we nu ook allemaal kunnen horen wat zij er zoal over te vertellen had! (De link ligt achter de televisie rechts onder en daarna ga je naar dinsdag 23 oktober.)

En laten ze het nou net ook in dezelfde aflevering over de film Surf's Up hebben, wat een toeval!

Papa zal content zijn vanavond, mag ook wel, hij belde daarnet nog, is moe omdat hij weer meer dan 2 uur onderweg was want door de branden in Malibu is de PCH afgesloten en moet hij nu via de 405, de drukste autostrade van Amerika. De onzuivere lucht en de nu drukkende hitte maakt ons ziek, de spanning om al dat ontembaar gevaar is vermoeiend en zolang de wind niet gaat liggen, gaat draaien en we weer kunnen genieten van een zuivere, koele en vochtigere oceaanwind, houden we ons rustig en wachten af.

Vuurstorm raast verder

Fire, fire, fire, is al wat we horen, zien en ruiken. Al een geluk dat we geen televisie kijken, want zelfs de online uitzendingen maken ons nu al zenuwachtig, laat staan die breedbeeldtoestellen die in alle huiskamers staan te spelen met live uitzendingen, kinderen worden er gek van.

Voor een maandag was het griezelig rustig buiten, autos maar geen enkele voetganger, terwijl maandag anders een topdag is voor joggende mamas. Onze scholen waren open maar alle kinderen werden de hele dag binnen gehouden. De Middle School werd geevacueerd en zo kon papa Helena en Catherine weer snel gaan afhalen, Bert die anders al lang vertrokken is maar de hele week niet langs de afgesloten Pacific Coast Highway in Malibu kan en dus via een (erg drukke) omweg naar het werk moet rijden en dus liever de ochtendspits eerst aan zich voorbij liet trekken, de Middle School die te veel schade had door de sterke winden en de kinderen niet veilig kon onderbrengen.

Het huis is nog steeds hermetisch afgesloten en ja, de airconditioning draait maar werkt met opgezogen lucht van binnenuit, koelt en filtert die en zo werd het binnen aangenaam fris met een 'clean' gevoel. Maar buiten is die vieze rook en die doordringende geur, de lucht is vuil en ongezond. Alle sport binnen en buiten is afgelast en de automatische telefoonboodschappen van de scholen en schoolgemeenschap met updates in de situatie komen afwisselend gedurende de hele dag binnen. Vandaag was het dertig graden en toch voelde dat niet zo, dat komt door de extreem lage vochtigheidsgraad.

Een "fire storm" is een geschikte naam voor de situatie, meer dan een dozijn serieuze bosbranden in korte tijd en in gelijkaardige omstandigheden onstaan, verspreidt over Zuid Californie en die ondertussen in amper twee dagen tijd al heel wat menselijk leed heeft veroorzaakt, honderden huizen zijn vernield, wie hier woont weet wel waarom hij ieder jaar een fortuin aan brandverzekering betaald!

De bosbranden, een natuurfenomeen dat altijd zo is geweest, lokale Californiers leven ermee zowel met de jaarlijkse branden als met de tienjaarlijkse grote aardbevingen. Onlangs had ik het er nog over met de buren die nu 25 jaar op deze helling wonen, zij zijn in die tijd twee keer geevacueerd geweest, telkens het vuur tot in de achtertuin maar verder geen schade. "Brush clearance", een wet waarbij je ieder jaar voor 1 juni alle droge beplanting in een vastgelegde perimeter rond je eigendom moet weggemaaid hebben, de brandweer controleert dat en je werkt bij waar nodig. Enkel maar om je eigendom te beschermen want dat deze bossen af en toe eens helemaal platbranden, dat is zeker, een van de wondere eigenschappen van dit gebergte in een Middelands Zeeklimaat, gelegen tussen de woestijn en de Stille Oceaan.

Wel iedere vijf minuten kijkt er iemand door een raam, "het ruikt naar vuur", dus die waarneming zal ons niet meer waarschuwen als het echt dichtbij zou zijn, in de verte zien we de rode vuurschijn boven de bergtoppen. Sprinklers stonden verdacht en opvallend lang de planten te sproeien wat hoger op de heuvel, en in de parken daar kom je nu niet in want die zijn volledig afgesloten door deze extreem gevaarlijke situatie.

Hoe zal het verder verlopen? Niemand weet het, alles hangt af van het weer. Maar voor morgen voorspellen ze nog hardere windstoten (die ik ondertussen trouwens al hoor razen door de schouw van de open haard) bij veel hogere temperaturen, dat ziet er dus voorlopig niet erg goed uit. En hoe zal mama haar nu voorbereiden op de trail race van zaterdag als de parken afgesloten zijn door het hoge brandgevaar?

Op deze online zender zijn talloze reportages te bekijken. Kijk zeker eens naar het DC10 vliegtuig dat vuurvertrager over het brandende Arrowhead sproeit.