Bewust kozen we destijds om geen televisie te nemen, we halen alle nieuws dus via het internet en kranten in huis. Gelukkig hebben we voor onze regio een goeie life beelden brengende nieuwssite, http://www.cbs2.com/ zodat we zelfs in hete situaties als deze de rechtstreekse nieuwsuitzendingen niet echt helemaal moeten missen.
Uren gaan voorbij terwijl ik de filmpjes met die ellende zo zit te bekijken, getuigenissen van slachtoffers aanhoor en luister hoe een rampenplan zijn werk doet en dan moet ik de krant nog lezen.
Wat me zoal opvalt is:
- Gelukkig bijna iedereen beseft dat een leven belangrijker is dan een huis.
- Dat er heel hard gewerkt wordt om toch zoveel mogelijk woningen te sparen.
- Dat er erg snel gehandeld is voor hulpverlening, een les die geleerd is bij het Katrina hurricane drama.
- Vanaf dag 1 was er opvang open en is er gratis voorziening van voedsel en andere.
- Dat Amerikanen op top staan wat liefdadigheid betreft. De sociale zekerheid heeft hier dan wel geen goeie reputatie maar mensen weten des te meer hoe belangrijk het is elkaar te (proberen) helpen.
- Dat we weer eens kunnen meemaken wat een helden die brandweermannen hier toch zijn en hoeveel ze er wel van hebben!
- Dat het pijn moet doen om zomaar alles achter te laten en niets anders te kunnen doen dan in spanning wachten op nieuws en pas te mogen terugkeren als alles weer helemaal veilig is.
- Dat het nog veel meer pijn moet doen als dit je tweede keer. (Arrowhead in de San Bernardino Mountains kende in 2003 al enorme branden met veel aan de vlammen verloren huizen.)
Dankzij de wind die gaan liggen is, wel nog vanuit het binnenland en erg warm, hebben we hier thuis nu geen last van de rookwolken, we zien ze enkel nog in de verte in dunne slierten en gisterenavond zagen we aan de horizon van het bergmassief de rode gloed. De zon schijnt weer, kinderen hoorde ik op school terug buiten spelen, mamas en papas te voet en zonder mondmasker om hun kroost te brengen en de eerste joggers en mountainbikers op de straat sinds afgelopen zaterdag. Voor het eerst staan weer enkele ramen open thuis, wat een opluchting.
Maar het drama is nog niet over, wij hebben er enkel geen last meer van. Maar het weer werkt nu tenminste mee met de brandweerlui want die onrustige en sterke woestijnwind is gekalmeerd, behalve dan waar het nog hard aan't branden is, want daar maken de hitte en het vuur hun eigen storm.
Toch doet ons dit weer eens goed nadenken over onze eigen "brush clearance", of een braakliggende zone die je verplicht maait rondom je eigendom als je naast of in natuurgebied woont. Dit werkt als bufferzone bij een eventuele natuurbrand naast je deur.
Die natuurbranden zijn een eeuwenoud fenomeen voor Zuid-Californie. Telkens opnieuw vanaf oktober tot het regenseizoen begint (meestal vanaf december-januari) zorgt een regelmatig opstekende Santa Ana wind voor een spontaan onstane bosbrand. Factor is deze extreem droge en strerke wind met orkaankracht, maar ook de vegetatie zelf. Enkel planten hoog in oliecentratie kunnen in deze bergen overleven, in dit Middelands Zeeklimaat in een bergformatie waar het enkel af en toe een dagje regent in de wintermaanden. Komt daarbij dat na maanden droogte het houtgewas erg droog is. Beide de perfecte brandstof. Vorige winter was het al zeer droog zodat we toen niet van een echte rustperiode van het "fire" seizoen konden spreken, daarentegen waren de vorige twee winters bijzonder nat, zodat alle natuurgroen goed is opgeschoten, hoog droog oliehoudend struikgewas, extra brandstof dus.
