Alex-san back from JAPAN

Hij is ondertussen al weer drie dagen thuis, content en met een opperbest humeur. Vermoeidheidsverschijnselen zijn niet te merken en al evenmin iets van wat men een "jetlag" zou noemen. De eerste avond was het supergezellig laat geworden met kadootjes uitdelen, netjes uitgezocht voor elk van ons en ieder is er even blij mee. Wat dacht je, waaiertjes, sticks, thee en de bijhorende theecups en een zomerkimono voor het vriendinnetje en een heleboel "You can't go more Japanese than Hello-Kitty" spulletjes. De tweede avond was het supergezellig met onze Belgische gasten die in de ochtend weer waren toegekomen van hun twee-weken-trip door California-Nevada-Utah. De derde avond, nu dus, ligt al hun bagage weer klaar om deze nacht richting luchthaven te trekken om op tijd een vroege vlucht te halen en vind ik eindelijk na dagen weer even wat tijd en energie om een klein stukje bij te bloggen.

Om 10:52 zou hij landen in terminal 6 van United, een half uur te vroeg waren wij er al, maar beter vroeg dan laat zeggen ze toch!

Kara was met ons mee in de wagen, maar dat wist hij niet, ze/wij wou/wilden hem verrassen. Opgetut en blij met een bos bloemen stond ze zenuwachtig achter het hoekje te wachten en het duurde nog eindeloos ook. Internationaal dan moet je door de douane en hij als niet Amerikaan ook nog eens langs immigratie, het duurde nog tot 11:50 eer we hem in de verte zagen aankomen.

Daar was hij dan, veilig en wel terug op eigen bodem. Allemaal blij om hem weer terug te zien en hij om weer thuis te zijn maar toch ontbrak nog iets... tot hij een telefoontje kreeg dat hij zich moest omdraaien, en wie stond daar? Kara. Toen kon zijn geluk niet meer op, de vonken vlogen eraf, zomaar in de terminal, mooie romantiek, ik ben blij dat we dat zo mogen meemaken.

Een paar sfeerbeeldjes.

Alex-san message from JAPAN 6

Wellicht het laatste berichtje vanuit Toyama, Japan.

Op dit moment, maandagavond in California, dindsdagochtend in Belgie en dinsdagnamiddag in Japan. De laatste dag voor zijn vertrek terug naar huis. Woensdagochtend neemt hij zijn eerste vliegtuig om na de middag de vlucht Tokyo-LAX te nemen, op woensdagochtend komt hij toe in LAX, een reis terug in de tijd.

Tijdens de afwas krijg ik van hem een sms-je met de vraag om online te komen, hij heeft een aantal inpak-vragen. Dit is een trukje dat hij al meer gebruikt had als hij ons dringend te spreken had, vlug, efficient en niet duur. Snel werk ik het karwei af en zet de computer aan.

Hij heeft te veel bagage, zijn zak weegt te zwaar voor de binnenlandse vlucht die hij moet doen om in Tokyo te geraken, "hij is nu al te zwaar en alles zit er nog niet in?" "Zal ik een goedkope tweede zak bijhalen of steek ik het in een doos?" Na wat heen en weer geklets zal hij op zoek gaan naar een goedkopere tweede zak en als hij het niet kan vinden dan stopt hij het maar in de doos die hij al heeft, goed toeplakken en een goeie koord rond. Blijkbaar kan hij een hele doos vullen met kadootjes, of was dat een grapje?

Vanavond is er een zeer groot vuurwerk in de stad waar hij de andere uitwisselingsstudenten nog hoopt te zien, de anderen komen uit andere werelddelen en/of blijven voor langere of andere tijdsspannes, een beetje afscheid dus.

Hij is toch wel een beetje blij om naar huis te komen, hij verlangt naar zijn eigen kamer, zijn eigen huis en zijn eigen gewoontes en volgens zijn vriendinnetje was hij geen 6 weken weg, maar waren het 7 weken of 49 dagen en zij heeft het geteld.

Nog een laatste serie foto's van hun uitstap naar de berg Tateyama, en van zijn Belgisch-Amerikaanse pannenkoeken die hij voor zijn familie bakte op de laatste, extra vroege, zondagochtend.

Alex-san in Japan, new pics.

Veel tekst en uitleg krijgen we niet,
maar wel af en toe een nieuwe reeks foto's
en dat is ook goed.

Vorige week kwam zijn jongste gastzusje een weekje naar huis om vandaag, maandag, in Santa Barbara aan te komen, ze komt een jaar aan de University studeren. We zullen haar zeker en vast ontmoeten en ook haar ouders hopen om snel eens naar de US te kunnen komen. Zo is er veel kans dat de contacten tussen hemzelf en zijn gastfamilie zullen behouden worden.

Oh ja, zijn paspoort met visum zat vrijdag al bij zijn post in Toyama, het duurde dus geen week maar slechts twee dagen. Nu is hij (en wij ook) gerust, want zo kan hij zonder problemen terug de US binnen.

Hij zal veel te snel weer thuis zijn, hij is vol verlangen om zijn vriendinnetje terug te zien maar anderzijds heeft hij het daar super naar zijn zin. Zijn terugkeer op 2 augustus zal met dubbele gevoelens zijn.

Alex-san message from JAPAN 5

Hij maakt het goed, heeft een heleboel nieuwe vrienden bij en voelt zich opperbest bij zijn gastfamilie. Hij geniet van zijn laatste weken in Japan.

Zijn verplicht bezoek aan de Amerikaanse ambassade heeft hij vandaag gedaan. Omdat ons visum ondertussen al een verlengde versie is van het eerste, kan hij Amerika niet opnieuw binnen zonder dat deze ook officieel in zijn paspoort staat en dat kan alleen gebeuren buiten Amerika, voor hem dus in Japan. De bundel ingevulde papieren hadden wij al voor zijn vertrek klaargemaakt, maar de betaling en de afspraak en het bezoek met interview had hij zelfstandig te doen. Omdat het in Tokyo niet meer binnen zijn tijdsspanne kon, werd het Osaka. Een week later wordt het naar hem thuis in Japan opgestuurd.

Dit is zijn korte verslag in een email naar mama:

Ik ben vandaag naar de Amerikaanse ambassade gegaan en het is helemaal in orde gekomen.

Om vier uur deze ochtend ben ik opgestaan om 30 minuten later te kunnen vertrekken, om de trein van 4:55am naar Osaka te nemen, de supersnelle trein "the Thunderbird". Door de hevige regen kon de trein niet snel rijden zodat ik 2,5 uur later ben toegekomen in Osaka en daardoor was ik ook 2 uur te laat op mijn afspraak. Gelukkig was ik nog net op tijd om toch nog binnen te mogen. Het geheel met interview duurde maar 30 minuten. Toen heeft de YFU verantwoordelijke uit deze omgeving me meegenomen voor een lunch. Daarna heb ik nog twee uur moeten wachten op een trein terug omdat mijn eigenlijke trein afgelast was door het slechte weer. Later dan voorzien kon ik toch vertrekken en na 5,5 uur ben ik terug thuis geraakt.

Daarna zijn we met de hele familie nog gaan uit eten.

Het was een drukke dag en ik ben heel erg moe.

Blog Nederlander met YFU in Japan

Dankzij de Belgische Vincent die al jaren in Japan, Yokohama, woont, kreeg ik de volgende blog doorgespeeld: een zeventienjarige Nederlandse jongen die sinds vorige week ook met YFU op zomeruitwisseling in Japan, Yokohama, is. Het is niet dezelfde Nederlander die sinds enkele dagen bij Alex in de groep zit, maar wel leuk om de ervaring ook eens vanuit een andere hoek te lezen.
Robin in Japan

Alex-san message from JAPAN 4

(een reconstructie uit een email naar mama)

Afgelopen zaterdag ben ik 's avonds naar een party met mijn familie geweest, amai, al dat Japanees, maar wel heel gezellig.
Zondag hadden we een samenkomst van alle YFU-studenten uit Toyama. Op die meeting was er iemand uit Nederland die hier toen pas twee dagen was, die jongen zit nu ook in mijn klas. Nu kan ik ook al eens af en toe wat Nederlands praten, maar meestal praten we in het Engels want dat ben ik gewoon en daar versta ik hem beter in.
Vandaag, maandag, zijn we met een paar naar de Karaoke geweest en dat was heel erg tof, ik denk dat we dat nog gaan doen. Het kon niet beter!
Misschien moeten we voor thuis ook zo'n karaoke-machien gaan kopen. Ze zetten dat hier in een kamer en die is dan alleen voor je eigen groep, ge zit dus helemaal prive.
Ik weet niet wat ik nog moet schrijven, behalve dan dat ik al aan de helft van mijn exchange tijd zit, wel ja, het gaat snel, veel te snel!

Meer foto's op PBase

Alex-san message from JAPAN 3

Meer foto's op Pbase.

Ik zit niet meer tussen de Japanners in een klas, maar samen met andere uitwisselingsstudenten samen, dan leren we over de taal en de cultuur. We moeten maar tot 's middags naar school. Dan ga ik naar huis om me om te kleden en daarna ga ik nu samen met andere exchange students in de stad tot zes uur ongeveer. Tegen dan is mijn host-dad ook thuis en kunnen we samen eten.

Afgelopen zaterdag had ik school, met alle exchange students zijn we naar een Inktmuseum geweest.
Daarna gingen we naar een echte traditionele Tea-ceremony, dat heb ik gefilmd.
Dan zijn we nog samen naar de film "Mission Impossible 3" gaan kijken, die kwam die dag net uit, dat was wel heel erg tof.

Zondag hebben we zeer lang uitgeslapen. Toen zijn we naar een 2de hands markt geweest en nog wat rondgewandeld in Toyama. Mijn host-dad heeft me toen getoond waar er een Shopping street is en die is eigenlijk zeer dicht bij mijn huis.

Daarna zijn we naar de Gym geweest voor een goeie 'work-out'.

De zondag hebben we afgesloten met "Mission Impossible 2" te bekijken bij ons thuis.

En dan maandag was het weer school waar ik nog wat over Japan geleerd heb.
Na de lunch heb ik Kyudo gedaan, dat is als boogschieten maar met een hele grote boog.

Daarna zijn we op bezoek geweest bij de Mayor (burgemeester) van Toyama.

Toyama is "berg", maar de hoge toppen heb ik nog niet kunnen zien omdat het nu regenseizoen is en het vaak bewolkt is, anders zou ik de sneeuw moeten kunnen zien liggen, ik zag er al foto's van en het is zeer mooi.

Japan is wel heel erg duur, ik heb al mooie kledij gezien maar voor een jeans is het minstens $100, drank en snacks zijn goedkoper.

Ik weet niet of jullie het nieuws volgen of niet, maar North Korea is rare dingen aan het doen met nucleaire bommen, ze hebben er 7 afgevuurd tot in de Japanse zee om ze te testen. Japan en Amerika zijn al samengekomen want ze zijn er niet helemaal gerust in, iedereen praat erover. Ik woon daar nu wel heel dichtbij, de Belgische ambassade in Tokyo heeft mijn gegevens, als er wat zou gebeuren kunnen ze me vinden en me onmiddelijk naar Los Angeles of Belgie sturen, maar niets om ons al zorgen over te maken.

JAPAN: foto's online

Vanaf vandaag krijgt hij maar halve dagen school, zo trof ik hem geheel onverwacht op msn deze avond, wapperend met een blad papier voor wat afkoeling want de lucht is warm en vochtig, zijn ijsje naar binnen lepelend, wachtend tot zijn host-mom en host-sis thuiskomen.
Nu heeft hij wat meer tijd en krijgen we vandaag de eerste foto's te zien.

Alex-san message from JAPAN 2

(een reconstructie uit een email naar mama)

Met die stokjes eten lukt vrij goed, maar ze hebben ook vorken en messen en in het begin gaven ze me die ook, maar toen haalde ik mijn stokjes boven (die ik gekregen heb op mijn afscheidsfeestje) en daar eet ik nu mee. Ge zou hier dus niet moeten verhongeren hoor mama, maar mama, ge zult wel eens best gaan oefenen in de Panda Express dat ge het ook kunt tegen dat ik terug ben, want dan ga ik eens Japans met jullie gaan eten hoor!

Mijn kleren zijn ook al eens gewassen en ik heb net mijn uniform in de vuile wasmand gedaan. Ik zal ook zeker vragen als ik wil dat ze gewassen worden.

Ik heb nu ook al mijn busabbonnement gekocht voor een maand, de rit duurt maar ongeveer 10 min, denk ik, maar ik zou het eens moeten timen om zeker te zijn.

Morgen gaat mijn host-dad me Toyama tonen, voor zondag weet ik het nog niet.

We gaan ook zeker eens een dag naar Yokohama waar mijn host-sister woont, diegene die in augustus in Santa Barbara komt studeren voor een jaar.

Op school spreken ze allemaal een beetje Engels, want dat is hun tweede taal, ze kunnen het tenminste lezen en verstaan. Alles is in het Japanees en Engels.

Mijn host-dad volgt al vijf jaar avondles Engels, dus dat lukt ook wel.

Ik zit samen met 10 andere exchange students in een Japanees class. Vanaf de 29 juni begint de tweede term en dan krijgen we dat ook een hele maand. We moeten veel schrijven, maar ik kan niet volgen. Daarom schrijf ik maar brieven naar Kara en ook in mijn traveljournal dat ik van jullie gekregen heb. Ik heb al 12 pagina's naar Kara geschreven en heb ze gisteren gepost, het kostte 400 yen!

Ik vind het tof dat het lukt met Kara en Ben, doe ze maar de groeten als ze komt en geef ze maar een kus van mij. (huh... nee, dat niet...)

Alex-san trekt zijn plan

In een mailtje stelde ik hem enkele vraagjes:

• Lukt het wat met stokjes eten? "Ja het eten met de stokjes lukt goed, vandaag moest ik proberen natte rijst er mee te eten en dat lukte, moeilijker kan het niet meer he!"
• Hoe zit het met schoolkledij? "Voor school heb ik een uniform gekregen, dat is een shirt and blauwe broek maar ik heb er maar 1 van en dat moet ik 5 dagen dragen! Hoe ik dat ga doen weet ik nog niet, maar ja, ik zie het dan nog wel hey."

Verder vertelde hij nog dat de vader hem de "postoffice" ging tonen en dan gaat hij er morgen na school eens langs.

Alex-san message from JAPAN 1

Hey, Alex hier,

ik ben hier nu een dag in de family en het is vrij goed!

Vandaag al naar school @ moeten gaan en morgen ook, en ik denk tot het einde van mijn verblijf hier! Het is vertrekken om 7.30u in de ochtend en dan thuis tegen 7.00u uur 's avond.

Ik moet de bus nemen en nu moet ik nog per rit betalen maar ik denk dat we vrijdag een buspas gaan halen, het is 420 yen per busrit naar school, enkele rit... dus 2x 420 per dag.

En ja, ik moest gisteren 7 uur in de luchthaven wachten voordat ik mijn vliegtuig naar Toyama kon nemen omdat we met de groep samen in het hotel vertrokken en de meesten een vroege vlucht hadden.

Er zijn hier, ik denk, nog 6 andere studenten van ergens anders en nog 4 van YFU. Een meisje vanuit Texas die hier een paar huizen verder verblijft maar zij was in de vroege groep van YFU-studenten die vertrokken waren voor mij. Ik denk dat er ook nog 2 vanuit Australia zijn, en nog andere landen ... maar de meeste van America!

De mensen hier thuis hebben internet dat ik mag gebruiken en ook een micro en webcam, maar ik weet nog niet of ze skype hebben maar wel msn ...

Het weer is warm en vochtig, @ maar soms valt het mee, het hangt er vanaf!

Het is nu 9.30u en ik ga nu douchen en dan gaan slapen!

Bye, Alex.

Alex-san Call 4

Om 5u. 's morgens, maar dat geeft niet want we zijn blij als we wat horen, hij is de enige die ons elke nacht mag wakker bellen, met het uurverschil is het niet altijd evident om een gepast moment te vinden, dus mag hij bellen wanneer het voor hem het beste past.

Hij zit in een hotel aan de luchthaven in Tokyo voor een korte nacht, want hij moet vroeg weer vertrekken met een vlucht tot in Toyama, vandaar zal zijn gastfamilie hem meenemen naar huis. Het ging goed, een slechte vlucht gehad maar zonder veel uitleg. Moe met een tevreden ondertoontje, zo klonk het. Het volgende berichtje zal ongetwijfeld van bij zijn gastfamilie zijn.

Alex-san Call 3

Zondagochtend, we zitten nog aan't ontbijt.

Hij belt vanuit de gate, ze zijn ingecheckt en wachten tot ze mogen boarden.

Vertrek: LAX-12.33 zondag, Aankomst: Tokyo-15.55 maandag.
Een non-stop vlucht van 11hrs 22min met een Boeing 747.

Ze zijn allemaal wat zenuwachtig, want ze weten dat dit hun laatste trip samen is, "ze" voor de Japanreis nog vreemden maar ondertussen al heel wat vriendschappen. Eens geland in Tokyo mogen ze nog een nacht uitrusten in een hotel om dan ieder voor zich de tocht verder te zetten tot bij de gastfamilie.

Alex-san Call 2

Na een volle twee-en-een halve dag met een "exploring Japan slide show" - "radio exercises" - "let's practice Japanese" - "survival Japanese" - "Bafa Bafa" - "current Japan" - "Japanese High School" - "Culture Shock and adjustment" - "Cultural Workshops" - "Dinner with sponsor" - "Japanese Etiquette, Good Gaijin/Bad Gaijin" - "Bamga" - "Skit presentations" - "Alumni Panel" - "departure information" - "Obento Dinner" belt hij ons op zaterdagavond nog even op. Zijn stem klinkt een beetje anders, maar wel super enthousiast en vrolijk, hij staat samen met de anderen te wachten om naar de "Japanese Bon Dancing" te gaan, om daarna hun valies te pakken om dan ook nog een "Sayonara Party" te hebben.

Morgenochtend om half zes opstaan om de rechtstreekse vlucht Tokyo op tijd te halen. Hij heeft belooft ons voor het vertrek nog even te bellen.

Alex-san Call 1

Ik lag nog in bed, de gsm rinkeld "dag mama, ben ik hier."

Hij maakt het goed daar in San Jose. Het orientatie-programma is inderdaad heel erg druk, tot op de minuut georganiseerd.

"Wat heb je zoal gedaan?" vraag ik dan. "Veel Japans geleerd mama."

Natuurlijk! Maar hij ziet het nog steeds zitten.

Gisteren had hij samen met enkele anderen een diner in een sjiek restaurant met de sponsor, iemand van Sony, hij was er van onder de indruk. Een digitale camera was een extra kadootje.

's Avonds zijn enkele van hen overvallen in hun kamer, politie had erbij moeten komen, ook dat heeft hem gegrepen.
Hij beseft des te meer dat hij nu extra voorzichtig moet zijn.

"Alles zit in mijn broekzakken mama, daar komen ze niet in!"

Net daar had papa nog commentaar op gegeven voor zijn vertrek, omdat alles zomaar in die zakken zit, zijn digicamera, zijn cellphone, zijn ipod en zijn wallet. Misschien toch niet zo slecht, die baggy broeken waar veel plaats in is.

depart to San Francisco

Donderdag, kwart voor twee, 'k ben net weer thuis vanuit Los Angeles, een telefoontje van Alex:

"We zijn toegekomen in San Francisco mama, we wachten nog op een paar anderen en op onze valiezen, er zijn ook een paar verantwoordelijken van Y.F.U. Ik bel vanavond nog wel eens voor ik ga slapen."

De eerste etappe zit erop.

Van daaruit gaat het met een shuttle busje naar de University in San Jose voor hun driedaagse pre-orientatie voor Japan. En dat zal hard nodig zijn, want van echt voorbereiden is nog niet veel in huis gekomen. Ten eerste is een einde schooljaar altijd al wat drukker en ten tweede een liefje dat je liever niet achter laat en ten derde een hele boel vriendinnen en vrienden die geen afscheid kunnen nemen en net bij het begin van de zomervakantie.

Gisterenavond was het moeilijk en deze ochtend om zeven uur stonden ze weer aan de deur met een ontbijt van bij Starbucks dat ze gezellig op het bankje aan de voordeur hebben opgegeten met zijn viertjes. Het liefje moest dan naar school, de buurjongen ook, maar de vriendin/buurmeisje heeft verder helpen inpakken, als 'senior' -of nu afgestudeerd Highschool student- is ze reeds vrij van school.

The beginning of his journey can start right here. Good luck my son. We love you!

JAPAN: pre-orientation Day

Nog maar een kleine drie weken en dan vertrekt Alexander voor een dikke zes weken naar een gastfamilie, ergens in Japan. Bijna dagelijks valt er nieuwe informatie in de brievenbus en vandaag hadden ze een orientatiedag in Orange County met alle jongeren uit Southern California en Arizona die met Youth For Understanding wegtrekken naar het buitenland, voor een jaar of zoals Alex voor de zomer. Ik telde ongeveer een dertigtal jongens en meisjes tss. de vijftien en de zeventien jaar, waarvan een twintigtal de zesweken zomertrip maakt naar Japan.

Door rollenspel en gesprekken werden ze een eerste keer klaargemaakt voor hun komende culture-shock, met gebarentaal en lichaamstaal leerden ze dat niet alles is zoals het op het eerste zicht lijkt. Een hele dag hebben ze samen doorgebracht en hun spanning en verwachtingen voor de eerste keer gedeeld. Tegen half vier in de namiddag kregen wij als ouders onze eigen bijeenkomst om alle algemene informatie samen door te nemen, praktische dingen zoals het vertrekkensklaar maken en paspoort gedoe maar ook het emotionele zoals je kind voor een tijdje opsturen naar gastouders, hen voldoende loslaten zodat er ruimte is om zich te binden met de nieuwe familie en omgeving en wat je kan verwachten als je kind terugkomt omdat het in korte tijd veel zal veranderd zijn.

Ondertussen kwamen we via post ook al te weten dat hij woensdag 15 juni vliegt vanuit LAX naar San Francisco, daar komen alle zomer-Japan-jongeren samen en verblijven op de Universiteits-campus aldaar voor een drie-daagse pre-depart bijeenkomst. Als ik hun dagindeling zo bekijk, dient deze als buffer voor de echte culture-shock, zo doen ze aan "radio-exercise" en taallessen "survival Japanees" en heel veel andere dingen die me nu nog niets zeggen.

JAPAN

Yes! I won the 2006 Sony Scholarship for Japan!

"Congratulations! I am happy to bring you and your family the good news of your selection as a 2006 Sony Scholarship recipient to Japan..."

Een hele tijd geleden hadden we alles ingevuld om deel te nemen in de selectie van deze unieke gelegenheid, volledig gesponsord door "Sony USA Foundation" voor de kinderen tss. 15 en 18 jr. van hun vaste werknemers. Wie weet hoeveel er mee gedaan hebben? We hadden de kans erg klein ingeschat.

Maar vrijdagavond lag de envelop met t-shirt en goed-nieuws-brief en "World Traveler Handbook" en "American Overseas Parent Handbook" en informatiebundel over Japan in onze brievenbus.

De eerste tekenen van een echte VanBrandekes Wereldkid. Hij is nog maar 15 maar ziet dit helemaal zitten. Een reis met andere jongeren uit de Vereningde Staten naar Japan Tokyo, ongeveer zes weken tijdens de zomervakantie, verblijf bij gastfamilie.

Dit is nog maar een begin en wordt grondig vervolgd...

pas(-)foto

Het invullen van:

• 1 American Overseas Application Form (15 pages)
• 1 Educator Evaluation Form ( 2 pages)
• 1 Host Family Letter (500 words)
• 5 Responses to Short Answer Essay Questions (250 words each)

To win a full scholarship for a six week program in Japan, for high school students who are children of full-time staff US employees of Sony Pictures Entertainment.
Academically, the applicant must have a "B" average or better.

Daar heeft hij al heel hard aan gewerkt, wij met het herlezen van zijn brief aan de familie en zijn vijf korte essays. Vandaag heeft hij copies mee voor zijn leerkracht Engels die hem graag wil helpen de teksten verder op punt te zetten. Zijn motivatie is hoog, wij proberen ons door de stapel papierwerk te zwoegen 'voor' de deadline. Hij ziet dat wil zitten, weer een ander stukje wereld zien, weeral nieuwe ervaringen opdoen, een nieuwe cultuur met andere gewoontes.

Nu nog de begeleidende foto's, vijf snapshots en acht pasfoto's.

Voor dat laatste naar de enige fotograaf die we in de buurt weten zijn, of het de goeie keuze was betwijfelen ik.
De winkel leek OK, vooral het merk Kodak gaf ons een beetje vertrouwen, achter de balie twee oude mannen, ik stel mijn vraag waarna hij ons argwanend aankijkt, "an I.D. picture?" vraagt hij bedenkelijk, waarna ik er onmiddelijk zeker van ben dat ik mijn vraag verkeerd heb gesteld, ik probeer het opnieuw "my son needs pictures, the same kind for an I.D., we need eight of them, can you do that?" "Oh, is that all? Normally it's with two, so you want three extra sets?" Snel probeer ik wat te hoofdrekenen, "euhhh... Yes, three extra sets, how much will that cost?" Nu is het aan hem "Let's see, the first pair is eleven dollar, the next ones are eight", ik mag weer zelf rekenen.
Vanuit de losse hand, met een digitaaltje, in het midden van de winkel en voor het snel uitgerolde muurscherm, Alexander kon er niet mee lachen, vol wantrouwen volgde hij de man naar zijn printertje, het resultaat is nog net te doen, bruikbaar voor officiele documenten maar ook niet meer.

Nu op zoek naar wat snapshots in ons sterk uitgebreid digitaal fotografisch archief.