Hij is ondertussen al weer drie dagen thuis, content en met een opperbest humeur. Vermoeidheidsverschijnselen zijn niet te merken en al evenmin iets van wat men een "jetlag" zou noemen. De eerste avond was het supergezellig laat geworden met kadootjes uitdelen, netjes uitgezocht voor elk van ons en ieder is er even blij mee. Wat dacht je, waaiertjes, sticks, thee en de bijhorende theecups en een zomerkimono voor het vriendinnetje en een heleboel "You can't go more Japanese than Hello-Kitty" spulletjes. De tweede avond was het supergezellig met onze Belgische gasten die in de ochtend weer waren toegekomen van hun twee-weken-trip door California-Nevada-Utah. De derde avond, nu dus, ligt al hun bagage weer klaar om deze nacht richting luchthaven te trekken om op tijd een vroege vlucht te halen en vind ik eindelijk na dagen weer even wat tijd en energie om een klein stukje bij te bloggen.
Om 10:52 zou hij landen in terminal 6 van United, een half uur te vroeg waren wij er al, maar beter vroeg dan laat zeggen ze toch!
Kara was met ons mee in de wagen, maar dat wist hij niet, ze/wij wou/wilden hem verrassen. Opgetut en blij met een bos bloemen stond ze zenuwachtig achter het hoekje te wachten en het duurde nog eindeloos ook. Internationaal dan moet je door de douane en hij als niet Amerikaan ook nog eens langs immigratie, het duurde nog tot 11:50 eer we hem in de verte zagen aankomen.
Daar was hij dan, veilig en wel terug op eigen bodem. Allemaal blij om hem weer terug te zien en hij om weer thuis te zijn maar toch ontbrak nog iets... tot hij een telefoontje kreeg dat hij zich moest omdraaien, en wie stond daar? Kara. Toen kon zijn geluk niet meer op, de vonken vlogen eraf, zomaar in de terminal, mooie romantiek, ik ben blij dat we dat zo mogen meemaken.
