Alex-san message from JAPAN 6

Wellicht het laatste berichtje vanuit Toyama, Japan.

Op dit moment, maandagavond in California, dindsdagochtend in Belgie en dinsdagnamiddag in Japan. De laatste dag voor zijn vertrek terug naar huis. Woensdagochtend neemt hij zijn eerste vliegtuig om na de middag de vlucht Tokyo-LAX te nemen, op woensdagochtend komt hij toe in LAX, een reis terug in de tijd.

Tijdens de afwas krijg ik van hem een sms-je met de vraag om online te komen, hij heeft een aantal inpak-vragen. Dit is een trukje dat hij al meer gebruikt had als hij ons dringend te spreken had, vlug, efficient en niet duur. Snel werk ik het karwei af en zet de computer aan.

Hij heeft te veel bagage, zijn zak weegt te zwaar voor de binnenlandse vlucht die hij moet doen om in Tokyo te geraken, "hij is nu al te zwaar en alles zit er nog niet in?" "Zal ik een goedkope tweede zak bijhalen of steek ik het in een doos?" Na wat heen en weer geklets zal hij op zoek gaan naar een goedkopere tweede zak en als hij het niet kan vinden dan stopt hij het maar in de doos die hij al heeft, goed toeplakken en een goeie koord rond. Blijkbaar kan hij een hele doos vullen met kadootjes, of was dat een grapje?

Vanavond is er een zeer groot vuurwerk in de stad waar hij de andere uitwisselingsstudenten nog hoopt te zien, de anderen komen uit andere werelddelen en/of blijven voor langere of andere tijdsspannes, een beetje afscheid dus.

Hij is toch wel een beetje blij om naar huis te komen, hij verlangt naar zijn eigen kamer, zijn eigen huis en zijn eigen gewoontes en volgens zijn vriendinnetje was hij geen 6 weken weg, maar waren het 7 weken of 49 dagen en zij heeft het geteld.

Nog een laatste serie foto's van hun uitstap naar de berg Tateyama, en van zijn Belgisch-Amerikaanse pannenkoeken die hij voor zijn familie bakte op de laatste, extra vroege, zondagochtend.

Guess What?

Guess what they did today?

Yep, surfing.

Gemotiveerd door al die schone trukken die ze gisteren zagen.

En 't was geeneens mooi weer daar in Ventura, overtrokken en de mist viel in kleine druppeltjes op mezelf, terwijl iedereen vanaf de eerste minuut in't water zat en ze er dus geen last van hadden. Maar ik, mama die eigenlijk een beetje moe was en gewoon wou blijven plat liggen, een hele dag en dan liefst nog met wat zon. 'k Heb het dan ook gedaan, in mijn zeteltje, maar met een handdoek over me als een dekentje en 'k heb nog lekker een tukje gedaan ook. En deugd dat dat deed!

"Waarom willen die kerels nu altijd naar Ventura gaan?" hoor ik jullie al vragen, als het daar altijd wat koeler en mistiger is dan Malibu en dan verder naar 't zuiden? Omdat daar een aantal zeer goeie surfplaatskes zijn, vooral ook voor beginners, daarom.

The US open Surfing

Omdat iedereen hier tegenwoordig in is met het surfen, zowel papa door zijn film als de kinderen omdat ze het gewoon heel erg leuk vinden, konden we de US open Surfing toch niet missen, slechts anderhalf uur rijden en dit weekend was het laatste van de 10 dagen, vandaag kon ons niets meer tegenhouden.

De vroege uren zijn de beste, ook voor een kampioenschap, dus reden we al vroeg in de ochtend door. Druk, maar niet overdreven, gewoon perfect.

Vanop de pier hadden we uitstekend zicht op de golven en zijn berijders, en dat dachten wij niet alleen want het stond daar vol met fotografen en cameramensen. Al een geluk dat we onze grote camera met lange lens niet meehadden, want zelfs de 300mm zou belachelijk gestaan hebben bij wat die mannen daar bijhadden. Mijn klein zakdigitaaltje heeft het werk moeten doen, maar dan beter helemaal amateur dan maar half.

Ongelooflijk welke hoge snelheid die surfers halen en met wat voor geweld ze over die golven razen, ik bewonder ze, niets meer voor mij, maar de kinderen geloven nog in zichzelf, ze gaan nog heel veel oefenen zodat ze dat binnen een aantal jaartjes ook kunnen.

En dan die skateboarders, voor het eerst in ons leven hebben we zulke professionels van zo dichtbij bezig gezien, akrobaten zijn het die niet bang zijn om op hun kop te vallen, maar dat doen ze niet, ze komen telkens keurig op hun knie(beschermers) neer.

Als laatste verrassing zagen we de freestyle motocrossers door de lucht vliegen, ook dit hadden we nog nooit gezien, we snappen het nog niet hoe ze die trukken uithalen in de lucht en terug op dat zadel en twee wielen terechtkomen.

En tussendoor tussen de reklamestandjes lopen en allerlei 'junk' in de handen gestopt worden en een concertje volgen van een zekere Avalon waarvan de 'cops' vinden dat het maar een prutsgroepje is.

't Was plezant en we bij zonsondergang naar huis gereden met een zakje vol reklame zoals stickers, waaiertje, gesigneerde posters, verrekijkertjes en zonneklepjes.

Iedereen is ondertussen al in diepe slaap en ik ga hen volgen.

recycle kids

Het recycle huisje voor plastiek en glazen flesjes en blikjes, je stopt ze er een voor een in, daar worden ze gescand en weet het machien in welke bak het moet en hoeveel het waard is. Op het einde van je recycle daad, krijg je een bonnetje met het bedrag tegoed. En dat loopt al gauw op, voor gewone flesjes krijg je $0.04 en voor de grote $0.08, vandaag hadden ze iets meer dan $13 in totaal.
Je kunt de flesjes ook gewoon thuis in de recyclebak gooien en dan haalt de vuilnisdienst ze op en zo deden we het ook altijd, maar nu hebben de kinderen een manier gevonden om een beetje geld te verdienen, want als zij het werk doen is de opbrengst voor hen. In totaal hebben ze bijna $30 bijeen en we zijn nog maar drie keer gegaan! En waar sparen ze voor? Jawel, een surfboard.

Nu weten we ook goed waar die beachbums altijd naar op zoek zijn in de vuilbakken, naar lege cans en flesjes natuurlijk, maar niet in elkaar gedrukt want dan wil het machien ze niet nemen, zo kunnen ze tegen het einde van de dag een maaltijd halen in de supermarkt, want daar kan je het bonnetje inwisselen voor aankopen.

msn around the world

Vanochtend zijn ze vertrokken voor een jaartje studeren in Ghana, zij (17) gaat op College en hij (14) als freshman op de High School, een buitenlandse ervaring om als Amerikaan hun Ghanese afkomst beter te leren begrijpen.
Het deed een beetje pijn, want zij is vriendin van Alex en Kara en hij een vriend voor Ben, waar hij samen mee op de trampoline kan springen en om onbeperkt op de playstation te gaan spelen, een grote broer voor als je echte broer meer interesse heeft in zijn lief, maar ondertussen waren ze ook een beetje kind in ons huis geworden. Zij doet niets liever dan kijken in onze nederlandstalige boeken en ze ook proberen te lezen en hij vindt het leuk om mijn boodschappen uit te laden en te zien wat ik zoal verschillend koop aan zijn mama.

Het huis rechtover zal een jaartje wat stiller zijn zonder kinderen, de straat en onze oprit ook.

Maar internet zal weer zijn diensten bewijzen, msn-en tot in Ghana komt nu ook op het lijstje van buitenlandse contacten van onze kinderen. Samen met Japan en Australie en Nederland en natuurlijk ook Belgie en staten van Amerika.

mijn Verjaardag

Een jaar wachten tot je verjaardag, duurt toch wel erg lang, maar eindelijk was het zover, vandaag!
Al heel vroeg werd ik wakker, maar op je verjaardag moet je hier in mijn familie wachten tot iedereen op is en dan roepen ze de jarige om dan allemaal samen voor je te zingen als ge binnenkomt. Maar natuurlijk was ik weer als eerste wakker, dus heb ik maar eerst papa wakker gemaakt en dan nog wat bij mama in bed gekropen. Toen mama in de douche was heb ik al de anderen ook wakker gemaakt en dan heb ik nog wat in de gang zitten wachten.

Toen mocht ik komen terwijl ze van "Happy Birthday" zongen en ben ik als een marionnetje de keuken binnengemarcheerd. Dan mocht ik mijn kadootje openmaken en dat was wat ik juist zo graag wou hebben, een remote controll car.

Nadat ik heel veel met mijn auto gespeeld heb, hadden mijn zussen onze auto ingeladen en zijn we naar zee gereden om te surfen. Omdat het vandaag mijn verjaardag was, mocht ik zo lang als ik zelf wou op het blauwe surfboard in de golven blijven, anders moet ik altijd eerst mijn zussen laten.

Bij het terug naar huis rijden, zijn we nog een ijsje gaan kopen bij Cold Stone, de jarige mag dan altijd kiezen wat die maar wil en mag er ook een koek met chocolade en sprinklers bijnemen. Vandaag was het dus mijn beurt!

En toen we weer thuis waren heb ik ook nog naar mijn lievelingsfilm gekeken "Scouby Doo".
En nu slaap ik en moet ik alweer een jaartje aftellen tot het 'mijn' dag is.

An upcoming surfing family?

De kinderen zijn helemaal 'in' met het surfen, allemaal zijn ze niet uit het water te houden en de surfboards gaan van de een naar de ander, afgewisseld met het boogyboarden.

In het weekend is het vroeg opstaan om snel te kunnen vertrekken naar het water, want hoe vroeger hoe beter de golven rollen, voor een surfer is zes uur 's ochtends niet overdreven, maar gelukkig horen we nog niet bij de echten en is acht of negen uur ook nog goed. Omdat kinderen ook nog graag in het zand spelen, geraken we meestal niet voor zes in de middag weer weg. Eens thuis komt het grote werk van alle wetsuits uitspoelen en boards zandvrij maken. Ondertussen zelf een douche nemen in onze 'outdoor' douche of gewoon binnen.

Eveline heeft sinds vrijdag haar eerste eigen board gekocht, een longboard, van haar babysitgeld, dankzij via via kreeg ze een goeie deal bij Clyde Beatty in Santa Barbara. Ze is van plan in competitie te gaan, maar zij niet alleen, ook Catherine maakt plannen en Helena ook en zelfs Benjamin zijn er vast van overtuigd om goeie surfers te worden. Hij is in ieder geval niet van tussen de planken te houden ver in zee, de hele dag dobbert hij tussen de grootten om af en toe ook eens een wave te pakken, maar niet te veel, want ginder ver van het strand is het veel te gezellig zegt hij en dan moet hij helemaal terug in zee paddlen.

Maar ook papa blijft het moedig proberen en staat af en toe eventjes rechtop op zijn plank. Ook mama heeft zondag haar eerste moedige daad in het surfen gezet, tot groot enthousiasme van de kroost, gewoon plat op de plank mee de golven in, 't is al een begin.

Alex-san in Japan, new pics.

Veel tekst en uitleg krijgen we niet,
maar wel af en toe een nieuwe reeks foto's
en dat is ook goed.

Vorige week kwam zijn jongste gastzusje een weekje naar huis om vandaag, maandag, in Santa Barbara aan te komen, ze komt een jaar aan de University studeren. We zullen haar zeker en vast ontmoeten en ook haar ouders hopen om snel eens naar de US te kunnen komen. Zo is er veel kans dat de contacten tussen hemzelf en zijn gastfamilie zullen behouden worden.

Oh ja, zijn paspoort met visum zat vrijdag al bij zijn post in Toyama, het duurde dus geen week maar slechts twee dagen. Nu is hij (en wij ook) gerust, want zo kan hij zonder problemen terug de US binnen.

Hij zal veel te snel weer thuis zijn, hij is vol verlangen om zijn vriendinnetje terug te zien maar anderzijds heeft hij het daar super naar zijn zin. Zijn terugkeer op 2 augustus zal met dubbele gevoelens zijn.

"Monster House" the release

We zijn goed en wel in Culver City geraakt, op tijd voor de eerste vertoning om 2:00pm voor alle naaste familieleden van medewerkers. De files waren draaglijk, de wagen bleef het goed doen en de kindjes waren vol spanning. Niemand van ons, behalve Helena en papa zelf hadden het afgewerkt produkt al gezien.

De term "Horror" is hier op zijn plaats, voor kinderen, maar dan toch geen hele kleintjes, maar ook voor volwassenen is het spanning, gezond afgewisseld met humor, van begin tot het einde is het genieten, wordt je meegenomen in de rollercoaster van angst en moed, te eng voor in je stoutste dromen.
Het zou je eigen buurhuis kunnen zijn, personages zien er soms beklemmend 'echt' uit, zodat je vergeet dat het weer een nieuwe animatiefilm is.

De film is verrassend goed, zefs een zwoele zomeravond doet niets af aan de sfeer van dit herfstige griezelverhaal.
Dit is de tweede grote film waar papa aan gewerkt heeft, gedeeltelijk, omdat er snel een nieuwe uit de startblokken moest vliegen, maar die screening is pas voor volgend jaar in het midden van de zomer.

Monster House: de officiele site

Monster House: de apple trailer

Alex-san message from JAPAN 5

Hij maakt het goed, heeft een heleboel nieuwe vrienden bij en voelt zich opperbest bij zijn gastfamilie. Hij geniet van zijn laatste weken in Japan.

Zijn verplicht bezoek aan de Amerikaanse ambassade heeft hij vandaag gedaan. Omdat ons visum ondertussen al een verlengde versie is van het eerste, kan hij Amerika niet opnieuw binnen zonder dat deze ook officieel in zijn paspoort staat en dat kan alleen gebeuren buiten Amerika, voor hem dus in Japan. De bundel ingevulde papieren hadden wij al voor zijn vertrek klaargemaakt, maar de betaling en de afspraak en het bezoek met interview had hij zelfstandig te doen. Omdat het in Tokyo niet meer binnen zijn tijdsspanne kon, werd het Osaka. Een week later wordt het naar hem thuis in Japan opgestuurd.

Dit is zijn korte verslag in een email naar mama:

Ik ben vandaag naar de Amerikaanse ambassade gegaan en het is helemaal in orde gekomen.

Om vier uur deze ochtend ben ik opgestaan om 30 minuten later te kunnen vertrekken, om de trein van 4:55am naar Osaka te nemen, de supersnelle trein "the Thunderbird". Door de hevige regen kon de trein niet snel rijden zodat ik 2,5 uur later ben toegekomen in Osaka en daardoor was ik ook 2 uur te laat op mijn afspraak. Gelukkig was ik nog net op tijd om toch nog binnen te mogen. Het geheel met interview duurde maar 30 minuten. Toen heeft de YFU verantwoordelijke uit deze omgeving me meegenomen voor een lunch. Daarna heb ik nog twee uur moeten wachten op een trein terug omdat mijn eigenlijke trein afgelast was door het slechte weer. Later dan voorzien kon ik toch vertrekken en na 5,5 uur ben ik terug thuis geraakt.

Daarna zijn we met de hele familie nog gaan uit eten.

Het was een drukke dag en ik ben heel erg moe.

whalewatching

Hey, vorige zondag zijn we met de Rijmenantjes gaan Whale Watching, deze keer was het wel de Blauwe Vinvis -trip, een boottrip van 8 uur door het Santa Barbara Channel. Hier is een kort verslag van wat er allemaal is gebeurt:

We stonden op in de vroege ochtend, om op tijd de boot te halen, maar toch misten we hem. We zijn toen allemaal achterna gezwommen en we zijn erop gekropen. Na een paar minuutjes worden we aangevallen door een bende mensenhaaien, die een paar kleine kindjes hebben opgegeten en de helft van de boot erbij. Dus de boot begon te zinken en toen vielen de mensen overboord en verdronken. Toen waren we al helemaal rond de eilanden van Hawaii gevaren. Toen werden we nog eens aangevallen, maar deze keer door een 100-tal boten met piraten en cannibalen. Iedereen werd gedood en opgegeten, behalve 2 families, de Vanbrandekes en de Rijmenantjes. Natuurlijk wist niemand van ons hoe je zo een boot moet sturen dus kwamen we helemaal tot in Australia uit, ondertussen kwamen we ook nog Colombus tegen in zijnen boot. Die heeft ons dan terug in de haven kunnen brengen, met een paar accidentjes onderweg (door het rood licht gevaren en dan natuurlijk tegen nen andere boot)

Oke, ik geef het toe, dat was een beetje te veel overdreven. Dit is wat er echt is gebeurt:

Natuurlijk hebben we heel veel dolfijnen gezien, wel duizenden "common dolphins".

Na een paar uur kwamen pas de walvissen tevoorschijn, maar later hadden we drie Bultruggen of "Humpback whales" gezien!!!! Op onze weg zijn we naar de"Painted Caves" geweest van de Channel Islands en er zelfs in gevaren. Dat is een hol in het eiland, ik denk zelfs dat het de grot is die is gebruikt in de eerste movie van"Pirates of the Carribean". Toen we weer verder vaarden, zagen we een blauwe vinvis of "Blue Whale", het grootste dier op aarde (nog groter dan de dinosaurussen die hier ooit hebben geleefd) en dan kwam er nog een tweede bij, een moeder met een kalf, dus hebben we er twee gezien!!! Toch leuk he!! Er zijn wel heel veel mensen die zeeziek zijn geweest, mama ook. Ik heb mij gewoon een beetje misselijk gevoeld maar het is dan toch beter geworden omdat ik een pilletje kreeg van Riet en omdat ik goed naar de horizon ben blijven kijken. Jan zei dat ik moest doen alsof ik op de hoge golven aan't surfen was en door zo zot te doen is het helemaal over gegaan.

Dat is dus wat er allemaal gebeurt is, tot de volgende keer!!! kusjes eveline

Een voorproefje van de foto's die papa maakte (mama was te ziek) :
Zeeleeuwen "Sea Lions" op een boei
Grote groepen dolfijnen spelen rond de boot.
De "Common Dolphins" duikelen door de golven.
De Bultrug walvis "Humpback Whale"
De "Painted Cave"
De Blauwe Vinvis "Blue Whale"
De staart van het grootste dier op aarde allertijden.

Onze foto's op Pbase komen later

Foto's van een plaatselijke natuurfotograaf

Foto's van andere Whale Whatching trippers vorig jaar

Officiele website van de Channel Islands

Nog meer over de Channel Islands

De rijmenantjes op bezoek.

Op woensdag zijn we naar het strand in Malibu geweest, we hebben een paar dolfijntjes gezien ver in zee en zeemeerminnen en dolfijnen in het zand gemaakt.
Op donderdag zijn we eerst een hamburger met frietjes gaan eten bij Duke's in Ventura, een surfers- en bikersspot. Aangesterkt zijn we naar Santa Barbara gereden om daar op de pier "Stearns Wharf" rond te flaneren en bij Cold Stone een ijsje te laten boetseren.
Op vrijdag zijn ze in hun eentje naar het Aquarium of the Pacific in Long Beach gereden om reuze roggen te aaien, op de terugweg een brandertje met gasflesjes gehaald want vanaf maandag trekken ze het binnenland in met tent en kampeergerief voor enkele weken.

Maar eerst morgen, zaterdag, trekken we naar de state beaches in Ventura met de surfboards en boogyboards op het dak.
Om dan zondag de grote whale watching trip te doen van de Island Packers, tot voorbij de Channel Islands op zoek naar de Blue Whale en de Humpback Whale, een hele dag op volle en woelige zee.

moe???hoe kom je erbij???

Komt dat tegen!

In plaats van te landen om acht na vijf in de namiddag, haal je het vliegveld in Los Angeles pas om twee uur 's nachts, negen uren later dan eerst was voorzien, negen uren wachten.

We zouden dus gewoon gaan slapen en zij zouden in L.A. iets zoeken om te overnachten en dan pas tegen de ochtend de rit tot bij ons doen. Maar dan kennen we ze nog niet goed. Ze zijn onmiddelijk met de shuttle tot aan het autoverhuur bedrijf gereden, hebben daar hun 'familie wagen' opgehaald en toen hadden ze grote honger. In het holst van de nacht zijn ze een soort hamburger -zo noemen ze dat- gaan eten. Toen was het nog steeds te vroeg om al bij ons toe te komen en hebben ze ergens op wat een soort parking leek, wat geslapen. Dan was het grote plan om ons uit bed te verrassen, maar we hadden geluk, het laatste stuk konden ze niet vinden en toen konden ze niet anders dan ons op te bellen, om zeven uur 's ochtends waren ze hier.

Zonder enige nachtrust, helemaal fit. Dat bleef zo de hele dag, we hebben ons best gedaan om ze moe te krijgen, maar niets hielp. Tot na een hele dag aan het strand en een douche en een bord spaghetti de eersten het begaven en ze na veel tegenstribbelen uiteindelijk kraakten onder een hoge vermoeidheidsgraad en jetlag -of zo iets-.

eindeloze vertragingen

Het was wat reorganiseren vandaag, want Helena verhuist een paar dagen naar Alex' kamer en er diende heel wat voorraad in huis gehaald te worden.

Want vanaf vandaag krijgen we Belgische vrienden op bezoek, de allereerste. Beter gezegd, het had vandaag moeten zijn, maar door uren durende vertragingen in de luchthavens zal het morgen worden.

Bert zou ze opgewacht hebben in LAX om iets na vijf, maar na de middag kregen we telefoontjes van Jan vanuit Chicago; het eerste met de boodschap dat ze veel vertraging hadden, een tweede dat het vertrek steeds opnieuw werd uitgesteld en een derde dat ze pas ver na middernacht zouden landen en dan liever een hotelkamer aan de luchthaven wilden nemen voor de nacht, ofwel alweer dag in het Belgische tijdritme.

De kinderen bleken het goed te doen en waren eindelijk allemaal in slaap gevallen tijdens het wachten in de terminal.

We verwachten hen dus ergens in de loop van morgenochtend.

Blog Nederlander met YFU in Japan

Dankzij de Belgische Vincent die al jaren in Japan, Yokohama, woont, kreeg ik de volgende blog doorgespeeld: een zeventienjarige Nederlandse jongen die sinds vorige week ook met YFU op zomeruitwisseling in Japan, Yokohama, is. Het is niet dezelfde Nederlander die sinds enkele dagen bij Alex in de groep zit, maar wel leuk om de ervaring ook eens vanuit een andere hoek te lezen.
Robin in Japan

Alex-san message from JAPAN 4

(een reconstructie uit een email naar mama)

Afgelopen zaterdag ben ik 's avonds naar een party met mijn familie geweest, amai, al dat Japanees, maar wel heel gezellig.
Zondag hadden we een samenkomst van alle YFU-studenten uit Toyama. Op die meeting was er iemand uit Nederland die hier toen pas twee dagen was, die jongen zit nu ook in mijn klas. Nu kan ik ook al eens af en toe wat Nederlands praten, maar meestal praten we in het Engels want dat ben ik gewoon en daar versta ik hem beter in.
Vandaag, maandag, zijn we met een paar naar de Karaoke geweest en dat was heel erg tof, ik denk dat we dat nog gaan doen. Het kon niet beter!
Misschien moeten we voor thuis ook zo'n karaoke-machien gaan kopen. Ze zetten dat hier in een kamer en die is dan alleen voor je eigen groep, ge zit dus helemaal prive.
Ik weet niet wat ik nog moet schrijven, behalve dan dat ik al aan de helft van mijn exchange tijd zit, wel ja, het gaat snel, veel te snel!

Meer foto's op PBase

A date for "Monster House"

Telkens een nieuwe film bijna in de zalen komt, mag papa naar een speciale vertoning, enkel voor de medewerkers. Dan mag hij 1 gast meebrengen.

Niet gemakkelijk kiezen als je met zijn zevenen bent. Eigenlijk gaat papa er niet vaak naartoe omdat het altijd 's avonds is en hij dan nog eens extra laat thuis is, maar deze keer was bijzonder omdat na "the Polar Express" hij ook aan deze film heeft meegewerkt, niet de hele productie periode, want aan "Surf's Up" werd begonnen voor "Monster House" klaar was, waar hij vanaf het begin tot het einde aan werkt.

Een hele tijd geleden waren Alexander en Eveline al eens meegemogen.

In Monster House speelt een meisje dat als twee druppels water op Helena lijkt, daarom was het nu haar beurt. Helena 'on a date' met haar papa naar de 'Egyptian Theatre" in Hollywood.

Ze heeft er van genoten, alle aandacht voor haar alleen, de rit naar Los Angeles, de zaal en de collega's en dan de film, die volgens haar superspannend is. Het meisje met de vlechtjes heeft de rit huiswaarts al slapend doorgebracht met een brede glimlach van voldoening op haar gezichtje.

Monsterhouse: the trailer

Alex-san message from JAPAN 3

Meer foto's op Pbase.

Ik zit niet meer tussen de Japanners in een klas, maar samen met andere uitwisselingsstudenten samen, dan leren we over de taal en de cultuur. We moeten maar tot 's middags naar school. Dan ga ik naar huis om me om te kleden en daarna ga ik nu samen met andere exchange students in de stad tot zes uur ongeveer. Tegen dan is mijn host-dad ook thuis en kunnen we samen eten.

Afgelopen zaterdag had ik school, met alle exchange students zijn we naar een Inktmuseum geweest.
Daarna gingen we naar een echte traditionele Tea-ceremony, dat heb ik gefilmd.
Dan zijn we nog samen naar de film "Mission Impossible 3" gaan kijken, die kwam die dag net uit, dat was wel heel erg tof.

Zondag hebben we zeer lang uitgeslapen. Toen zijn we naar een 2de hands markt geweest en nog wat rondgewandeld in Toyama. Mijn host-dad heeft me toen getoond waar er een Shopping street is en die is eigenlijk zeer dicht bij mijn huis.

Daarna zijn we naar de Gym geweest voor een goeie 'work-out'.

De zondag hebben we afgesloten met "Mission Impossible 2" te bekijken bij ons thuis.

En dan maandag was het weer school waar ik nog wat over Japan geleerd heb.
Na de lunch heb ik Kyudo gedaan, dat is als boogschieten maar met een hele grote boog.

Daarna zijn we op bezoek geweest bij de Mayor (burgemeester) van Toyama.

Toyama is "berg", maar de hoge toppen heb ik nog niet kunnen zien omdat het nu regenseizoen is en het vaak bewolkt is, anders zou ik de sneeuw moeten kunnen zien liggen, ik zag er al foto's van en het is zeer mooi.

Japan is wel heel erg duur, ik heb al mooie kledij gezien maar voor een jeans is het minstens $100, drank en snacks zijn goedkoper.

Ik weet niet of jullie het nieuws volgen of niet, maar North Korea is rare dingen aan het doen met nucleaire bommen, ze hebben er 7 afgevuurd tot in de Japanse zee om ze te testen. Japan en Amerika zijn al samengekomen want ze zijn er niet helemaal gerust in, iedereen praat erover. Ik woon daar nu wel heel dichtbij, de Belgische ambassade in Tokyo heeft mijn gegevens, als er wat zou gebeuren kunnen ze me vinden en me onmiddelijk naar Los Angeles of Belgie sturen, maar niets om ons al zorgen over te maken.

Clipje: Surfcamp

Papa monteerde een filmpje op Alex' computer.

Filmpje: Show Off Day Surf Camp 2006

de surfmicrobe slaat toe

Ze zijn moe, maar gezond moe.
De hele vorige week het surfkamp.
Vrijdag hebben we ons eerste beginners softboard gekocht.
Zondag is dat uitgetest geworden, maar ook andere surfboards die de buren extra meebrachten, het was daar een gezellige boel in het water.
Maandag wilden ze weer terug, want ze hadden er nog niet genoeg van, weer met de buren en nu ook hun zoon en zijn Japanse liefje. Om acht uur het huis uit en twaalf uur later het huis weer in, bijna het klokje rond in het water. Ook voor de kleinsten, surfen maar ook heel veel boogyboarden. Eveline viel als een blok in slaap, had al een waterpolotraining van 6 tot 8 in de ochtend achter de rug en wou ook nog eens elke goeie golf te pakken krijgen. In slaap wiegen hoefde dus niet meer, voor niemand!

Morgen houden we een rustdag, het is trouwens een feestdag, de 4th of July, en 's avonds vuurwerk kijken vanop ons balkon, de eerste keer in ons huis!

a perfect week

De vakantie kan niet meer stuk! De afgelopen week was gewoon fantastisch. Allemaal zijn ze erg 'in' het surfen belandt, het weer en de oceaan begonnen op maandag erg koud maar elke dag werd het beter, het tij en de golven waren perfect voor beginners, de spirit van de groep was ideaal, een surfweek om te koesteren.

Op vrijdag was het "Show off Day" voor ouders, familie en vrienden. We hebben er een hele fotogallerij aan overgehouden, het vervolg van het surf kamp.