Na een slok en een koek rent hij met rugzak de trap op naar zijn kamer. "Wacht, moet ik niet helpen?" roep ik hem nog na.
"Nee mama, ik kan dat wel alleen!"
"Ok, als je hulp nodig hebt dan roep je maar!" gooi ik er nog achterna.
Even later hoor ik hem stommelen bij Eveline op de kamer, hij vraagt haar om de opdracht voor te lezen. Voorzichtig ga ik de trap op en piep even bij hem binnen want daar zit hij ondertussen alweer ijverig te pennen en te gommen, "ge moet mij niet helpen hoor!" krijg ik onmiddellijk als commentaar.
Na een kwartiertje komt hij me, blij dat hij ervan af is, zijn blaadjes tonen, een ervan is het echte huiswerkblaadje en het andere is het oefenblaadje voor de wekelijkse spellingwoorden. Daarna gaat hij spelen.
Zo gaat dit nu elke dag, behalve op maandag want dan oefenen we samen de nieuwe woorden in en op donderdag doen we een 'fake' spellingtest want op vrijdag is het telkens de echte in de klas.
Het is wel ooit anders geweest. In onze eerste weken USA, zaten we met zijn zessen te zwoegen aan de keukentafel, niemand die een woord verstond van die ellenlange huistaak. En vorig jaar toen Ben nog verdronk in de engelse taal, het hem allemaal wat veel was en we ons samen iedere dag door het lange huiswerk trokken.
Maar vandaag lijkt hij beter op zijn plaats te zitten, hij lijkt er helemaal geen last van te hebben dat het weer hetzelfde is, voor hem is het allemaal nieuw en gaat hij volgens hemzelf dit jaar heel veel interessante dingen gaan leren. Hij komt nu ontspannen en content thuis, hij hoeft niet meer op zijn toppen te lopen en kan weer zijn wie hij is, de jongste uit het nest die al spelende leert.
