Sinds enkele weken hoor ik hem in de vroege donkere nacht. De echte "oe -hoe" roep, recht boven mijn hoofd, vanop het dak dus. Gisterenavond was het heviger dan ooit, dat kon niet eentje zijn, maar dat moesten er ongetwijfeld meer zijn. Ook Bert hoorde het en kwam op zijn kousevoeten naar boven, we deden zo stilletjes mogelijk de balkondeur open en hingen half over de balustrade om zo ver mogelijk over ons dak te kunnen gluren. Daar zagen we zitten, twee zeer grote uilen, op onze enige echte antenne op het dak, twee van de grootste uilen in Noord Amerika, de "great horned owl". Maar zij zien ons natuurlijk wel 100 keer beter dan wij hen, dus vlogen ze al snel weer weg, het bos in.
