Kerstwandeling

Op tijd uit bed want om negen uur wilden we toch wel graag vertrekken, we gingen wandelen en het zag er daarvoor een prachtige dag uit, geen uitstel want voor de late namiddag hadden we ook nog gereserveerde filmtiketten en daarvoor wilden we ook niet te laat komen.

Maar Alex kregen we niet uit bed, zelfs niet met meerder klopsessies aan zijn deur, wat gemompel was alles wat we eruit kregen, dan laten we hem maar thuis, eigen schuld dikke bult.

De drie meisjes en Ben hadden er wel zin in en ook papa Bert had het vertrouwen in mamas uitgeplotte wandelplan. We reden met de wagen naar de start van het wandelpad dat we wilden volgen, Circle X ranch, we parkeerden en met onze drinkbussen en kleine snacks trokken we op weg.

Een mooie toer van 6mijl (10km) te beginnen langs een rotsig Mishe Mokwa pad waar we langs een balancerende reuzenrots wandelden en na een hele tijd ook een gespleten rots voorbij kwamen. We maakten heel wat fotos maar hebben pas later gemerkt dat er geen digitaal geheugenkaartje in de camera stak, verdorie toch! (moeten we maar een andere keer terugkomen zeker?) Eens we over driekwart onderweg waren kwamen we eindelijk aan het punt waar we zo naar uitkeken, het hoogste puntje van het gebergte de Santa Monica Mountains, de berg waar we iedere dag naar opkijken Mt.Boney. Nog een korte klim over rotsen en we haalden het topje op 3111ft (948,2 meter) boven zeeniveau "Sandstone Peak". Net voor dat plekje was er nog een ander mooi plekje voor een familieprotretje "inspiration point", de camera op automatisch en het was daar dat we pas ontdekten van het afwezige geheugenkaartje. Wel, we hebben in ieder geval toch deze leuke foto.

Op Sandstone Peak ligt er een schriftje in een schuifje waarin we allen iets hebben opgeschreven, het was verbazend hoeveel bezoekers er die dag al waren geweest!

Daarna trokken we weer verder, niet meer zo ver en enkel nog afdalen. Iedereen was gewoon lekker gezond moe, eens thuis maakte mama snel een warme lunch klaar terwijl iedereen zich opfriste om naar de film te gaan en we waren ruim op tijd in de filmzaal voor Avatar 3D.

Het was een erg ontspannende en gezellige kerstdag, ik denk zelfs dat we er een nieuwe traditie bij hebben want wat is er meer spiritueel dan even het gevoel te hebben op het topje van de wereld te staan en ongelooflijk dankbaar te wezen om dit samen met je liefsten te mogen beleven en delen. Merry Xmas.

meer fotos hier

Kerstavond

Kerst en Nieuw in Californie zonder andere familie dan ons eigen huisgezinnetje, geen familiebezoeken en uitgebreide feestmaaltijden maar gewoon een gezellig onderonsje.

Kerstavond begint traditiegetrouw met inkopen doen voor ons al even traditiegetrouwe Gourmet avond, slechts 1 keer per jaar doen we dit, op kerstavond. De kinderen zouden het liever wat vaker doen maar dan zou het niet meer zo speciaal zijn, daarom houden we het enkel op kerstavond. Ze kijken er ieder jaar naar uit en omdat ze ook ieder jaar wat ouder zijn wordt het steeds leuker, gezelliger, makkelijker en volledig stressvrij. Ben maakte dit jaar het boodschappenlijstje en ik was best wel vewondert hoe goed hij dat gedaan had, hij wist nog precies wat we vorige jaren op onze pannetjes bakten en op het lijstje waren er zelfs weer dingen doorgekrast die hij nadien nog in de voorraadkasten en koelkast vond. Zie je wel, nog een jaar of zo en ik hoef me er helemaal niet meer mee te bemoeien en hoef ik niets meer te doen.

Toen papa thuis kwam van het werk stond de tafel klaar en konden we beginnen. We moeten ze enkel nog wat intomen wat meer hun tijd te nemen en niet alles in een keer te willen bakken maar het lekker lang te trekken aan tafel. Maar wat wil je, vooral een elfjarige Ben wil natuurlijk rap aan het pakjes uitpakken beginnen, waar na een gezamelijke afwas en keuken opruimbeurt ook onmiddellijk aan begonnen werd. Altijd een beetje spannend omdat geen enkel kadootje een naam heeft en het telkens weer uitzoeken is wie het heeft ingepakt en voor wie het bedoeld was, een beetje hilarisch soms wel maar leuk en gezellig.

We maken het ook niet erg laat, gewoon op tijd naar bed want morgen kerstdag zullen we sportief beginnen.

fotoblogje

Een luie winterse zondag heeft ook zo een keer zijn voordelen. Alhoewel met de sneeuw in Vlaanderen kan ik het hier eigenlijk moeilijk winter noemen hoor, na een natte en koude week is het winteren voor ons voorlopig gedaan en genoten we alweer een volle week van zalig zacht weer met een staalblauwe hemel die af en toe eens wat versierd wordt door een schoon dun wolkje. Bijna Kerst en daarom een paar recentere fotos van de kinderen.

Ben in het Malibu Creek State Park op de oude M.A.S.H. filmset, genomen toen the Sophies bij ons op vakantie waren. Hij doet hier een beteke gek met al die toffe meiskes rond hem.


Helena deze zomer op haar surfplank. In het korte broekje tijdens de Malibu Surf Contest waar ze toen eerste plaats haalde in haar leeftijdscategorie.


En hier heeft ze gewoon veel plezier op het surfbord van een vriend.



Catherine die klaar staat voor de dansavond op school die het begin van een nieuw schooljaar inluidt. Helemaal opgemaakt om de jongens hun hoofd op hol te brengen.

Maar hier ook heel gewoon de lieve zus voor haar kleine broertje Ben.




Eveline die in het laatste jaar voor ze naar College vertrekt het genoeg vond met lang haar. Ze ging naar de kapster en besliste om ineens een heel stuk eraf te doen zodat ze haar haren kon schenken aan "locks for love", een organizatie die haar inzameld om pruikjes te maken voor kinderen met kanker. Een hele lieve daad die ze met haar volle hart heeft gedaan. Ondertussen zijn haar tanden eindelijk helemaal op hun plaats en kon de beugel na vijf jaar weg.



Alexander aan het werk op een filmset want dit is wat hij het liefste doet. Achter de camera staan en zowel videoclipjes als kortfilms als huwelijken als dure verjaardagsfeestjes filmen. Hij heeft er meestal naast zijn school zijn handen goed mee vol.

Halloween 2009 - Frightmare

(click on picture for more photo's)
The 2009 Haunted House I designed, build, and just did about everything else.

Alex is 19

Hiep hiep Hoera voor Alex. Negentien is hij nu, een echte vent vind je niet?!
Om dit te vieren zijn we uit gaan eten naar zijn keuze, Japanees bij Cho Cho San, gaan Teppan-yaki-en. Dan zit je rond een grote koopplaat, je kiest van het menu en de kok komt bij jou aan tafel koken. Tof hey! Ons hele gezin en met een paar van zijn vrienden en vriendinnen erbij was het erg gezellig.
Onze man in huis is nu klaar voor een nieuw levensjaar vol avontuur en levensvreugde.

de vijf tieners

Jongens toch, weer al zo lang geleden, het mag toch geen gewoonte worden zeker?!

School is alweer een hele poos aan de gang en allemaal zitten ze al verlangend uit te kijken naar het eerste schoolverlof, de kerstvakantie. Nee, geen herfstvakantie voor onze kinderen, wel een keer een paar vrije dagen met Thanksgiving day ergens einde November.

Alex gaat nu zijn tweede jaar naar de Hollywood Columbia filmschool. Ondertussen heeft hij weer wat beter zijn talenten kunnen ontdekken en ziet hij zijn toekomst wel in als Director of Photographie. Hij heeft een bijzonder goed oog en heeft talent voor beeldkompositie, we zullen nog grote dingen van die jongen te zien krijgen. Geen lief, wel vriendinnen en vrienden. Hij woont nog thuis maar slaat zijn vleugels steeds verder en langer uit weg van het nest, op zoek naar zijn toekomst.

Eveline zit in haar laatste jaar hier op school, het plezantste jaar hoor ik wel eens zeggen. Ondertussen traint ze op school voor het komende waterpolo seizoen, tijdens de weekends werkt ze in de plaatselijk surfwinkel en als er nog tijd is en het de golven zijn de moeite rijdt ze met haar vrienden naar zee om te surfen. Ondertussen plot ze haar toekomst uit en is ze begonnen met het soliciteren naar een universiteit, ja hier gaat dat zo, je moet jezelf voorstellen en met motiverende brieven en de nodige schoolpapieren de directie overtuigen om je uit te nodigen om bij hen op de universiteit te komen. Pas dan kan je je inschrijven.

Catherine zit in haar tweede jaar van de highschool en speelt in hetzelfde waterpolo team als haar grote zus. Ze rijden iedere dag samen naar school in Evelines auto. Maar binnenkort begint ze zelf met autorijden, overmorgen neemt ze de theoretische test af en indien geslaagd kan ze eraan beginnen om binnen zes maanden alleen de baan op te mogen. (Nee, je wil de rekening van onze autoverzekering niet zien!) En oh, ze heeft zopas officieel aangekondigd dat ze een boyfriend heeft, de kerel heeft zich zelfs al keurig komen voorstellen aan mama.

Helena, in haar laatste jaar van de middle school en klaar om dan mee met de grote zus Catherine naar de High School te gaan. Een harde werker, een doorzetter en een eigen willetje, is het dan toch waar wat ze zeggen over roodharigen?

Als uitstekende zwemmer heeft ze nu ook de stap gezet naar het waterpolo spelen, nog niet op school maar in clubverband. Ze hebben een leuk meisjesteam waarmee ze tijdens de week trainen en op zaterdag een wedstrijd spelen tegen omliggende andere teams.

Ben, onze jongsten, maar niet meer onze baby. Ben doet keurig iedere dag zijn huiswerk, beter nog, zijn huiswerk is steeds al klaar als ik hem op school ga ophalen, hij gebruikt de tijd tijdens hij op zijn zus moet wachten dus erg nuttig. Erg slim van hem want Ben wil thuis liever spelen, met lego, met de basketbal of gewoon wat buiten rondfietsen.

Ook Ben heeft de overstap gemaakt van zwemmen naar waterpolo. Het baantjes zwemmen vond hij maar saai, maar waterpolo spelen vindt hij enorm tof, hij geniet ervan, hij is een vechter en doorzetter en ook al hebben ze maar een beginnersploegje en verliezen ze iedere wedstrijd tegen andere teams met glans, hij blijft super gemotiveerd. Maar wacht maar, we zullen het er over een jaartje nog eens over hebben!

Junior Guards 09

Vandaag was de laatste dag van hun Junior Life Guards kamp. Catherine, Helena en Ben trokken iedere dag naar zee en hadden daar met de coolste life guards van zuid Californie en een heleboel andere tieners de tofste vakantiedagen ooit.
Het is misschien geen echte opleiding naar een oceaanredder, maar de fundamenten worden toch wel al een beetje gebouwd en als ge ziet dat het vooral waterratten zijn die het doen, zwemmers, surfers, waterpolospelers en kinderen die van zon, zee en strand houden, zich niet vies maken van een goed potje modderspelen en gekke spelletjes en dat de echte life guards vroeger ook al die kampen volgden, dan zal het toch wel geen verrassing mogen wezen als er bij ons toch eentje voor redder zal gaan. En Catherine heeft ambitie, volgende lente wil ze de proeven afnemen en als ze slaagt wil ze de echte training volgen. Ze voelt zich in ieder geval al goed thuis bovenop de life guard truck tussen de echte oceaanredders. (boven links)

Maar ondertussen hadden ze weer vier weken plezier, sport en ontspanning aan zee en leerden ze ook weer heel veel bij over de grillen en gevaren van een wilde oceaan.
Ze namen deel aan de competiedagen, wedstrijden tussen andere Junior Guards groepen van andere stadjes. De volgende fotos zijn van de Fiesta competitie in Santa Barbara met een zeer groot deelnemersveld.

Competitief als onze meisjes zijn, haalde Catherine een keer eerste plaats in lange afstand paddelen op een surfboard, en hier haalde ze die net niet, wel tweede in deze spannende race "lange afstand oceaanzwemmen". (de zwarte zwemmuts)

Helena wil als jongste meisje het beter doen dan haar twee oudere zussen samen ,competitief als ze is, een tweede plaats is voor haar niet goed genoeg. Hier geeft ze zich voor 200% en haalde de eerste plaats met grote voorsprong in de race "run-swim-run". We zien hier aan de finish en daarna viel ze er bijna bij neer, net niet.

En Helena 'loves' het 'Stand Up Paddelen" met een surfboard en een paddel, maar ze houdt ook van snorkelen. Op hun daguitstap naar het eiland is ze heel de dag niet uit het water geweest, ofwel zagen we af en toe haar snorkelvinnen even boven water steken ofwel stond ze bovenop het surfboard 'met' haar snorkelspullen nog aan! Helena is me er een eentje hoor! Oh ja, Ben ligt daar vanachter een dutje te doen op zijn rug, de gekkert.

Ben daarentegen die vindt winnen allemaal niet zo belangrijk, begrijpt ook niet waarom die zich bij de start allemaal zo haasten om in het water te springen, maar die heeft wel gewoon de meeste fun een hele dag door met zijn vrienden. Hier (Ben links) "even stoer doen voor de foto jongens!" Ze stonden toen te wachten op hun oceaan zwemwedstrijd waarbij Ben toch wel heel goed vooraan eindigde, al bij al.

En Oh ja, we waren het niet vergeten hoor, maar Ben heeft ondertussen ook zijn elfde verjaardag mogen vieren, toen waren de 'Sophies' al bij ons en toen begon hun JG kamp, door alle drukte heb ik geen fotos van zijn speciale dag, maar hij vond het wel de leukste aller tijden, ah ja, de hele dag in de watten gelegd en alle aandacht van de Sophies. Hey meisjes, jullie hebben toch wel fotos van die dag, jullie bergbeklimming weet je nog? Kan je me de mooiste een keertje doormailen?

Coming home before going Home.

En toen was het weer woensdag en konden we de Sophies blij gaan opwachten. Hun trein was geboekt tot in Los Angeles, maar toen ze tijdens de reis ontdekten dat ze voorbij ons stadje passeerden, sms-den we heen en weer dat ze dan gewoon in het station dicht bij ons konden afstappen, zo wonnen ze in totaal een dikke drie uur reizen. Maar laat die kaartjesknipper hen eerst toch wel niet gaan zeker en hebben ze met hand en tand moeten uitleggen waarom ze van die trein wilden in dat gure stadje. Spanning in de laatste uren na een voor de drie meiden vermoeiende dagen alleen op pad. En zo was het totaalontlading van alle emoties toen ze hun lieve vriendje Ben naar hen toe zagen rennen en ze elkaar als een kwartet konden knuffelen daar in die koele avondbries.

Nog een enkele dag hadden we ze bij ons en die hadden ze meteen volgeboekt met de dingen die ze nog wilden doen. De ochtend begon moeizaam en ik denk, ergens diep van binnen hadden ze liever nog een uurtje langer willen uitslapen, maar nee, dat kunnen ze thuis in Belgie ook nog wel doen.
Hop naar het strand dus met onze Junior Life Guards in huis.
Ann-Sophie had wel zin in een goed potje strandrennen en Tantan ook. Samen liepen we van het ene eind van dat strand naar het andere en weer terug, net geen zeven mijl in het natte zand aan de waterlijn. (De Garmin gps registratie.)
De twee andere Sophies waren te moe om hard te werken en hielden zich bij wat voorzichtig opwarmen en stretchen met de JG groep om zich daarna gul neer te vlijen in het warme zand. Dankzij Alex kregen we ze nog even rechtop om samen te gaan bodysurfen.

En na het harde werk aan zee kwamen de verwenuurtjes. Eerst nog een laatste koopuitbarsting in de Mall (=koopcentrum), dan relaxen in de nailspa en toen nog een afscheidsdineetje met onze hele bende.
Valiesjes ingepakt, op tijd naar bed en de volgende morgen naar de luchthaven, terug naar de mamas, papas en boy friends.

Amtrak treinen

Vandaag hebben 'the Sophies' de trein genomen naar hun weekje avontuur met hun drietjes alleen op reis zonder de beschermde thuishaven van Tantan en Bert. Ze ruilen de oceaan om voor de Grand Canyon in Arizona en Los Angeles voor San Francisco in Californie waarna ze nog heel eventjes bij ons zullen wonen vooraleer ze naar huis in Belgie terug zullen keren.

Maar die oceaan en het strand, het was moeilijk daarvan afscheid te nemen, dus maandag gingen ze met onze kinderen een hele dag mee naar het Junior Life Guarding kamp op Hueneme Beach en vandaag trokken we met een wagen beladen met bepakte trekkersrugzakken naar het Leo Carillo strand waar het kamp een competiedag had.

De Sophies aten nog een laatste keer hun boterhammetjes op in het mulle zand van het zonnige strand waarna ze hun voetjes gingen spoelen onder een koude stranddouche en waarna we richting station reden in Moorpark waar ze de trein haalden die hen naar het Union Station in Los Angeles bracht. Een dubbeldekker trein die langs pittoreske plaatskes rijdt en zo hoefde Tantan ook niet uren met een volgeladen auto het spitsuur te trotseren.

Daarnet kregen we een berichtje van 'de Sophies' per s.m.s.: "Alles ging heel vlot. We zitten nu op de trein opweg naar Flagstaff, nog 9,5 u te gaan. We missen jullie al een beetje! Een dikke zoen voor iedereen daar!"
Het waren net onze eigen kinderen die vertrokken, spannend maar toch een beetje weemoedig om de positieve sfeer rond deze leuke meiden te zullen moeten missen. En Ben had zoooo graag met hen meegegaan, hij heeft de meisjes heel graag en ons ventje wil Oh zo graag ook eens in de trein en ook eens naar de Grand Canyon en naar San Francisco. " 't Is hier nu zo stil" zegt hij in zijn bedje voor het slapengaan. Ah ja, hij mist die grappige meisjes wel die hem 's avonds nog even kwamen slaapwel knuffelen!

Zoveel dingen op 1 dag!

Nog twee dagen zijn ze bij ons en dan trekken ze tien dagen in hun eentje met de trein naar de Grand Canyon en daarna naar San Francisco, een reis door VS in hun reis naar de VS. Inderdaad, het voelt net weer een beetje spannend aan om opnieuw te gaan inpakken, maar nu enkel een handelbare rugzak.

En omdat ik nu al voel dat we hun gegiechel en onneindige grappen en grollen zullen missen, een verslagje van onze zondag vandaag.

Het begon weer vroeg, al voor zessen liepen de wekkers af, A.Sophie en Tantan lopen hun wekelijkse trektochtje met de trailrunners door het gebergte van Malibu en Bert ging daar wandelen met de twee andere Sophies en onzen Ben, inderdaad, ons ventje kan het bijzonder goed vinden met onze gasten, hij is niet van ze weg te slagen en wil alles meedoen. Terwijl lopers blij zijn bij het zien van de vroege koele ochtendmis (komt door de oceaan zo dichtbij en de hoge temperaturen van overdag) was het voor de anderen een demotivater om uit bed te kruipen. Maar beloofd is beloofd en plannen zijn plannen, zo hup er allemaal toch maar vandoor op deze vroege zondagochtend.

Van Malibu Creek State Park naar Paramount Ranch en op de terugweg rond Malibu Lake en zo weer in het State Park en langs de filmset van M.A.S.H.

Onze looproute geregistreerd door de Garmin GPS hier.

En het was daar dat we Bert, de twee meisjes en Ben tegenkwamen.


Het heeft ons allemaal bijzonder veel deugd gedaan, de koele vochtige berglucht zo vroeg in de ochtend ging over in een stralende zonnehemel na afloop van alle inspanning van lopen en wandelen. Zalig.
Na een lekkere douche en een goeie brunch knal op de middag trok Tantan met de drie Sophies naar Venice Beach, een drukke toeristische trekpleister aan de kust in Los Angeles die je als jong volwassene niet mag gemist hebben.

Druk en gezellig was het. Beladen met nieuwe indrukken reden we, na enkele uren slenteren op de Venice boardwalk, moe en voldaan naar huis.

Bedtijd heeft niet lang meer op zich laten wachten. Geen wonder zeker!!!

sportieve uitstappen

De Sophies hebben een paar zware examenweken achter de rug, uren kromgebogen achter hun boeken en formulieren met stramme gewrichten en degenerende spieren als gevolg. Daarom proberen we het geheel weer wat in goeie vorm te krijgen met veel beweging.

Het begon al vorige zondag toen A.Sophie mee ging lopen in het Santa Monica gebergte en de twee andere Sophies en Ben ondertussen een fikse bergwandeling maakten. Tijdens de week deden ze mee met de zware strandtraining van de Junior Life Guarding groepen, gingen ze boogy boarden in de koude oceaan, proefden ze van golfsurfen, gingen ze mee naar de body gym en wandelden ze uren door Santa Barbara. Morgenochtend herdoen we ons zondagsscenario maar vandaag gingen we fietsen van huis naar de zee en terug. We vertrokken in de late namiddag zodat het al wat koeler zou zijn op de terugweg die hoofdzakelijk bergop is.
Maar eerst naar de fietsenwinkel om een paar nieuwe zadels voor op ons oude meisjesfietsen, een extra helm, een huurfiets en een fietsbroek voor Ben.

Toen een groot bord pasta, nog wat geknutsel in de garage en de meisjes stonden klaar.

De Santa Monica Mountains in Californie zijn mountain lion (Puma) habitat, spannend! Hoog en droog klommen de meisjes in een boom om onderweg even te rusten, maar "hey!" wat is dat daar aan de overkant???

Na anderhalf uur fietsen door die wondermooie en rustige bergcanyon, bereikten ze eindelijk de Stille Oceaan, hier is het bewijs:

Lang pauzeren konden ze niet, ze moesten trouwens thuis zijn voor het donker en dat is zowat rond acht uur 's avonds. Dus weer de canyon in richting Newbury Park.


Eerst gaat het langzaam bergop, zalig fietsen trouwens, maar even wordt het lastig, erg lastig, Mont Ventoux lastig, maar toch haalt iedereen met glans de top, wat een voldoening!
Zie je de canyon in de diepte achter ons liggen daar tussen die bergtoppen?

En "Tantan" is ook content, met Ben en Eveline naast zich op het bankje, even uitrusten voor de aanvang van de finale home stretch.

Tantan droeg haar Garmin GPS uurwerk en registreerde de gehele trek, kan je hier op google maps eens rustig bekijken en bestuderen. Een totaal van 25 mijl en vier uur onderweg.

the "Sophies"

En sinds een volle week hebben we Sofie&Ann-Sophie&Lore, alias "the Sophies", te gast, drie achttienjarigen op vakantie in huis, net alsof ons vijf tieners nog niet voldoende is. "Zien we jou volgende maand dan grijs terug?" lachte een vriendin me toe. "Nee hoor", 't zijn drie toffe meiden die de boel wat extra leven inblazen, ons overladen met ongelooflijk flauwe moppen maar om erg mee te lachen, ons alles leren over de geheimen van het ontharen, die alles ontzettend cool en tof vinden zelfs als ze na een week pas doorhebben hoe warm water uit hun douche te krijgen. Maar wat me zorgen baart, ze geraken niet uitgetetterd, niet uitgelachen en amper moe te krijgen. Drie weken zullen veeeel te kort zijn!

En zo proberen ze van hun witte buiken vanaf te geraken, iedere dag een half uurtje zonnen midden op de trampoline!

Het werk van Bert

Na "Surf's Up" heeft Bert niet werkloos zitten wezen maar heeft hij sindsdien zijn handen vol met "Alice in Wonderland", een Walt Disney remake. Met de allernieuwste film- en animatietechnieken wordt het een adembenemende wondere film voor Maart 2010. Maar eerst nog heel veel werk om het af te werken.

op bezoek in Belgie

En dat is alweer een tijdje geleden.

De dag dat het voor ons 'grote' (zomer)vakantie werd vertrokken we met zijn viertjes voor een veertiendaagse naar Vlaanderen, Ben Helena Catherine en Mama. Voor het eerst na de grote verhuis keerden we terug naar het huis van vroeger en vulden onze dagen met bezoeken, babbels en etentjes bij familie en vrienden.

Tussendoor hingen we ook een keer den toerist uit in Brugge en in Gent.

Werd er eens gelogeerd op een ander, werd er gefietst en op de go-cart gereden, werd er eindeloos naar "de kampioenen" gekeken en hielden we een heus verrassings verjaardagstuinfeest met vriendjes van toen voor de dertienjarige 'Jarige' Helena.

En toen was het tijd om het ondertussen zomerse vlaamse platteland in echte vakantiesfeer terug om te ruilen voor thuis in Californie, maar met een valies vol met nieuwe herinneringen.

Het bezoek, het weerzien en het bijkletsen heeft ons allen deugd gedaan, het voelde goed weer even welkom te zijn in het huis van vroeger, bij familie en vrienden, maar het voelde ook erg goed om weer echt thuis te komen.

Dank aan allen voor de heerlijk volle tafels en de talloze open armen, het was hartverwarmend. (En dat het hier even wat langer stilgebleven is heeft alles te maken met vakantiegevoel, ook bloggers verdienen een keer wat rust. Of niet soms?)

G-Spot - Crank Phat Bates

KAYWHY - Zombies Music Video

Zach KO Castro 2009 California pankration

Even voorstellen

Je moet je inbeelden, mijn jongere zusje Klaartje en ik deelden als kind een kamer en bed, dichter bij elkaar leven als zussen kan bijna niet. Eens getrouwd en in de weer met luiers en papflessen woonden we in hetzelfde dorpje, in dezelfde straat op geen minuut afstand schuin tegenover elkaar. Dichter bij je neefjes en nichtjes opgroeien kan ook al bijna niet. Klaartje was zowat de tweede mama van mijn kinderen en ik was zowat de tweede mama in nood voor haar kinderen.

Kun je bedenken hoe spannend het dus was om na meer dan vier jaar weer samen te zijn? De tantes bleken niet of niets veranderd, maar de kinderen ondertussen des te meer. Maar Elona leerde Ben weer snel goed Nederlands praten en deed zelfs een poging in het lezen, Ben nam 's avonds toch eens stiekem zijn fotoboekje van toen bij de hand om te zien of dat nu wel dezelfde Elona was, hij herkende haar niet. Maar al snel hadden ze zichzelf weer in elkaar gevonden, twee dezelfde types met dezelfde gekkebekken of twee handen op een buik zoals een gezegde zegt.

Catherine en Saartje hadden al vaak online op hun computers gepraat en fotos bekeken, die twee wisten dus wel ongeveer wat te verwachten.

Geen relaas over alle activiteiten wel een paar leuke fotos.

Catherine en Saartje, gedroegen zich perfect hoe vijftienjarigen zich horen te gedragen.

Helena met haar meter Klaartje, Helena genoot en liet haar niet meer los.

Deel van de bende, zoals we wel overal te zien waren.

Elona met grote nicht Eveline, zes jaar vershil.