En toen was het weer woensdag en konden we de Sophies blij gaan opwachten. Hun trein was geboekt tot in Los Angeles, maar toen ze tijdens de reis ontdekten dat ze voorbij ons stadje passeerden, sms-den we heen en weer dat ze dan gewoon in het station dicht bij ons konden afstappen, zo wonnen ze in totaal een dikke drie uur reizen. Maar laat die kaartjesknipper hen eerst toch wel niet gaan zeker en hebben ze met hand en tand moeten uitleggen waarom ze van die trein wilden in dat gure stadje. Spanning in de laatste uren na een voor de drie meiden vermoeiende dagen alleen op pad. En zo was het totaalontlading van alle emoties toen ze hun lieve vriendje Ben naar hen toe zagen rennen en ze elkaar als een kwartet konden knuffelen daar in die koele avondbries.
Nog een enkele dag hadden we ze bij ons en die hadden ze meteen volgeboekt met de dingen die ze nog wilden doen. De ochtend begon moeizaam en ik denk, ergens diep van binnen hadden ze liever nog een uurtje langer willen uitslapen, maar nee, dat kunnen ze thuis in Belgie ook nog wel doen.
Hop naar het strand dus met onze Junior Life Guards in huis.
Ann-Sophie had wel zin in een goed potje strandrennen en Tantan ook. Samen liepen we van het ene eind van dat strand naar het andere en weer terug, net geen zeven mijl in het natte zand aan de waterlijn. (De Garmin gps registratie.)
De twee andere Sophies waren te moe om hard te werken en hielden zich bij wat voorzichtig opwarmen en stretchen met de JG groep om zich daarna gul neer te vlijen in het warme zand. Dankzij Alex kregen we ze nog even rechtop om samen te gaan bodysurfen.
En na het harde werk aan zee kwamen de verwenuurtjes. Eerst nog een laatste koopuitbarsting in de Mall (=koopcentrum), dan relaxen in de nailspa en toen nog een afscheidsdineetje met onze hele bende.
Valiesjes ingepakt, op tijd naar bed en de volgende morgen naar de luchthaven, terug naar de mamas, papas en boy friends.
