Vandaag hebben 'the Sophies' de trein genomen naar hun weekje avontuur met hun drietjes alleen op reis zonder de beschermde thuishaven van Tantan en Bert. Ze ruilen de oceaan om voor de Grand Canyon in Arizona en Los Angeles voor San Francisco in Californie waarna ze nog heel eventjes bij ons zullen wonen vooraleer ze naar huis in Belgie terug zullen keren.
Maar die oceaan en het strand, het was moeilijk daarvan afscheid te nemen, dus maandag gingen ze met onze kinderen een hele dag mee naar het Junior Life Guarding kamp op Hueneme Beach en vandaag trokken we met een wagen beladen met bepakte trekkersrugzakken naar het Leo Carillo strand waar het kamp een competiedag had.
De Sophies aten nog een laatste keer hun boterhammetjes op in het mulle zand van het zonnige strand waarna ze hun voetjes gingen spoelen onder een koude stranddouche en waarna we richting station reden in Moorpark waar ze de trein haalden die hen naar het Union Station in Los Angeles bracht. Een dubbeldekker trein die langs pittoreske plaatskes rijdt en zo hoefde Tantan ook niet uren met een volgeladen auto het spitsuur te trotseren.
Daarnet kregen we een berichtje van 'de Sophies' per s.m.s.: "Alles ging heel vlot. We zitten nu op de trein opweg naar Flagstaff, nog 9,5 u te gaan. We missen jullie al een beetje! Een dikke zoen voor iedereen daar!"
Het waren net onze eigen kinderen die vertrokken, spannend maar toch een beetje weemoedig om de positieve sfeer rond deze leuke meiden te zullen moeten missen. En Ben had zoooo graag met hen meegegaan, hij heeft de meisjes heel graag en ons ventje wil Oh zo graag ook eens in de trein en ook eens naar de Grand Canyon en naar San Francisco. " 't Is hier nu zo stil" zegt hij in zijn bedje voor het slapengaan. Ah ja, hij mist die grappige meisjes wel die hem 's avonds nog even kwamen slaapwel knuffelen!
Maar die oceaan en het strand, het was moeilijk daarvan afscheid te nemen, dus maandag gingen ze met onze kinderen een hele dag mee naar het Junior Life Guarding kamp op Hueneme Beach en vandaag trokken we met een wagen beladen met bepakte trekkersrugzakken naar het Leo Carillo strand waar het kamp een competiedag had.
De Sophies aten nog een laatste keer hun boterhammetjes op in het mulle zand van het zonnige strand waarna ze hun voetjes gingen spoelen onder een koude stranddouche en waarna we richting station reden in Moorpark waar ze de trein haalden die hen naar het Union Station in Los Angeles bracht. Een dubbeldekker trein die langs pittoreske plaatskes rijdt en zo hoefde Tantan ook niet uren met een volgeladen auto het spitsuur te trotseren.
Daarnet kregen we een berichtje van 'de Sophies' per s.m.s.: "Alles ging heel vlot. We zitten nu op de trein opweg naar Flagstaff, nog 9,5 u te gaan. We missen jullie al een beetje! Een dikke zoen voor iedereen daar!"
Het waren net onze eigen kinderen die vertrokken, spannend maar toch een beetje weemoedig om de positieve sfeer rond deze leuke meiden te zullen moeten missen. En Ben had zoooo graag met hen meegegaan, hij heeft de meisjes heel graag en ons ventje wil Oh zo graag ook eens in de trein en ook eens naar de Grand Canyon en naar San Francisco. " 't Is hier nu zo stil" zegt hij in zijn bedje voor het slapengaan. Ah ja, hij mist die grappige meisjes wel die hem 's avonds nog even kwamen slaapwel knuffelen!
