babyratelslang

Zo lag ze in het hoekje te slapen aan onze voordeur. Met een schop met lange steel hebben we ze voorzichtig opgeschept en in een plastieken terrariumbak laten glijden, rap het deksel erop en nog wat extra tape zodat we er zeker van konden zijn dat niemand van de kinderen dit lieve slangetje zou gaan aaien.

Deze ochtend bij vol daglicht konden we ze eens goed bestuderen, het was inderdaad een echte ratelslang, wel nog een jonge met nog maar drie ratels aan de staart waar nog geen geluid uit komt, maar de beet is even giftig als van een volwassen exemplaar. Ze zijn zelfs gevaarlijker als ze jong zijn, ze kunnen nog niet ratelen waardoor ze je niet kunnen waarschuwen en bij het bijten zouden ze niet loslaten en zo veel meer gif inspuiten. Maar echt dodelijk is het niet, wel erg pijnlijk en we zouden wel zo snel mogelijk medische hulp moeten zoeken als het ooit zover zou komen.

Toch zijn we niet echt bang, altijd voorzichtig zijn en uit de doppen kijken weten de kinderen al lang en gelukkig maken kinderen meestal genoeg lawaai bij het spelen waardoor slangen vanzelf maken dat ze wegkomen voordat wij ze in de gaten hebben. Ze jagen op muizen, ratten, grondeekhoorns en ander ongedierte, daarom moeten we ze laten leven, maar liefst niet te dicht aan onze achterdeur of voordeur. Daarom kunnen we de wilde dieren opvang opbellen en in de loop van de voormiddag kwam een ranger ze ophalen, ze zetten het dier dan uit ergens in het midden van een park.

Het was wel erg leerrijk om ze zo eens goed te kunnen bestuderen door de doorzichtige bak. We hebben hier ook de gopher snake, whip snake, king snake en de garter snake die ongevaarlijk zijn en velen hier in de suburbs verwarren die met ratelslangen, meestal slaan ze dan in paniek en gaan verwoed op het dier gaan kappen tot het dood is, mis dus.

Zo zagen we bij het slangetje duidelijk: de hartvormige of driehoekige kop die gevormd wordt door de dikke gifzakken in de kaken, de ratels aan de staart, de spleetvormige pupillen en het lijf dat in het midden duidelijk veel dikker is. Zowat de eerste opvallendste kenmerken van een echte ratelslang.

(Klik op de foto en dan krijg je het bovenzicht van de slang in de bak.)

meisjes tegen jongens

Toch wel straf hoor, hun team bestaat uit 100% meisjes. Zolang ze onder de veertien jaar zijn spelen jongens en meisjesploegen tegen elkaar, gemengd of niet al naargelang wat de club voor handen heeft. Maar dat die waterpolomeisjes wel erg vaak van de 100% jongensploegen met grote voorsprong kunnen winnen, dat vind ik toch wel straf. Volgens kenners zijn meisjes veel venijniger onder water, rapper en goed in afpakken en doen alsof.

"'t Is maar een spel!" hoor ik na afloop de moeders hun zonen en echtgenoten troosten. "Ha ha" lachen de meisjes.

(Catherine met de lichtblauwe badmuts onder het kapje.)

weekendbezigheden

Dit weekend is het waterpolo tournooi voor Catherine in Ventura en volgend weekend drie dagen in San Diego, dat wil zeggen dat er nu niet veel andere dingen gebeuren dan rond de zwembaden hangen en supporteren, Eveline ontmoet er vriend(in)en en de twee jongsten zoeken er ook wat verfrissing op in de vrije oefenbaden, kwestie van hun zwempak aan te hebben zodat ze er maar in te springen hebben.

Alexander vloog donderdagochtend in de nog donkere nacht met het negentig koppige koor naar Chicago, dinsdag na middernacht zullen ze weer thuis zijn. Hun programma is niet alleen goed gevuld met zingen en grote banketten maar ook met heel wat bezoeken en de toerist uithangen. Weer een reiservaring rijker!

En vanavond lag er een jonge ratelslang die net gegeten had opgekruld haar roes uit te slapen op de warme beton aan onze voordeur. We hebben ze voorzichtig opgeschept en in een plastieken gesloten terrarium gezet, morgen bellen we met de wildlife verantwoordelijke waar ze mag uitgezet worden. Natuurlijk is hun beet giftig en gevaarlijk, maar dat wil niet zeggen dat we ze van kant moeten maken, door dat sterk gif zijn het trouwens de beste rattenvangers, kwestie van de voedselketen niet te doorbreken!

"Hiking" of wandelen,

is iets wat we volgens de kinderen elke week doen, iets waar oudere tieners grote excuses bij verzinnen om niet te hoeven meegaan, iets wat je volgens hen niet in de regen doet, iets dat zeker niet te lang mag duren, maar iets waarvan je naar echt zondagsgevoel achteraf eens goed moe van bent en iets waar wij ouders wel van genieten.

(Zonder Alex want die ging huiswerk maken en ook zonder Eveline want die ging surfen.)

Gisteren hadden we een gesprek met de schrijver en de fotograaf van dit boek, een echte aanrader voor wie, net als wij, de Santa Monica Mountains weten te waarderen. Daarom zijn we nu meer dan voorheen vastberaden om nog meer mooie plekjes te gaan ontdekken in deze rotsenformatie langs de rand van de Stille Oceaan, tenminste zolang het koele lenteweer het ons toelaat. Lente, wat bij deze nattige en frisse dagen ons ieder jaar opnieuw meer een herfstig gevoel geeft. Vrijdag regende het de hele dag oude wijven, vandaag vielen sporadisch en plaatselijk enkele druppels uit een zwaarbewolkte hemel bij temperaturen die amper de 13 graden celsius overstijgen, voor ons het sein om nog eens te gaan stappen, bepakt met cameras, water en power snacks.

Voor de verandering zochten we 'weer' eens een waterval op, groot en sterk stromend (hoe kan het anders na hevige regenval?), Solstice Canyon in Malibu. We kwamen langs smalle weggetjes, we doorzochten de fundamenten en overblijfselen van de afgebrande ranch waar ongelooflijk maar waar giraffen, buffels en afrikaanse herten zouden rond gelopen hebben. We wilden nog tot aan de 'hertenvallei' wandelen, maar ons jonger voetvolk zag dat echt niet meer zitten, "voor de volgende keer" riepen we allen in koor!

Aan alles komt een einde,

ook aan leuke dingen waar je zo erg hard voor hebt gewerkt en waarvoor je daarna nog lang hebt moeten aftellen. Een vakantie bij haar eigenste tantann en nonkel Bert en haar drie nichtjes en twee neefjes ten huize californie ging deze ochtend ten einde. Voor dag en dauw is ze weer vertrokken samen met Jenike en Steven die haar tot hier hadden gebracht en haar nu weer mee naar Belgie nemen, net op tijd om maandag terug naar school te gaan.

Het gemis liet zich deze ochtend al voelen toen Catherine eenzaam en verdwaasd voor zich uit zat te staren op de betonnen pot van de tetherball, haar gitaar-lach-plezier-vertel- logeer-en speelmaatje is weer weg en het zal voor een lange tijd zal zijn eer ze elkaar terug zullen zien. Maar ze weten nu dat als je samen bent opgegroeid de vriendschap en liefde ook na jaren niet verdwenen is, okay het is even wennen aan elkaars veranderde lichaam, maar binnenin bleef iedereen toch hetzelfde dus was het oude beeld snel vervangen door het nieuwe. En algauw liep het nichtje hier rond zoals ze dat deed in ons doorslaarhuisje, haar tweede vertrouwde thuis, nu niet aan de overkant van de straat maar aan de andere kant van de aardbol.

jong van hart

Heerlijk toch om altijd een beetje kind te blijven? We hebben nu geen zwembad maar wel een supertrampoline om alles los te springen, geen jeugd dat daaraan kan weerstaan, ook niet de oudste van de nichtjes.

Universal Studios

Om tien uur in de ochtend gingen ze binnen en om zeven uur 's avonds wandelden ze weer buiten, Universal Studios in Los Angeles. Ze hebben alles gezien en sommige dingen wel twee keer, je kunt wel denken hoe moe ze waren bij thuiskomst. Een tas kippensoep en wat brood, een stukje door papa gebakken frangipannetaart en toen werd het snel weer erg stil in huis.

"The Minis"

Op de wereldberoemde boardwalk van Venice Beach is wel altijd wat te beleven. Niet alleen de straatartiesten doen gek, ook onder de voorbijgangers is het een kleurrijk boeltje, je komt telkens ogen te kort om het allemaal gezien te krijgen.
De tribunes van de openlucht basketbal en bodybuilding dienen voor een welkome rust. En blijken ze daar nu net een film aan het opnemen, "The Minis". Wat googlen leerde me dat het om een familiefilm zou gaan over kleine mensen (dwergen?) die goed basketbal willen leren van Dennis Rodman, een gewezen NBA speler die graag acteert.

de paashaas

Toen iedereen nog sliep sloop hij de kamer binnen en pakte papas verrekijker van de kast. Hij tuurde door alle ramen, tevergeefs. Ondertussen waren de anderen gewekt en besloten ze maar een spelletje te gaan spelen. Voor de zoveelste keer keek hij door de verrekijker, ligt daar iets op de trampoline? Jaaaa... paaseitjes... van chocolade... !!!

Klein en groot maar vooral ook groot vonden het reuze om op eierenjacht te gaan, de ene al aangekleed de andere nog in pyjama. En toen was er ontbijt, warme croissantjes met echte belgische chocolade. Lekker.

stringcheese

Een goeie wandeling doet altijd goed, ook op Paaszondag. Vooral nu is het ideaal om de stevige stapschoenen aan te binden omdat de natuur mooi groen staat, niet voor lang meer want al gauw zal een brandende zon het geheel snel weer doen verdorren. Ook was het vandaag erg koel, perfect dus. Een nieuw stukje paradijs heeft zich voor ons geopenbaard, Circle X-ranch in de Santa Monica Mountains waar we de Malibu Grotto hebben gedaan. Op het dak van de grot, die we pas konden bereiken na een uitdagende klim over rotsblokken, aten we onze picnic op. Samen met broodjes en water hadden we voor ieder een reepje stringcheese meegenomen, kaas in de vorm van een stokje waarvan je koortjes kan trekken, die gekke Amerikanen toch.

zuma run

Ge hebt kinderen die er gewoon voor gaan en alles geven, maar ge hebt er ook die proberen vals spelen. Zou dit dan toch een typisch trekje zijn van waterpolo meisjes? In ieder geval, het was bitter koud op Pasen en een stevige sprint was het enige wat hen kon opwarmen.

Lente Concert

Alex zingt in het High School koor als bas tussen een heleboel andere jongens en samen met de meisjes waaronder zijn vriendinnetje Kara. Om het begin van de "spring break" of de lentevakantie in te luiden, brachten ze een prachtige concertavond.

Binnenkort nemen ze met zijn allen het vliegtuig voor het "Heritage Festival of Gold in Chicago", dit is een bijzonder hoogstaand muziekfestival voor de betere High School muziekensembles, maar eerst neemt hij nog een vlucht richting Colorado waar hij met zijn liefje en familie een paar dagen gaat skieen in Aspen.

porti-potty

Tantann is enkele maanden geleden aan het lopen geslagen en wil niet wijken van haar drie keer per week. Ze doet dat altijd alleen en Evy, van de start-to-run podcast, was haar persoonlijke coach. Maar nu het atletisch nichtje er is, doen ze het samen.
En wat is er nu zo verschillend aan Belgie en hier? De porti-potties of de verplaatsbare toiletjes! Altijd en overal, vooral handig als je een aardje naar je mama hebt.

de High School

Wat een ervaring! Het nichtje uit Belgie kreeg toestemming om welgeteld 1 dag met Eveline mee te trekken naar school. Zo dropte ik hen 's ochtends af aan de schoolpoort, haalde hen na de zwemtraining weer op en hoorde ik dat ze gelijk de volgende dag weer meemocht van Evelines zwemcoach naar de swim meeting in een andere High School en dat als "personal coach" van haar "cousin". Dat betekende ook dat ze zou kunnen meerijden met de beroemde gele schoolbusjes. Joepie! Helemaal net als in de film!

Jenike & Steven

Het was ergens augustus 2004, toen woonden de kinderen en ik nog in Belgie en Bert al in Californie. Die zomer verbleven we samen met papa in een strandhuisje in Ventura CA. Daar ontvingen we onze eerste Belgische gast op Amerikaanse bodem, Jenike. "Als de telefoon rinkelt zou die wel eens voor mij kunnen zijn." vertelde ze ons met een brede grijns.
Nu, bijna drie jaar later is ze hier voor de tweede keer, ondertussen zijn we ingeburgerd en heeft zij de reden van de dure telefoontjes meegebracht.

Een dag waren ze bij ons en nu zijn ze op rondreis, er is ook zoveel meer te zien dan het huis, de tuin en keuken van je tante he!

babysitters

Hoe leuk is het toch om te babysitten!

Ook al zijn ze met hun tweetjes nog jonge tieners, regelmatig mogen ze betaald gaan spelen met kleine kindjes, "mothershelp" heet dat dan. Zo leren ze de kneepjes van het vak terwijl mama of papa in de buurt zijn maar toch wat anders kunnen doen.

(foto: Jenike & Steven)

Zuma Beach

walvissen

Ze heeft toch wel geluk hoor, dat nichtje van ons.
Haar eerste echte strandnamiddag, hebben ze daar samen een gigantische put gegraven, zitten ze daarin uren te keuvelen en over de oceaan te staren op zoek naar dolfijnen, laten die beestjes zich vandaag net niet zien, is het bijna tijd om naar huis te gaan en komen daar toch wel twee grijze walvissen langs zeker!!!

Van december tot april migreren de Greywhales terug naar Alaska, ze komen van de golf in Mexico, de moeders met hun in Mexico pasgeboren kalveren zijn wat trager en zijn de laatsten. Daarbij zwemmen die zeer dicht bij de kustlijn om hun jong te beschermen tegen aanvallen van Orkas of ook "killerwhales" genoemd, die vallen namelijk pasgeboren walvissen aan om zich mee te voeden.

We hadden al vaker walvissen vanop het strand gezien, maar nog nooit zo dichtbij, we hoorden hun diepe ademhaling en de luide "spout", heel duidelijk was te zien dat het om een volwassen dier met jong ging en Bert had net zijn camera in de hand, dus hadden we twee keer geluk vandaag!