Thanksgiving weekendtrip

Met zijn zevenen kropen we op Thanksgiving in de oude Chevy en reden richting Las Vegas. Niet omdat deze stad van plezier en vertier ons zo aantrekt, maar ik en de vier jongste kinderen waren er nog niet geweest en ge moet zoiets toch eens met u eigen ogen gezien hebben, zeker als het maar een vijf tot zestal uren rijden is van je huis. Het was al donker toen we in de buurt kwamen, maar goed ook, want zo konden we warempel de lichtvervuiling duidelijk waarnemen, in het pikkedonker van de omliggende woestijn kwam aan de horizon een enorme lichtvlek te voorschijn. Eens in Las Vegas was het van "Oh" en "Ah" in de auto toen we over de strip reden voor de vele lichtreklames.
We hadden een rustig en familievriendelijk, casinoloos hotel buiten het centrum geboekt. Op vrijdag bezochten we met veel meer Oh's en Ah's de Hoover Dam op de grens van Nevada met Arizona, in 1935 gebouwd en toen de grootste betonnen constructie en de grootste electriciteitsopwekkende generator met water in de hele wereld, ook nu nog erg indrukwekkend, we gingen binnen tot bij de gigantische generatoren.
En na een avondje stappen, terug in Las Vegas kwamen al die (met Ben's woorden) "inappropriate things" ons de oren uit en waren we meer dan blij de volgende ochtend dat hele nep- en stinkgedoe achter ons te mogen laten.

De Hoover Dam

Op naar Death Valley National Park, het perfecte antigif. De dodenvallei is op een na de heetste plek op aarde en droogste plek in Noord Amerika. Het gebied is zo droog omdat er een aantal bergruggen ligt tussen de vallei en de Stille Oceaan. Wolken regenen leeg op deze bergruggen, waardoor er in Death Valley vrijwel nooit regen valt. Bovendien ligt het gebied zeer laag, in Death Valley bevindt zich het laagste punt van de Verenigde Staten. Dit laagste punt bestaat uit een zoutmeer, Badwater genoemd en ligt 86 m onder de zeespiegel. De hoogste temperatuur die hier gemeten is, in Furnace Creek, een woestijndorp, bedroeg 56.7 °C, op 10 juli 1913. In normale zomers komen temperaturen tot 49 °C vaak voor.
Dankzij een geairconditionde auto is deze bijzonder mooie plaats nu goed te bezoeken, zelfs nu tijdens de wintermaanden konden we buiten wandelen bij een temperatuur van 30 graden Celsius.

Zabriskie Point in Death Valley , wondermooi.

Badwater Basin te heet om lang te blijven.

Lopen op de witte zoutlaag in Badwater, Death Valley.

Bij valavond: de duinen van Death Valley.

Een heleboel interessante en wondermooie plekken kwamen we tegen zodat een dag niet genoeg voor ons was.Toch reden we bij valavond de vallei maar uit en eindigden in Lone Pine om te overnachten in een oud historisch westernhotel-motel om de volgende dag ons pad verder te kunnen zetten naar de Alabama Hills of Movie Flats waar honderden cowboy films en reeksen werden opgenomen zoals bijvoorbeeld 'Bonanza' en 'How the West was won'.

Het dorpje Lone Pine, op de achtergrond de het besneeuwde Sierra massief.

Mt. Whitney, de hoogste bergtop in de Noord Amerika (4.421 m) was ons einddoel maar door de sneeuw konden we met de wagen niet verder geraken. Van het laagste punt op weg naar het hoogste punt in een dag en dat alles door een haast onbewoonde wereld. Dit is hoe we het graag hebben.

De Alabama Hills (of ook de Movie Flats geheten)

De weg naar Mt. Whitney is afgesloten, het is ook tijd om naar huis te keren.

Alexander

Of sinds onze eerste dag in Californie, "Alex" voor iedereen. Zelfs op officiele documenten vertikt hij het om zijn volledige naam neer te zetten.

Sinds gisteren is hij 18!

Wat een verschil met zijn kleine broertje van 10. Inderdaad, van de grootste naar de kleinste, een leeftijdsverschil van 8 jaar.

Alex is op college, Alex pronkt met zijn box-car, Alex kruipt pas (erg) laat in bed en Alex kruipt ook weer (erg) laat uit bed, voor zover dat gaat met zijn studies en zijn werk natuurlijk.

Alex werkt nog steeds als P.A. of Personnal Assistent van de dame in rolstoel.

Alex werkt ook nog steeds voor een video productie bedrijfje.

Alex is onze trendsetter. Hij is de oudste en komt het eerst in aanmerking met al die Californische (en voor ons nieuw en vreemde) gebruiken. Bij hem zijn we steeds in shock, moeten wennen en pas na veel gezeur en gepredik leggen we ons er bij neer. Bij het volgende kind weten we al wat ons te wachten staat en doen we mee. Alex heeft dus een moeilijke job met ons.

Op zijn feestje gisterenavond. Zingende diensters die een spelletje met hem speelden, plezant.

Eveline

Enkele maanden geleden werd ze zestien en in Californie is dat hetzelfde als je rijbewijs en je wagentje. Dat rijbewijs had ze snel maar voor die wagen heeft ze geduld moeten hebben want met babysitten alleen verdien je nu eenmaal niet genoeg centen bijeen om er een te kopen en te onderhouden. Als papa naar het werk carpoolde, dan reed mama met de zijne en reed Eveline met de oude chevy.

Maar door de economische crisis in de US doet ook de autoverkoop het bijzonder slecht, daardoor zakken de prijzen alsmaar en zijn er ware koopjes te doen. Zo vond ze toch haar betaalbare droomwagen en met de hulp van papa was die al snel de hare. Een donkerblauwe jetta stationwagen waarin haar surfboard past. Ze rijdt nu alle dagen zelf naar school en neemt haar zus mee. En zo is mama ook content want die moet nu niet meer omrijden langs de High School.

In de weekends gaat ze nog steeds graag surfen en tijdens de week speelt ze waterpolo op school en doet ook af en toe mee aan de pre-seizoen zwemtrainingen in de ochtend.

De drie meisjes blijken goeie studenten-genen te hebben want ook bij haar gaat het vlotjes op school. Als Junior heeft ze hierna nog slechts 1 jaar te gaan op High School en is ze dus al druk bezig met het uitzoeken van geschikte colleges. Nog steeds gaat haar interesse naar Oceanologie of marinebiologie of zoiets en de universiteit moet aan de oceaan liggen met goeie surfplaatsen, bijvoorbeeld Hawaii, San Diego of Santa Barbara.

Op haar verlanglijstje voor de Kerstman stond een cursus duiken, hier SCUBA diving genoemd. In januari mag ze weer mee met de plaatselijke universiteit voor een week duiken vanop een boot, vorig jaar deed ze dat ook al in Hawaii. Maar nu wil ze niet snorkelen maar echt met zuurstofflessen onder water kunnen blijven. Vanaf zestien kan je daarvoor een dipoloma halen en dat zal ze volgende maand dan ook doen, een vroeg kerst- en nieuwjaarskadootje dan maar.
Inderdaad, hoe anders zou hun leven in Belgie geweest zijn!

Eveline gaat niet graag op de foto, heb ze vandaag ook niet kunnen vangen, maar toch enkele uit het archief.

Natuurlijk gaat poseren wel prima met vriendinnen.
Voor het waterpoloteam, vorig jaar.


Ergens op het strand, met gepersonaliseerd surfpak. (Je snijdt de mouwen eruit en de broekspijpen korter, een tweede leven voor een versleten exemplaar.)

Een surfdiva.

Catherine

De derde in rij is Catherine, haar naam nu zo leuk op zijn amerikaans uitgesproken.

Catherine is op High School, als veertienjarige een eerstejaars of een "Freshman". Het was hoog tijd voor haar om te verhuizen van de kleine school naar de grote, ze voelt zich er thuis en ook zij doet het bijzonder goed, ook al heeft ze niets anders dan "honor"vakken, waarbij de leerstof erg zwaar en veel is. Toch heeft ze daarnaast nog tijd om te sporten, veel te sporten.

In de vroege ochtend voor de lessen heeft ze pre-zwemseizoen training, tijdens de dag anderhalf uur sport als lesvak en na school begint ze aan de waterpolotraining samen met haar zus.

Atletisch als ze gebouwd is, is het dan ook geen wonder dat ze supersnel geworden is in het water en ze is er best fier op.

Maar op vrijdag en zelfs zaterdag gaat ze ook wel graag eens op stap met haar vriendinnen. Tijdens het voetbalseizoen (American Football) op school wou ze geen enkele thuiswedstrijd missen en af en toe eens naar de film of een middagje shoppen in de Mall ziet ze ook altijd wel zitten, zolang ze maar niet mee moet met mama en papa.

Catherine is ook erg creatief, knutselt graag kadootjes op een speciale manier in elkaar, maakt pareltjes van verjaardagskaartjes en ontwerpt ook kunstige voorbladen voor in haar schoolmappen. Ze zit dan ook graag uren verborgen in haar kleine, donkere, blauwe en gezellige kamertje.

Hier hongerig na school vandaag, nog nat van het waterpolozwembad.


In haar eerste (rode) baljurk en hoge hakken voor de "Home Coming Dance" op school bij een van haar vriendinnen thuis waar ze met de hele kliek hadden afgesproken om samen op restaurant te gaan eten vooraleer naar de schooldans af te zakken. (De 'home coming' dans is om het begin van het schooljaar te vieren, is op school.)

Helena

Helena is twaalf en zit in het zevende leerjaar in Junior High School. Nog steeds is ze een leesbeest, overal neemt ze haar (dik) boek mee om toch maar geen minuut te verliezen en zich altijd en overal te kunnen verdiepen in de spannende verhalen, in fantasie en mysterie, in draken en draculas. Als hier de voorraad opgelezen is, rent ze naar de bibliotheek op school of naar een of andere buur om nog meer interessant leesvoer.

Op school gaat het bijzonder goed en met huiswerk maken heeft ze nooit problemen.

Helena schrijft stilletjes aan een eigen boek, langzaam groeit het verhaal en volgens haar zal het nog wel een hele tijd duren eer het helemaal klaar zal zijn. Bij echte schrijvers duurt dat trouwens ook jaren.

Helena is een echte kwajongen die graag verkleed als ridder door de open achtertuinen rent, verdwaald in haar eigen fantasieverhalen, met een zelfgemaakt uitgehouwen houten zwaard.

Helena is een bijzonder meisje, ze kan het goed vinden met jongens maar helemaal niet met echte girly-girl meisjes, die vindt ze maar verschrikkelijk stom.

Ze is een goede babysit in wording, kan verantwoordelijkheid opnemen, neemt verstandige beslissingen, zorgt goed voor haar jongere broertje maar rivaliseerd met haar twee grotere zussen.

Creatief als ze is, maakte ze een "dinosaurus"taartje van een madeleintje op het blijvenslapen verjaardagsfeestje van een "zwem"vriendinnetje afgelopen weekend, dat ze nadien gastronomisch verorberde. (Klik om te vergroten.)

Benjamin

Hoog tijd om jullie weer eens Up To Date te brengen over het leven van de kroost. Vanaf nu geen excuses meer en ik doe er alles aan om het gemis goed te maken zonder te gaan vervelen. Daarom vraag ik "geef me tips in de comment box waarover jullie wel eens wat meer zouden willen te weten komen". Om de spits af te bijten begin ik met een update-tje van elk, iedere dag eentje.
We beginnen met de jongste.

Benjamin, liever "Ben" geheten tegenwoordig (omdat dat stoerder klinkt maar vooral omdat dat korter is om te schrijven, haha...).

Ben zit nu in het vierde leerjaar in een klas met 31 kinderen. De juf die het schooljaar met hen begonnen is, is ondertussen al vervangen door een andere juf. Ander en beter, maar zo begon het toch allemaal niet zo ideaal voor hem dit jaar. Toch doet ons ventje nog steeds zijn allerste best en kreeg hij vorige week al de Award of prijs van "vriendelijkste kind" uit de klas. Dat horen we natuurlijk graag, want wat is er belangrijker dan een goed en aardig kind te zijn, het is toch de persoonlijkheid of wie we zijn wat belangrijk is in het leven, niet?

Ben heeft vliegtuigen hangen op zijn kamer, Ben heeft een zweefvliegtuig met afstandsbediening gebouwd met zijn papa (dat nog moet uitgeprobeerd worden bij ideale weersomstandigheden), Ben kent alle reklametijdschriftjes over vliegtuigen van voor naar achter en van achter naar voor van buiten, Ben is er zeker van dat hij op zijn veertiende in het naburige stadje Camarillo mag gaan studeren voor piloot van sportvliegtuigjes. (Ai ai ai, en die papa maar werken!)
Kort gezegd, Ben droomt van vliegtuigen.

Maar Ben maakt ook flink zijn huiswerk, alleen, dat laatste erg belangrijk. Het is nog maar zelden dat ik eens moet helpen. Dat wil niet zeggen dat het altijd makkelijk gaat, maar aan de keukentafel lukt de concentratie nog altijd beter dan op zijn kamer tussen al zijn vliegtuigen en ander speelgoed.

Ben aan zijn huiswerk vandaag (klik op het strookje dan zie je het groter).

Redlight Visuals; Car Pictures

4 weeks into school...

and so far the four most best filled weeks, almost everyday has been packed with a big verity of different activities. During the week, i have school at Columbia College Hollywood for 3 days, Tuesday, 9am till 1pm principles of production, Wednesday, 2pm till 6pm writers workshop and 7pm till 11pm visual design. and at last Thursday night 7pm till again 11pm i have editing. even though 11pm may sound late... it really isn't to bad at my age right now, i usually am awake until early in the morning anyway. you get used to it. :)

anyway, besides school i have different jobs, usually during the week i still help out as a PA and weekends filming events for Wind Productions. which actually has taught me a lot. But now i just stared my own little production company called Redlight Visuals. so far i haven't done so much, besides a few photo and video shoots. (pictures and video will be uploaded soon) but than again, it will hopefully grow and take more of my time away.

besides, school, work i have been spending time with the new friends from Columbia. Which are all great people. i am very happy with my decision to go to school there.

so in between school, work, friends i still find time to work for school, such as these pictures of my car, taking for Visual Design class.






these are only a few examples of the stuff I've done for my classes and for Redlight Visuals.

so yeah, at this point this is basically what i do... explained very brief... but its better than nothing.

hopefully i will be posting and uploading more photo's and video's soon!

Late,
Alex

Alex op college

We zitten ondertussen allemaal al weer in een vaste routine van school en sport en huiswerk maken, maar voor Alex was het pas vandaag zijn eerste schooldag. Hij was er al enkele keren geweest, informatiebezoeken, orientatiedagen, een picnick en al een keer een groepsuitstap naar een van de grootste filmproductiebedrijven, de Warner Bros. filmstudios, maar vandaag was het echt les.

Alex begint aan een vierjarige opleiding in het "Columbia College Hollywood" waar hij een opleiding "Bachelor of Fine Arts in Cinema" gaat volgen. Een vierjarige opleiding met de optie ze in drie jaar af te werken als hij geen zomervakantie neemt, wat er dik in zin. Alex heeft er erg veel zin in, eindelijk kan hij doen wat hij graag doet, een school waar hij zich van bij het eerste bezoek thuis voelde, het voelt een beetje als de academie in Gent wist hij te refereren, de filmschool waar hij als veertienjarige net gestart was de maanden voor onze verhuis. Net als zijn papa gaat hij in de filmindustrie maar niet in de animatie maar naar de gewone film, actiefilms is meer zijn ding.

Natuurlijk wil hij zoals de meeste achttienjarigen hier nu ook zelfstandig gaan wonen, maar dat stellen we nog even uit. Met zijn autootje duurt het maar een dertigtal minuten om op de campus te geraken, hij moet er maar drie dagen per week naartoe en thuis wonen heeft zo ook zijn voordelen wat betreft was, kuis en gratis maaltijden, nietwaar? (En wij proberen hem dezelfde vrijheid en zelfstandigheid te geven als student op kot.)

babies peuters en kleuters

Onze baby is al tien en veel te stoer om nog in die categorie te vallen. Toch is het hier de troetelnaam van de jongste uit het gezin, dus als ik mijn familie voorstel aan anderen en je zou me horen zeggen "en dit is Benjamin mijn baby" dan is dat zeker geen belediging want het heeft niets met echte babies te maken maar alles met het knuffelgehalte van de kleinste.

In de drie jaar en negen maanden dat we hier wonen, zijn wel een handvol nieuwe babies geboren in onze dichte familie, we kennen ze enkel van op de foto.

Als laatste nieuwkomer, de pasgeboren Louise.

In april 2008 kwam kleine Gust erbij, tweede achterkleinkindje.

Op 1 januari 2008 meldde Lila zich als het mooiste nieuwjaarskadootje ooit, een eerste achterkleinkindje voor ons meme en pepe. Hier de twee samen.

In 2006 kwam de kleine Amelie erbij.

Het jaar 2005 werd verblijd met de komst van Ruben. Dit kereltje kwam wel al een keer de Californische stranden onveilig maken, een waar plezier om in huis te hebben.

En ook nog, net voor ons vertrek knuffelden we toch nog snel even Cedric die op de valreep van 2004 erbij kwam, oudejaar werd gelijk heel bijzonder.

Een Surfers familie

Het merendeel van de zomer reden we iedere dag naar een of ander strand, niet om te zonnen (tenzij dan mama) maar om te surfen of in het slechtste geval om te boogyboarden. Niet dat de golven altijd ideaal waren, de zomer is zowat de minste periode bij ons om mooie hoge gelijkmatige golven te treffen, we moesten ze soms letterlijk zelf meebrengen, maar eens augustus begint het langzaam te keren tot in de wintermaanden, dan pas wordt het goed.

Maar wie wacht er niet graag op goeie golven, als de dolfijnen ondertussen rond je zwemmen als gek?

De laatste weken werd het dus alsmaar beter en beter, soms waren ze zelfs te hoog en was het echt ploeteren om ze meester te worden, voor Ben soms veel te geweldigdadig krachtig.

Hieronder Helena in Ventura afgelopen zondag.

Hieronder Eveline in Ventura afgelopen zondag.

En wat doe je als de golven maar klein zijn en het is voor punten?
Dan surf je maar ondersteboven voor de grap!

Zo ontmoeten we heel veel andere surfers, en dan komt er zo een jongetje als Ben naar je toe en komt vertellen dat hij, zijn mama en papa ook een echte surfersfamilie zijn, net als ons. En dan moet ik even nadenken en besef ik pas dat het nog waar is ook, met drie meisjes en twee jongens en de papa die ook hard zijn beste doet, kunnen we onszelf best een surfersfamilie noemen.

Eveline was deze zomer niet uit de oceaan te slaan, kan ze niet met ons mee, kan ze niet zelf in haar eentje rijden, had ze geen surfkamp te begeleiden, dan had ze wel een of ander vriendje of vriendinnetje waarmee ze kon meerijden. Ondertussen is ze in een echte surfclub (met de hele familie trouwens) en deed ze afgelopen weekend voor de allereerste keer een competitie, zaterdag in de vroege ochtend op Zuma beach in Malibu (Promotiefilmpje) en won ze daar nog de eerste prijs ook, zondag opnieuw met de club op C-Street in Ventura, en weer haalde ze de eerste plaats bij de vrouwen longboard. (Filmpje van zondag op Youtube.) (helemaal op het einde in het blauwe shirtje is ze eventjes goed te zien)

(Ook Helena deed telkens mee maar viel nog niet in de prijzen)

Hieronder Helena in Malibu op Zuma afgelopen zaterdag.

Eveline, na de finale in Malibu op Zuma.

Toch op weg naar pro-surfer?

orientatiedagen op school

School start pas volgende week en toch zijn we er al helemaal klaar voor, of dat zou toch moeten. Door 'orientatiedagen' een week vooraf (hebben we dus al achter de rug) hebben de kinderen reeds hun lesurenrooster, zijn alle bijdragen al betaald, hebben sommigen hun boeken al in huis, zitten de schoolidentiteitskaartjes al in hun boekentas en heeft Catherine al twee halve dagen kennismaking achter de rug in haar nieuwe school, de High School.

Veel te vroeg, vinden ze hier thuis, want ze zijn nog helemaal niet in stemming. Wie heeft er nu al zijn boekentas volgepakt klaarstaan vragen ze zich af? Wij niet hoor.

Na een rommelweek van allerlei boodschappen, taakjes en afspraken is het dus hoogtijd voor wat buitenluchtontspanning en wat ontladingsactiviteiten.

donder en bliksem

Bliksem boven Newbury Park, Mount Boney

Zuid Californie heeft misschien wel het meest voorspelbare weer dat te vinden is. We weten dat het vanaf januari tot ergens in mei zo af en toe eens kan regenen, dat het daarna meestal poederdroog blijft tot het volgende jaar met in juni en juli de typische mist aan de kust in de vroege ochtend en zo vanaf september tot laat januari regelmatig een paar dagen kurkdroge maar stevige Santa Ana winden met de bijhorende bosbranden.

Groot was dan ook de verbazing bij velen toen het donderdagavond heel even begon te druppelen en we midden in de nacht werden wakker geschud door hevige bliksem en donder met een goeie regenbui erbovenop. Oh ja, de weersvoorspellers hadden het zien aankomen want de storm kwam vanuit Baja California recht boven Ventura gewaaid.

Voor diegenen die hun leven lang hier wonen was het een bijzondere ervaring, velen hadden dit nog nooit meegemaakt. De reacties waren dan ook even uitbundig:

• Was that cool last night or what!!


• That was the craziest storm I've EVER seen here in California!


• That was AWESOME!!!


• It woke me right up! Very nice to get a real weather event like that ... since all we ever have here is perfect and 70's.


• My dog was shivering in bed with me, but it wasnt cold. She was freaked out with the thunder.


• It sounded like God was mad and stomping on the floors when the thunder would happen. That was the scariest night i've had in a long time.


• I was scared to my teeth...


• My camera loving grandson who just turned three woke up and was scared until we told him to "smile real big, cause God was taking pictures!!" He loved it!!


• That was awesome last nite!!! the freaken thunder was making my house rattle...


• Air is smelling sweet now. Good ol' summer storms. I love them.


• I was scared, too. Can't help it! Me and my dogs shook together.


• It's mother nature at her BEST!
  

En dan was het nog zo erg niet. Maar eerlijk, 'k heb toch ook liggen luisteren, in een diepe slaap eventjes wakker geworden, ogen half open gedaan maar gerust weer verder geslapen. In Belgie kon ik ook wel genieten van zo'n nachtelijk onweer, veilig en warm in bed, als het maar niet te erg was natuurlijk. En de kinderen? Die slapen zoals gewoonlijk overal door, behalve Catherine die bij een vriendinnetje bleef slapen en daar al de heisa heeft meegemaakt.

Actief de zomer door.

Tijdens de zomervakantie wil ik de kinderen zo actief mogelijk bezighouden, buiten als het kan. En omdat dit nu eenmaal Californie is betekent dat bij ons niets anders dan surfen en aan het strand vertoeven.

Zo wordt er zo goed als iedere dag naar de kust gereden.

Het begon met een volle week surfles om de vakantie mee te beginnen.

Eveline dit jaar niet meer als leerling maar helpster bij de surflessen, zowat de hele zomer lang.

En nu een volledige maand als Junior life guards op het strand en dan wordt er gelopen, gezwommen, push-ups en andere conditieoefeningen in het zand, met de paddle boards door de golven, dodge ball gespeeld en ook gewoon plezier gemaakt. Het doel is om de kinderen bewust te maken hoe veilig om te gaan met die ruige oceaan, het strand en die schadelijke zon, om zichzelf te redden uit gevaarlijke situaties en om kameraadschap en teamwerk te promoten. Het leuke aan dit kamp zijn de competities tussendoor, tussen andere life guards groepen van de andere stranden, kunnen ze hun krachten eens onderling meten en maak je kans op medailles. De competities gebeuren lokaal, maar er was er ook al eentje regionaal en dan is er ook de grote nationale championships. Wij waren erbij afgelopen donderdag in Manhattan Beach maar het gaat nog door op vrijdag en zaterdag ook. Gespierde lifeguards uit de hele US zijn daar nu samen om hun kunnen en krachten te meten. Leuk om mee te maken.

National Lifeguards Championships Manhattan Beach, Los Angeles County.

Met deze oceaanzwem relay won Catherine met haar team de derde plaats.
(Btw. ze is een ongelooflijk snelle zwemster, dat belooft voor de High School!)

Ben aan de start voor de oceaan paddleboard race.

Zo zijn de kinderen ook al lang geen watjes meer en doen ze ons wel eens rillen met hun straffe verhalen. Eveline zag onlangs een haai onderdoor haar surfboard zwemmen, zo geen gevaarlijke soort wist ze er lachende bij te vertellen, maar ze was toch geschrokken want hij was toch wel groot. Ook kwamen er eens enkele dolfijnen keihard op haar af gezwommen om rakelings onderdoor haar surfboard te duikelen, ook toen was ze er heel eventjes niet gerust in. Helena zag een kleinere haai een zeester opeten toen ze met het kamp rond de eilanden aan het kajakken waren en heeft al enkele 'sting rays' ,roggen die je hard kunnen prikken met hun staart als je erop trapt, zien liggen. Ze weten het wel, je moet met je voeten schuifelen door het water, vooral als het water warmer is dan normaal want daar houden die beesten van. En dan het wegzwemmen uit een sterke stroming, dat hebben ze allemaal wel al een keertje moeten doen. Maar duikelen onder en door die meters hoge golven is voor hen ondertussen al lang geen uitdaging meer maar puur plezier.

Ben is jarig

Oh jongens, al maanden lag een kalender open op zijn tafeltje naast zijn bed, iedere avond ging een groot kruis door de afgelopen dagaanduiding en keurig hield hij de nog te gane dagen bij in aantal. Het ventje telde met andere woorden al lang af naar zijn tiende verjaardag.

Een heel bijzondere wist hij ons duidelijk te maken, zijn eerste verjaardag met twee cijfers, zijn eerste "dubble digit" jaar.

En gelijk had hij, want in tegenstelling tot alle andere jaren werd hij dit jaar rijkelijk bedeeld door de post en met de hand gebrachte kadootjes. Overgelukkig was hij bij de aanblik van de hele stapel op de tafel na het ontwaken, allemaal voor hem alleen!

Lissa & Oma

Het was oma haar eerste keer niet meer, na bijna twee jaar wou ze nog wel een keertje afkomen maar nu niet meer alleen. Nichtje Lissa die net als Catherine ook veertien jaar is knikte toen ook gretig 'ja" toen oma voorstelde haar te vergezellen naar Amerika.

En zoals dat tijdens een vakantie bij de vanbrandekes gaat, krijg je daar eten,

wordt je gegarandeert meegezeult naar die koude zee,

stap je je voeten kapot op site seeing tripjes,

eet je dingen die je anders nog niet durft aan te raken,

en slaat de verwennerij je soms onverwachts om de oren.