En dan was er taart.

Alex, moe van het lange Thanksgiving weekend, moe van de te korte nachten, moe van de reis. Als we thuiskomen van de fietstocht vinden we hem slapend op zijn bed. We maken hem wakker voor de taart, zingen we "lang zal hij leven" net zoals we dat anders op de verjaardagsochtend zouden doen en mag hij een kadootje open maken. Hoe kan het anders dan wat (nuttigs) voor in zijn leuke boxautootje? Het eigenlijke presentje komt nog na met Fedex of de post, maar een extraatje kreeg hij vandaag, voor een keer hopen we dat het nooit zal gebruikt (moeten) worden, een tas met allerlei handigheden bij ongeval of pech onderweg.

fietsen

Het water van de oceaan is ons te koud geworden, enkel Eveline geeft het nog niet op en trekt zo vaak ze kan mee met vrienden om te surfen, maar lekker in de zon opwarmen is er nu niet meer bij, het is dan echt met het surfboard het water inrennen en als ze na een tijdje stijf bevroren raken rap naar de auto, een fles (lauw) water over je gieten en een dik joggingpak aantrekken met daaronder wollige botjes. In tegenstelling tot vorig jaar werd het dit najaar sneller frisser, vooral het water. Daarom doen we nu andere sportieve activiteiten op zondag.

Onze fietsen raakten tot hier toe maar moeizaam van stal, doordat we op een berghelling wonen zakte de moed ons meestal rap in de schoenen als iemand het over een fietstochtje had, naar beneden sjezen gaat nog, maar dan weer terug naar huis, pfff. De aankoop van een autofietsrek lag al van vorig jaar in beraad en dankzij de super koopjesdag na 'Thanksgiving'dag konden we er eindelijk een aanschaffen aan een goeie korting. Vandaag was dus testdag. Papa deed het voor, deed in principe alle werk, maar mama heeft goed gekeken want zij wil het tijdens de week ook graag gaan gebruiken. Zo ging de kleinste fiets de koffer in en konden de vier grote op het rek, reden we naar de ingang van het park en fietsten we tot aan de zee, daar aten we onze 'energiebars' op en keerden terug, met een hoogteverschil van 290 meter werd dat klimmen, af en toe even op adem komen en dan ging het weer.
We zagen een grote uil, een witte valk en enkele herten. Terwijl het op zondag behoorlijk druk kan zijn met mountainbikers, was het opvallend stil. Dat kwam omdat het park pas weer open gegaan was door het brandgevaar van gisteren en de ingang aan de kant van de kust nog steeds gesloten was, om terug naar huis te rijden hebben we dus maar even het bordje "verboden toegang wegens extreem brandgevaar" moeten negeren.

Malibu brandt opnieuw.

Amper een maand na een wervelstorm van verwoestende bosbranden is Malibu weer aan de beurt. We waren gewaarschuwd, brandweerploegen stonden al de hele voorbije week in opgezette kampen op strategische plaatsen klaar, ook in onze buurt, Santa Ana winden waren voorspeld en de vegetatie staat nog steeds erg droog, het recept voor ontembaar vuur.

Terwijl het vorige keer in Malibu electriciteitskabels waren die de aanleidende vonken gaven, wijst alles nu meer in de richting van een nasmeulend (illegaal) kampvuurtje dat vast erg gezellig was maar uitdraaide op een ramp. Onbegrijpelijk hoe nog steeds mensen niet inzien hoe gevaarlijk het hier is om met vuur te spelen, zelfs in onze buurt is er een gezin dat hun avondlijk barbequevuurtje ongestoord laat nasmeulen tot in de ochtend, weekend na weekend, zelfs na meerdere aanmaningen van de brandweer na klachten van omwonenden. Ook wij zitten niet te wachten om ons huis te verliezen. De komende week laten wij alvast nog meer bomen snoeien rondom ons huis, de derde keer al dit jaar want we zijn er niet gerust in.

Volgens de laatste berichten op zaterdagnamiddag bij ons, op 12 uur na het uitbreken, zouden 49 woningen zijn verwoest, zijn duizenden geevacueerd, een oppervlakte van meer dan 10 vierkante kilometer en is de schade nu al groter dan de vorige Malibubrand. Er werd geblust met 15 helicopters, een omgebouwde DC-10 jumbo jet en 1500 brandweerlui. Een huis in Malibu is duur, voor een wooncontainer (= vaste caravan) betaal je al gauw 1 miljoen dollar neer, een huis in de canyons gaat van 3 tot 10 miljoen of meer. Een (erg dure) brandverzekering is verplicht, zonder krijg je geen lening, de banken weten wel waarom!

Alex is zeventien!

Er was er een jarig hoera, hoera ...

en daarom zingen we blij!

"Happy Birthday to yooouuuuu, Happy Birthday to yooouuuu,

Happy Birthday to Alex, Happy Birthday to you!"

Maar omdat deze zeventienjarige ergens in Florida zit met vriendinnetje heeft hij onze kussen nog tegoed, de taart en het kadootje ook.

verjaardagsfeestje

Een miezerige zondag zoals ze die in Californie maar maximaal 1 keer per jaar zien! Van bij het opstaan tot het gaan slapen, 'drizzling' zeggen ze hier, maar niemand die kloeg, integendeel, de ideale zachtste waterdruppeltjes die er bestaan om de natuur heel voorzichtig water te geven.

We hebben dus ook de hele zondag gezellig binnen gezeten en de haard eens goed laten branden, en eerlijk, ik weet echt niet meer sinds wanneer dat geleden is, waarschijnlijk moet dat ergens terug in Belgie geweest zijn. Het gekke is dat we er ook nog van genoten hebben, ten eerste omdat we weten dat het toch maar voor een dag is en ten tweede omdat we samen met vrienden hun zoontje, Alexander, zijn 6de verjaardag mochten vieren. Eigenlijk is het pas morgen, maar die gelukzak krijgt een driedagenfeest! Proficiat jongen! (En als je denkt dat het ventje er een beetje magertjes uitziet in zijn geraamte dan is dat omdat hij het liefste rondloopt in zijn 'skeleton' Halloween kostuum.)

Ook onze Alexander (alias Alex) is volgende week jarig en dit jaar valt dat samen met Thanksgiving, een goed gevierde feestdag voor de Amerikanen waarvan ze gelijk een lang weekend maken. (Al goed want onze kinderen hebben geen week herfstvakantie gehad en zo hebben ze toch nog een beetje verlof.) Zo maakte ik al plannen hoe dat met onzen oudsten te zullen vieren. Maar hij is me weer voor. Of het okay is dat hij dat weekend naar Florida gaat en op zijn zeventiende verjaardag zal hij in Disney World zitten. 't Is maar dat we't weten hey!

En over die regen gesproken, vanmorgen was de lucht klaarder dan ooit, een stralende zon en een warme wind, de zondagse dikke trui hangt dus alweer weg en het korte broekje met t'shirtje gingen weer aan. Leve het Californische weer.

Santa Ynez Valley

We zouden samen iets gezelligs doen op zondag, onze Belgische vriend Peter en zijn familie, zijn ouders op bezoek en wij. Maar omdat zondag ook surfdag is gingen onze oudste dochters liever naar het strand en trokken Bert en ik slechts met de twee jongsten erop uit.

Gaan wijnproeven was de opzet want Californie heeft het ideale klimaat voor het kweken van druiven en Californiers kunnen even goed als de Fransen daar een lekker wijntje van brouwen, al denkt niet iedereen daar zo over natuurlijk, ieder zijn smaak en ieder zijn persoonlijke voorkeur, daar hebben we allemaal recht op.

Met ons klein gezinnetje konden we de grote witte Chevy thuislaten en kropen we in Bert zijn klein bmw'tje, al goed want eens het koele en mistige kustgebied hadden verlaten reden we binnen in de zonnige Santa Ynez Valley en kon het dak naar beneden en dat is altijd genieten.

Een beetje de Sideways toer opgaan kan natuurlijk nooit geen kwaad en daarom aten we lunch in het gezellige Los Olivos Cafe in het gelijknamige Los Olivos stadje. (Slechts enkele kilometers verderop heb je daar de ingang van het wereldberoemde Neverland domein van Michael Jackson.) Met volle magen konden we met een gerust hart aan het wijnproeven beginnen waarvoor we gekomen waren. Toch hebben we maar een winerie gedaan, de "Lincourt Vineyards" waar we gelijk vijf verschillende wijnen konden proeven, maar we hebben er wel de tijd voor genomen op het deck en de kindjes konden ondertussen spelen in het gras. Zo hoefden we ons ook geen zorgen te maken over de chauffeurs want daarvoor vloeide de wijn niet rijkelijk genoeg.

En bijna voelden we ons helemaal in het zuiden van Frankrijk, want naast de wijnboeren heb je daar ook Lavendel boerderijen, dat de lavendel het hier uitstekend doet merkte ik al bij ons thuis waar ook onze plantjes het hele jaar door flink hun best staan te doen. Zoals het echte toeristen betaamd kochten we lavendelzakjes en andere voor thuis en ruikt het weer fris en zuiders in de badkamers.

Young Eagles

Benjamin ziet het wel zitten om piloot te worden als hij groot is, maar zo lang zal hij niet moeten wachten, want eens je op High School zit (14 jr) mag je aan een opleiding sportpiloot beginnen om twee jaar later je vliegbrevet te halen, dat kan je dus hebben voor een rijbewijs!

We wonen niet zo heel ver weg van de vlieghaven voor sportvliegtuigjes en privejets en niet zo heel erg lang geleden liepen we er al een keertje een dag rond op hun airshow en tegelijkertijd opendeurdag, zomaar tussen al die gerestaureerde, soms gloednieuwe of helemaal zelf ineengeknutselde vliegtuigen, eenzitters, tweezitters, vierzitters, uit elkaar gehaald of half klaar. Ondertussen duikelden stuntvliegers het luchtruim door, verbazingwekkend griezelig soms.

Vandaag had Ben een afspraak om een keer mee te vliegen in een vierzitter, nee geen stunts, maar een veilige vlucht over land en zee. Helemaal stoer en vol zelfvertrouwen stapte op de vleugel, want dat is de enige weg om erin te geraken en zeteltje hij naast een ander negenjarig ventje. Achteraf wist hij te vertellen dat het helemaal niet eng is en het enkel maar een klein beetje hobbelig was, dat kwam omdat hoog in de lucht de Santa Ana wind weer was opgestoken, aan land was er nog een koele zeebries maar daarboven waaide het alweer behoorlijk warme lucht.

En wat een geluk dat Catherine en Helena ook waren meegegaan want bij een andere piloot was er nog plaats voor hen ook, en ja dat zagen zij ook wel zitten en dan nog met nederlander Wim als sportpiloot. Wat een hobby!

belleketrek voor snoepjes

Natuurlijk ontkomen ook wij niet aan alle Halloweengekte, op school zijn er verkleedfeestjes en is er de jaarlijkse dans en langs de straten kijk je niet naast de opmerkelijk griezelig versierde huizen. Toch viel het ons op dat het dit jaar een stuk minder was, ook wij hadden er minder zin in, de bosbranden zitten daar zeker voor een groot stuk tussen.

Onze buurt is al helemaal flauw, een plaats waar heel wat individualisten, vrijzinnigen en kunstenaars hun eigen zin doen, dus ook voor Halloween of Kerst voelt niemand zich hier verplicht, je ziet zelfs geen enkel groepje kinderen in het donker langs de huizen gaan. Ook wij houden het sober, maar aan Trick or Treat doen we toch graag mee, daarvoor rijden we dan ook graag naar onze oude buurt, een goeie echte Suburbia waar zelfs de bewoners van de huizen verkleed hun deur openen of de wacht houden buiten.

Benjamin dropte ik bij zijn beste klasvriendje Jack, Catherine bij haar vriendin Kelly, Eveline bij vriendin Sammy en Helena ging met buurmeisje Mitsuki en mezelf. Het buurmeisje is wel al 24 jaar maar komt uit Japan en had het nog nooit gedaan, verkleed als heks was ze misschien wel de meest enthousiaste belleke trekker van de avond. We gingen maar door van deur tot deur tot de mandjes vol waren, ons benen moe en het al lang bedtijd was.