Junior Guards 09

Vandaag was de laatste dag van hun Junior Life Guards kamp. Catherine, Helena en Ben trokken iedere dag naar zee en hadden daar met de coolste life guards van zuid Californie en een heleboel andere tieners de tofste vakantiedagen ooit.
Het is misschien geen echte opleiding naar een oceaanredder, maar de fundamenten worden toch wel al een beetje gebouwd en als ge ziet dat het vooral waterratten zijn die het doen, zwemmers, surfers, waterpolospelers en kinderen die van zon, zee en strand houden, zich niet vies maken van een goed potje modderspelen en gekke spelletjes en dat de echte life guards vroeger ook al die kampen volgden, dan zal het toch wel geen verrassing mogen wezen als er bij ons toch eentje voor redder zal gaan. En Catherine heeft ambitie, volgende lente wil ze de proeven afnemen en als ze slaagt wil ze de echte training volgen. Ze voelt zich in ieder geval al goed thuis bovenop de life guard truck tussen de echte oceaanredders. (boven links)

Maar ondertussen hadden ze weer vier weken plezier, sport en ontspanning aan zee en leerden ze ook weer heel veel bij over de grillen en gevaren van een wilde oceaan.
Ze namen deel aan de competiedagen, wedstrijden tussen andere Junior Guards groepen van andere stadjes. De volgende fotos zijn van de Fiesta competitie in Santa Barbara met een zeer groot deelnemersveld.

Competitief als onze meisjes zijn, haalde Catherine een keer eerste plaats in lange afstand paddelen op een surfboard, en hier haalde ze die net niet, wel tweede in deze spannende race "lange afstand oceaanzwemmen". (de zwarte zwemmuts)

Helena wil als jongste meisje het beter doen dan haar twee oudere zussen samen ,competitief als ze is, een tweede plaats is voor haar niet goed genoeg. Hier geeft ze zich voor 200% en haalde de eerste plaats met grote voorsprong in de race "run-swim-run". We zien hier aan de finish en daarna viel ze er bijna bij neer, net niet.

En Helena 'loves' het 'Stand Up Paddelen" met een surfboard en een paddel, maar ze houdt ook van snorkelen. Op hun daguitstap naar het eiland is ze heel de dag niet uit het water geweest, ofwel zagen we af en toe haar snorkelvinnen even boven water steken ofwel stond ze bovenop het surfboard 'met' haar snorkelspullen nog aan! Helena is me er een eentje hoor! Oh ja, Ben ligt daar vanachter een dutje te doen op zijn rug, de gekkert.

Ben daarentegen die vindt winnen allemaal niet zo belangrijk, begrijpt ook niet waarom die zich bij de start allemaal zo haasten om in het water te springen, maar die heeft wel gewoon de meeste fun een hele dag door met zijn vrienden. Hier (Ben links) "even stoer doen voor de foto jongens!" Ze stonden toen te wachten op hun oceaan zwemwedstrijd waarbij Ben toch wel heel goed vooraan eindigde, al bij al.

En Oh ja, we waren het niet vergeten hoor, maar Ben heeft ondertussen ook zijn elfde verjaardag mogen vieren, toen waren de 'Sophies' al bij ons en toen begon hun JG kamp, door alle drukte heb ik geen fotos van zijn speciale dag, maar hij vond het wel de leukste aller tijden, ah ja, de hele dag in de watten gelegd en alle aandacht van de Sophies. Hey meisjes, jullie hebben toch wel fotos van die dag, jullie bergbeklimming weet je nog? Kan je me de mooiste een keertje doormailen?

Coming home before going Home.

En toen was het weer woensdag en konden we de Sophies blij gaan opwachten. Hun trein was geboekt tot in Los Angeles, maar toen ze tijdens de reis ontdekten dat ze voorbij ons stadje passeerden, sms-den we heen en weer dat ze dan gewoon in het station dicht bij ons konden afstappen, zo wonnen ze in totaal een dikke drie uur reizen. Maar laat die kaartjesknipper hen eerst toch wel niet gaan zeker en hebben ze met hand en tand moeten uitleggen waarom ze van die trein wilden in dat gure stadje. Spanning in de laatste uren na een voor de drie meiden vermoeiende dagen alleen op pad. En zo was het totaalontlading van alle emoties toen ze hun lieve vriendje Ben naar hen toe zagen rennen en ze elkaar als een kwartet konden knuffelen daar in die koele avondbries.

Nog een enkele dag hadden we ze bij ons en die hadden ze meteen volgeboekt met de dingen die ze nog wilden doen. De ochtend begon moeizaam en ik denk, ergens diep van binnen hadden ze liever nog een uurtje langer willen uitslapen, maar nee, dat kunnen ze thuis in Belgie ook nog wel doen.
Hop naar het strand dus met onze Junior Life Guards in huis.
Ann-Sophie had wel zin in een goed potje strandrennen en Tantan ook. Samen liepen we van het ene eind van dat strand naar het andere en weer terug, net geen zeven mijl in het natte zand aan de waterlijn. (De Garmin gps registratie.)
De twee andere Sophies waren te moe om hard te werken en hielden zich bij wat voorzichtig opwarmen en stretchen met de JG groep om zich daarna gul neer te vlijen in het warme zand. Dankzij Alex kregen we ze nog even rechtop om samen te gaan bodysurfen.

En na het harde werk aan zee kwamen de verwenuurtjes. Eerst nog een laatste koopuitbarsting in de Mall (=koopcentrum), dan relaxen in de nailspa en toen nog een afscheidsdineetje met onze hele bende.
Valiesjes ingepakt, op tijd naar bed en de volgende morgen naar de luchthaven, terug naar de mamas, papas en boy friends.

Amtrak treinen

Vandaag hebben 'the Sophies' de trein genomen naar hun weekje avontuur met hun drietjes alleen op reis zonder de beschermde thuishaven van Tantan en Bert. Ze ruilen de oceaan om voor de Grand Canyon in Arizona en Los Angeles voor San Francisco in Californie waarna ze nog heel eventjes bij ons zullen wonen vooraleer ze naar huis in Belgie terug zullen keren.

Maar die oceaan en het strand, het was moeilijk daarvan afscheid te nemen, dus maandag gingen ze met onze kinderen een hele dag mee naar het Junior Life Guarding kamp op Hueneme Beach en vandaag trokken we met een wagen beladen met bepakte trekkersrugzakken naar het Leo Carillo strand waar het kamp een competiedag had.

De Sophies aten nog een laatste keer hun boterhammetjes op in het mulle zand van het zonnige strand waarna ze hun voetjes gingen spoelen onder een koude stranddouche en waarna we richting station reden in Moorpark waar ze de trein haalden die hen naar het Union Station in Los Angeles bracht. Een dubbeldekker trein die langs pittoreske plaatskes rijdt en zo hoefde Tantan ook niet uren met een volgeladen auto het spitsuur te trotseren.

Daarnet kregen we een berichtje van 'de Sophies' per s.m.s.: "Alles ging heel vlot. We zitten nu op de trein opweg naar Flagstaff, nog 9,5 u te gaan. We missen jullie al een beetje! Een dikke zoen voor iedereen daar!"
Het waren net onze eigen kinderen die vertrokken, spannend maar toch een beetje weemoedig om de positieve sfeer rond deze leuke meiden te zullen moeten missen. En Ben had zoooo graag met hen meegegaan, hij heeft de meisjes heel graag en ons ventje wil Oh zo graag ook eens in de trein en ook eens naar de Grand Canyon en naar San Francisco. " 't Is hier nu zo stil" zegt hij in zijn bedje voor het slapengaan. Ah ja, hij mist die grappige meisjes wel die hem 's avonds nog even kwamen slaapwel knuffelen!

Zoveel dingen op 1 dag!

Nog twee dagen zijn ze bij ons en dan trekken ze tien dagen in hun eentje met de trein naar de Grand Canyon en daarna naar San Francisco, een reis door VS in hun reis naar de VS. Inderdaad, het voelt net weer een beetje spannend aan om opnieuw te gaan inpakken, maar nu enkel een handelbare rugzak.

En omdat ik nu al voel dat we hun gegiechel en onneindige grappen en grollen zullen missen, een verslagje van onze zondag vandaag.

Het begon weer vroeg, al voor zessen liepen de wekkers af, A.Sophie en Tantan lopen hun wekelijkse trektochtje met de trailrunners door het gebergte van Malibu en Bert ging daar wandelen met de twee andere Sophies en onzen Ben, inderdaad, ons ventje kan het bijzonder goed vinden met onze gasten, hij is niet van ze weg te slagen en wil alles meedoen. Terwijl lopers blij zijn bij het zien van de vroege koele ochtendmis (komt door de oceaan zo dichtbij en de hoge temperaturen van overdag) was het voor de anderen een demotivater om uit bed te kruipen. Maar beloofd is beloofd en plannen zijn plannen, zo hup er allemaal toch maar vandoor op deze vroege zondagochtend.

Van Malibu Creek State Park naar Paramount Ranch en op de terugweg rond Malibu Lake en zo weer in het State Park en langs de filmset van M.A.S.H.

Onze looproute geregistreerd door de Garmin GPS hier.

En het was daar dat we Bert, de twee meisjes en Ben tegenkwamen.


Het heeft ons allemaal bijzonder veel deugd gedaan, de koele vochtige berglucht zo vroeg in de ochtend ging over in een stralende zonnehemel na afloop van alle inspanning van lopen en wandelen. Zalig.
Na een lekkere douche en een goeie brunch knal op de middag trok Tantan met de drie Sophies naar Venice Beach, een drukke toeristische trekpleister aan de kust in Los Angeles die je als jong volwassene niet mag gemist hebben.

Druk en gezellig was het. Beladen met nieuwe indrukken reden we, na enkele uren slenteren op de Venice boardwalk, moe en voldaan naar huis.

Bedtijd heeft niet lang meer op zich laten wachten. Geen wonder zeker!!!

sportieve uitstappen

De Sophies hebben een paar zware examenweken achter de rug, uren kromgebogen achter hun boeken en formulieren met stramme gewrichten en degenerende spieren als gevolg. Daarom proberen we het geheel weer wat in goeie vorm te krijgen met veel beweging.

Het begon al vorige zondag toen A.Sophie mee ging lopen in het Santa Monica gebergte en de twee andere Sophies en Ben ondertussen een fikse bergwandeling maakten. Tijdens de week deden ze mee met de zware strandtraining van de Junior Life Guarding groepen, gingen ze boogy boarden in de koude oceaan, proefden ze van golfsurfen, gingen ze mee naar de body gym en wandelden ze uren door Santa Barbara. Morgenochtend herdoen we ons zondagsscenario maar vandaag gingen we fietsen van huis naar de zee en terug. We vertrokken in de late namiddag zodat het al wat koeler zou zijn op de terugweg die hoofdzakelijk bergop is.
Maar eerst naar de fietsenwinkel om een paar nieuwe zadels voor op ons oude meisjesfietsen, een extra helm, een huurfiets en een fietsbroek voor Ben.

Toen een groot bord pasta, nog wat geknutsel in de garage en de meisjes stonden klaar.

De Santa Monica Mountains in Californie zijn mountain lion (Puma) habitat, spannend! Hoog en droog klommen de meisjes in een boom om onderweg even te rusten, maar "hey!" wat is dat daar aan de overkant???

Na anderhalf uur fietsen door die wondermooie en rustige bergcanyon, bereikten ze eindelijk de Stille Oceaan, hier is het bewijs:

Lang pauzeren konden ze niet, ze moesten trouwens thuis zijn voor het donker en dat is zowat rond acht uur 's avonds. Dus weer de canyon in richting Newbury Park.


Eerst gaat het langzaam bergop, zalig fietsen trouwens, maar even wordt het lastig, erg lastig, Mont Ventoux lastig, maar toch haalt iedereen met glans de top, wat een voldoening!
Zie je de canyon in de diepte achter ons liggen daar tussen die bergtoppen?

En "Tantan" is ook content, met Ben en Eveline naast zich op het bankje, even uitrusten voor de aanvang van de finale home stretch.

Tantan droeg haar Garmin GPS uurwerk en registreerde de gehele trek, kan je hier op google maps eens rustig bekijken en bestuderen. Een totaal van 25 mijl en vier uur onderweg.