Ik webcam, jij webcamt, hij webcamt,...

...Wij cammen web! Eu? Het was fantastisch om de kinderen te zien "chatten" met hun vrienden, neven en nichten. Wat heb je nodig: MSN messenger (7.0 heeft de vookeur) en een hotmail email adres. Chatten heeft haar eigen taal, alles wordt afgekort en samengetrokken: slukes = salut, comp = computer, enz. Aangevuld met getekende of geanimeerde "smilies".

Het wordt helemaal te gek met een microfoontje en luidsprekertjes of beter nog: een headset (hoofdtelefoon en microfoon) en eventueel een webcam. MSN messenger heeft inderdaad ook de mogelijkheid om naast tekst ook geluid en beeld door te zenden. Dit over land en oceaan en 9 tijdzones: zaterdag ochtend 9-10 uur in California = 6-7 uur s'avonds in Belgie, een ideaal moment om te te "chatten" en te "webcammen". De afstand lijkt er plots veel kleiner door...

Santa Anna winden

Na een e-weekend, weer school, bijna iedereen is weer blijgezind vertrokken, Benjamin vond dat hij diegene was die vandaag ziek was en dus niet kon gaan, ben dan maar meegegaan tot aan het klasje en dan was weer alles in orde. Alexander die had weeral geen school, maar vanaf morgen wordt het voor hem pas echt serieus, dan begint hier de 2de term (semester), met een nieuw lessenpakket.

Een stralende hemel en een sterke Santa Anna wind (warme wind die vanuit het binnenland komt) maakte de terugtocht naar huis tot een kleine marteling. Een bolderkar voor de pulls en boekentassen zouden welkom zijn!

dolfijnen

We zijn zins we hier zijn al een keer naar zee geweest en whebben daar dolfijnen in de zee zien spele!!twas vree mooi want ze spronge uit et water zoals in een dolfinarium!!!en da was vree mooi!soms spronge ze same rechtop uit et water!twas vree mooi!

en over chatte ik zal int weekend bijna alleen on-line zijn (smorgens)want dan ist bij jullie savonds en dan zijn altijd de meeste on-line,ik vind et leuk als jullie on-line zijn want dan kan ik me jullie prate ma ksout wel leuk vinde als we in ene box allemaal same kunne chatte want das nie gemakkellijk als iedereen tege mij aant chatte is en da moe kik elke chatruimte een voor een open doen en dan ben ik eel lang bezig want nu ebbe we voorlopig maar nen laptop en das nen ambetante muis (ik kan nie goe werke me tie muis)alle kwout jullie maar zegge ze

men eerste 2 weken in newbury park

Ik zit hier nu al 2 weken in newbury park , california , en heb me nog tot nu toe nog niet te veel verveeld, bezig met de buurt te verkennen, basketten, films kijken( zoals de laatste die ik nu gezien heb waren: the professional, the italian job, swat , the princess diaries 2 en spiderman 2 ) en men kamer in orde maken, en daar moet nog veel gebeuren: er noeten nog 2 kasten komen, de muren nog vol met posters beplakken( die met de boot op komst zijn , net zoals men bed). We hebben nu ook al gelukkig internet , zodat ik met familie en vrienden uit belgie kan contacteren. ik zit nu ook als sins vorige week in 'newbury park hich school' een toffe grote school met 2000 lln. en begin maandag aan men eerste en echte term (term 2) in de VS.

Ik probeer het nu ook eens.

Hallo, heb deze ochtend al veel ge-chat, met te veel tegelijk, dat is heel moeilijk. Het is nu zaterdagmiddag en het is terug mooi weer buiten. Straks gaan we zoals echte Amerikanen naar een hamburgertent om daar natuurlijk een hamburger te eten 'met' frietjes. Niet echt gezond, maar mama kookt in de week altijd met verse groentjes, dus dan mag het int week-end wel eens iets ongezonder...

hamburgers

We zijn online!

Yes, we zijn online ... No, nog geen foto van onszelf of van het huis of van de school. Wel eentje uit de omgeving, genomen op 10 jan. , toen waren hier erge regens (storm) hier niet gehad sinds een honderdtal jaren, net voor onze aankomst. Door deze regens zijn er tal van modderstromen geweest, en is deze reusachtige rotsblok midden op de weg 'neergelegd' op de Topanga Canyon road, een buurt waar we graag ons verblijf hadden gevonden maar wegens te duur niet voor ons was/is weggelegd.

Vrijdag 28 januari 10u 's ochtends

Nog steeds geen internet, de modem staat er, de connectie met de computers is in orde, maar bij Verizon(de provider) kunnen ze het nog niet aanzetten, Amerika op zijn traagst! Je krijgt er zo een geisoleerd gevoel van, je wil bloggen en je kan niet. Ook heb ik nog geen auto waardoor ik nog gekluisterd ben aan huis en aan een op loopafstand omgeving. Maar omdat het hier Amerika is en we in een woonwijk wonen, is de eerste schop op 30min. wandelen. Wil je dan ook nog boodschappen doen, ben je snel uitgewinkeld als je weet dat je ze bergop zult moeten meesleuren. Neem er het frissere weer bij en de regen vandaag, slechts de bagage van op het vliegtuig (wat met 16 grote valiezen toch al een pak was), dan heb ik nu zo het gevoel dat ik hier niet veel kan aanrichten.
Gelukkig doen de kinderen het heel goed op school. Vooral de twee kleinsten lijken zich van de nieuwe omgeving niet veel aan te trekken. Eveline heeft reeds haar 'down'dag gehad, had wat buikproblemen en had de moed niet om naar school te vertrekken, ze mocht dan ook een dagje thuisblijven om even te bekomen. We hebben samen wat kaartjes en briefpapier uitgezocht voor het thuisfront zodat ze haar gevoelens via brieven aan haar vriendinnen kan uiten. Het heeft haar deugd gedaan want zij is wel diegene met het meeste heimwee. Catherine heeft zo ook reeds haar eerste probleempjes getoond, zij raakte deze week in paniek dat ze er niets van verstaat en zo haar huiswerk niet kan maken zoals ze wil, zij die altijd de beste wil zijn, voor haar een harde dobber om dat nu niet te zijn. We hebben samen besloten om ons nu niet de druk te maken, en onszelf te tijd te gunnen om te wennen. Met een kleine nota aan de leerkracht lijkt dat probleem nu opgelost, ze krijgt nu aangepaste lesjes op school en aangepast huiswerk. De druk is nu minder groot en ze voelt zich daar beter bij. Nu nog haar gitaar, want die lijkt ze aan de kant te hebben gezet. Hoop snel voor haar (en voor de anderen ook) muzieklesjes te kunnen organiseren.

California calling

Hi iedereeen.

Eindelijk een eerste berichtje van de andere kant van de wereld. Het is nu zaterdagochtend 11u., een week na onze afscheidsdrink, een week van 101 nieuwe dingen, van kamperen in ons huis met beperkte huisraad maar met een stralende hemel met temperaturen rond de 25 graden. De aanvraag voor telefoon en internet zijn binnen, nu nog een telefoontoestel halen en wachten op de modem die wordt opgestuurd, nog een kleine week en dan zijn we altijd bereikbaar. Nu zijn we met zijn allen naar Bert's werk getrokken om even iets van ons te laten horen via de computers van Sony. Voor hem was het ook een helse week, de eerste dagen met ons rondrijden om de eerste noodzakelijke dingen in huis te halen, naar de scholen gaan met de kids om in te schrijven en alle administratieve zaken in orde te brengen. Om dan eindelijk zelf naar het werk te kunnen vertrekken om 4 weken achterstal in te halen en dus ook niet veel tijd over heeft om alle e-mails te beantwoorden en de gazette aan te vullen.

De kinderen hebben hun eerste schooldagen achter de rug, wonderwel zonder tranen. Spannend om in een veel grotere school terecht te komen en in het engels les te krijgen. Toch lukt het blijkbaar zeer goed, ze komen met een smile tot achter hun oren aangelopen wanneer ik ze aan de schoolpoort kom ophalen (is overal hetzelfde). Het vriendjes maken gaat ook even vlot als in Belgie, kinderen zijn dus overal hetzelfde! De 3 jongsten zitten in de Newbury Park Sycamore Canyon elementary school, Eveline in dezelfde school maar dan de middle school. We wandelen er op 10 min. naartoe. Alexander zit als 9-grader in de Newbury Park High School. Hij volgt daar momenteel een speciaal programma voor anderstalige kinderen om zo snel mogelijk mee te zijn met de taal en met wiskunde die hier duidelijk hoger ligt. Hij gaat met de fiets naar school, 7min. heen (bergaf) en 15min. terug (bergop) puf-puf... Want ja, we wonen hier in de heuvels.

Ingepakt

Alles is zo goed als ingepakt, in dozen, in papier, in bubbeltjesplastiek of in wrap-plastiek. Zonder veel bij na te denken beginnen die mannen je meubelen te demonteren en te 'wrappen' zoals zij dat noemen. Zeer snel staat je huis vol ingepakte huiswaar, alles netjes genummerd en gelabeld en keurig ingevuld op een pakkinglist. Of er dan ook nog een klein beetje plaats is om je nog te bewegen in eigen huis, daar maakt niemand zich nog zorgen om. Vanavond slapen we voor de laatste keer op onze matras met lekker zacht donsdeken, op de grond welliswaar, de lattenbodems en bedden staan reeds ingepakt klaar om bij het krieken van de dag als eerste ingeladen te worden. Spannend, en dat dachten die van het eerste leerjaar ook, want die komen morgenvroeg kijken,supporteren en helpen??? Dan staat de de container voor de deur die na het volladen naar de haven wordt gevoerd om in de loop van volgende week op een gigantische boot te worden gezet, klaar voor een zeereis van 24 dagen tot in Los Angeles.

Ook de computer zal morgen ingepakt zijn en mee met de rest, een internetverbinding is nog niet in ons nieuwe huis, dus het kan best zijn dat het even duurt eer we wat van ons laten horen. Zondagochtend heel vroeg pikt de taxibus ons op, richting luchthaven, in de namiddag (californische tijd = -9u.) komen we toe.

Kan de tijd even stil?

Al dinsdag, volgende week zelfde tijd beleven de kids hun eerste schooldag in Califorinie en er is nog zoveel te doen, de dagen zijn te kort, de week zal te snel om zijn. Maar we tellen af.

Weer sorteren, inpakken, sorteren, inpakken en sorteren, er lijkt voorlopig geen einde aan te komen. Ondertussen nog een aantal (grote) koffers aangeschaft, visa opgehaald, bankzaken geregeld en het gemeentehuis in orde gebracht. Alles verloopt vlotjes, gelukkig, want aan stress heb ik nu geen boodschap.

"het" Nieuws

Het afgelopen week-end werd druk-druk-druk: kaartjes maken (dank u wel Ruth voor het sublieme ontwerpje!), printen en snijden. Emotionele reacties verwerken van familie en vrienden. Inboedel sorteren, opruimen, verdelen, inpakken. Afspraken maken, lijstjes maken, planning opstellen,enz...

En dan eindelijk is het maandag, terug school, een geschenk voor de kinderen om te ontsnappen aan een helse week, die we hopelijk doorkomen zonder kleerscheuren.

Vanmorgen het verplichte bezoek aan de ambassade met de nodige papieren die we vorige nacht ingevuld, nagelezen, verbeterd, nagelezen, verbeterd,... hebben. Na een uitgebreide veiligheidscontrole langs diverse posten raak je dan hopelijk binnen, Alexander en ik ja maar Bert moest buiten wachten, mocht niet in de veiligheidszone blijven staan, werd bijna letterlijk buiten gegooid om dan nadien met veel verontschuldigingen teruggehaald te worden door de veiligheidsdienst want hij was dus wel nodig bij de aanvraag van onze visa! Gesprekje met de consul, nakijken van alle formaliteiten en yes, morgen mag er eentje naar Brussel terug om onze visa en paspoorten op te halen.

Goedkoop Ikea-bezoekje

Omdat we toch in Antwerpen moesten zijn, konden we evengoed eventjes gaan grasduinen in de ikea-winkel, om reeds ideetjes op te doen voor in ons nieuwe huis, want dat zullen we de eerste schoolvrije maandag na aankomst moeten doen: dringende aankopen van zaken die niet in de verhuiscontainer zitten, die we dringend nodig hebben en die we nieuw willen aanschaffen, want we hebben wel een huis maar geen huisgerief... en ja hoor... in Amerika zijn ook Ikea's!

Boekingen

De vluchten zijn geboekt, de afreisdatum ligt vast, het wordt zondag 16 januari. De eerste afspraken zijn gemaakt: het immobilienkantoor maakt de contracten voor de verhuur van het huis, de verhuizers komen donderdag en vrijdag inpakken, zaterdag afscheids-party at home, zondag heel vroeg komt de taxi-bus ons ophalen. En ondertussen nog honderd-en-een-dingen te regelen.