Op zondag proberen we altijd wat actiefs te doen en nu het surfwater nog steeds te koud is voor de kleinsten (en mama en papa) ligt de keuze tussen fietsen of wandelen. Eveline daarentegen genoot zowel zaterdag als zondag van ongewoon hoge surfgolven, de hoogste en de beste die ze al had meegemaakt en dat maakte haar het gelukkigste meiske uit de straat. Alex heeft het superdruk met het regisseren van het schooltheaterstuk, het monteren van videofilmkes en het samenstellen en fotobewerken van het schooljaarboek en natuurlijk ook met zijn lief, die sloot zich dus op in zijn donkere slaap- en werkkamer. En wij, mama-papa-Ben-Helena-Catherine gingen een kort maar krachtige wandeling maken in het Wildwood Park, ook weer natuurgebied maar in het midden van onze stad op een scheet hier vandaan. Papa had in het boekje met wandelingen een mooi uitstapje uitgestippelt, niet te lang, net goed. En wie vertrouwen we beter dan papa met het ingebouwd compas?
Het werd een tochtje naar de waterval, hoe kan het anders want die moet natuurlijk nu wel lustig klateren aangezien de recente hevige regenval en in het boekje stond een mooi rondje zodat het niet een saaie heen en terug wandeling zou worden. Dat wandelpad begon ergens aan een klein verscholen hekje in een zijstraat en al snel waren we van bewoonde wereld een onbewoond natuurschoon ingewandeld, geen enkel beschavingselement was nog te bespeuren en al snel sprongen een stel jonge herten angstig van ons weg. Volgens het boekje zouden we enkele keren het riviertje moeten oversteken en door de regen van nog niet zo lang geleden waren we niet verbaasd dat het water hoger stond dan ze hier gewoon zijn en we niet simpel van rots naar rots zouden kunnen huppelen maar we gewoon maar onze schoenen moesten uitdoen en zo het stromende water oversteken. Sokken en schoenen weer aan en verder, en toen nog een keer, en nog een keer, wel zeker zes keer. Toen het leuke en avontuurlijke er wat af begon te gaan, toen klopte het niet meer met het boekje en voelden we onze moed helemaal in de schoenen zakken, teruggaan is voor mietjes en dus klommen we maar over rotsen en steile rivierbeddingen tot we aan het hek van een waterzuiveringsbedrijf stonden, dat we daar al snel een ranger te hulp kregen die ons terug op de goede weg kon helpen. Wat was er nu gebeurt, tussen het drukken van het boekje en onze wandeling was er een uitbreiding van het waterzuiveringsgebied gekomen waardoor er een stuk uit de wandeling was gebeten.
Eind goed al goed, moe en bezweet maar toch content stonden we toch nog van de waterval te genieten, vier uur later dan de start. Actief was de zondag dus wel geweest.
