Drie jaar geleden dat we vertrokken zijn uit Belgie als dieven in de donkere nacht, voordeur in het slot getrokken en we konden niet meer terug.
Drie jaar in het land van de Dollar, in de taal van Hollywood, het klimaat van de eindeloze zomer, we werden het allemaal goed gewoon.
Drie jaar uit een kinderleven, ze zijn zo veranderd, wie zou ze nog herkennen?
Drie jaar, wat heeft dat met hen zoal gedaan?
Drie van de vijf willen/kunnen geen mes meer gebruiken aan tafel. Amerikanen snijden eerst het vlees in stukjes (als het al te snijden valt want meestal wordt alles bijtklaar geserveerd), steunen de linker elleboog op tafel en vork in de rechterhand. Als ze er een beetje verveeld uit gaan zien dan wil dat zeggen dat ze er van genieten (bij de tieners althans).
Thuis wordt er Nederlands gesproken, maar geen zin gaat bij hen voorbij zonder een woord Engels ertussen, of een engelse zinsbouw met nederlandse woorden, of gewoon Engels onder elkaar.
Sms-en doe je niet in een andere taal dan Engels.
Eten doe je buitenshuis, de keuken is er voor noodgevallen, of was dat andersom?
Iedere dag draag je andere kleren, alle andere gooi je op een hoopje op de grond, of voor mama's gemoedsrust in je klerenkast, tot ze dat ontdekt heeft en helemaal uit haar dak gaat, dan is het terug naar de realiteit en volgens mama's Belgische manier.
Huiswerk maken komt na de sport en ontspanning, 'studeren' wat is dat?
Dat ze zich gaan afvragen of ze nu Amerikaans-Belg zijn of Belg-Amerikaans en een beetje sip staan kijken als het maar gewoon Belg is.
De simpele vlaamse dorpskindjes werden een stel jonge Californiers met een vleugje glitter en glamour, met horizonten zo wijds en een levensstijl zo rijk dat zowel Mommy als Daddy er een beetje onwennig naar staan kijken.
Om het even wat de toekomst brengt, wat geweest is pakt niemand hen nog af.
