"Hiking" of wandelen,

is iets wat we volgens de kinderen elke week doen, iets waar oudere tieners grote excuses bij verzinnen om niet te hoeven meegaan, iets wat je volgens hen niet in de regen doet, iets dat zeker niet te lang mag duren, maar iets waarvan je naar echt zondagsgevoel achteraf eens goed moe van bent en iets waar wij ouders wel van genieten.

(Zonder Alex want die ging huiswerk maken en ook zonder Eveline want die ging surfen.)

Gisteren hadden we een gesprek met de schrijver en de fotograaf van dit boek, een echte aanrader voor wie, net als wij, de Santa Monica Mountains weten te waarderen. Daarom zijn we nu meer dan voorheen vastberaden om nog meer mooie plekjes te gaan ontdekken in deze rotsenformatie langs de rand van de Stille Oceaan, tenminste zolang het koele lenteweer het ons toelaat. Lente, wat bij deze nattige en frisse dagen ons ieder jaar opnieuw meer een herfstig gevoel geeft. Vrijdag regende het de hele dag oude wijven, vandaag vielen sporadisch en plaatselijk enkele druppels uit een zwaarbewolkte hemel bij temperaturen die amper de 13 graden celsius overstijgen, voor ons het sein om nog eens te gaan stappen, bepakt met cameras, water en power snacks.

Voor de verandering zochten we 'weer' eens een waterval op, groot en sterk stromend (hoe kan het anders na hevige regenval?), Solstice Canyon in Malibu. We kwamen langs smalle weggetjes, we doorzochten de fundamenten en overblijfselen van de afgebrande ranch waar ongelooflijk maar waar giraffen, buffels en afrikaanse herten zouden rond gelopen hebben. We wilden nog tot aan de 'hertenvallei' wandelen, maar ons jonger voetvolk zag dat echt niet meer zitten, "voor de volgende keer" riepen we allen in koor!